piątek, 25 stycznia 2013

Rozdział 59 - "Lody i pożegnania"


Dziękuję za komentarze i głosy w sondzie, obojętnie jak zagłosowałyście będziecie zadowolone
(bo jestem cudotwórczynią, haha).

Anonimowa Marto!
Planuję równo 100 rozdziałów, mam napisanych 92 (spokojnie, kolejne będą krótsze). Odpowiem Ci nieco enigmatycznie, że będziesz zadowolona i mam nadzieję, że nie zrezygnujesz z czytania. Madzia i Nath pocałują się i to nie raz, ale niestety trochę będzie trzeba na to poczekać.

Rozdział dedykuję Charlizell, która jest ze mną od początku i specjalnie założyła konto :*


PS. Zachęcam do poświęcenia nieco ponad minutki na ten filmik z McFly:



W tym rozdziale pobyt Moniki w Anglii zbliża się ku końcowi, a Madzia i Jay mają okazję się zbliżyć, gdy dziewczyna zatrzymuje się w mieszkaniu przyjaciela.
~*~
Tak się złożyło, że stali przed małą stacyjką przydrożną i obserwowali wjeżdżający pod szczoty samochód, kiedy Nath ze śmiechem zapytał.

- A okna zamknięte?

Oczy Moniki wyszły z orbit, bo zapomniała domknąć okna z przodu. Było jej strasznie duszno i je uchyliła, ale tak nieznacznie, że zupełnie o nim zapomniała. Na przednim siedzeniu zostawiła luzem bilety, które teraz mogły ulec degradacji, podobnie jak tapicerka w samochodzie. Nie namyślając się długo, puściła się biegiem w stronę znikającego samochodu i obrotowych szczot.

Pozostali na zewnątrz z niepokojem obserwowali wylot myjni, w którym już po chwili pojawiła się przemoczona do suchej nitki Monika. Spływający tusz upodobnił ją do pandy, a włosy miała mokre i zamydlone.

- A płukanie? – spytał ześmiechem Tom, a ona rzuciła mu mordercze spojrzenie.

- Było zamknięte, tak? – spytała Madzia, spoglądając na siostrę, która przytaknęła głową.

- Wygląda na to, że najpierw musimy zawieść Monicę do hotelu, żeby się ogarnęła – wtrąciła Nareesha.

- Ale my się już wymeldowałyśmy! – poinformowała Madzia. – Ta impreza miała być niespodzianką i dla niepoznaki… no… sami wiecie.

- No to szybko wymyślcie coś, bo ona tu zamarznie! – ponaglała Nareesha, z troską ogarniając koleżankę wzorkiem, ale nie mogąc nic zrobić, bo stała przed nimi przemoczona i trzęsąca się jak gówno w galarecie.

- Ale ja jestem GŁODNY! – zagrzmiał Tom.

- To podwieźcie mnie i Monicę do mojego mieszkania. Tam się wysuszy i przebierze, a potem do was dołączymy – zaproponowała Nareesha, a dziewczyna była jej wdzięczna za wyciągniętą pomocną dłoń.

Jak zarządziła dziewczyna Sivy, tak zrobili. Madzia w towarzystwie chłopaków z zespołu odwieźli przemoczoną studentkę, by mogła się wysuszyć, a sami ruszyli do cywilizacji.

- Trzynaście połączeń od Martina – stwierdził Jay, zerkając na wyświetlacz swojego telefonu.

- U mnie to samo! – pospieszył z wyjaśnieniem Nath.

Reszta chłopaków również była nagabywana jeśli nie przez menedżera, to przez ochroniarza lub Jayne. Siva pokasływał cicho, ale czuł się znacznie lepiej, więc nie przejmował się telefonami. W jednym z barów w spokojnej dzielnicy całkiem ozdrowiał i zamówił wielki talerz naleśników.

- Nie rozumiem, dlaczego tak się przejmujecie – odezwał się z wypchanymi ustami.

- Ty nigdy nic nie rozumiesz! – zwrócił mu uwagę Max. – Pomyślą sobie, że to Maggie ma na nas zły wpływ, bo olaliśmy dwa wywiady, sesję i występ.

- Ale przecież to nie wina Maggie! – obruszył się Nath.

- Spróbuj to im wytłumaczyć –westchnął Max, drapiąc się po łysej głowie.

Madzia nie mogła dłużej słuchać,j ak roztkliwiają się nad ewentualnym ochrzanem, który miała dostać od szefowej za tę nieprzewidzianą eskapadę.

- Idę do kibla – oświadczyła, choć w gruncie rzeczy została zignorowana, bo właśnie się kłócili o to, jakie były kryteria wyboru, który z ich menedżerów dzwonił do którego z nich.

Kiedy szła przez całą restaurację w stronę drogowskazu do łazienek, słyszała głośne śmiechy, a w pewnym momencie na potylicy poczuła coś chłodnego, co spłynęło jej po głowie, by wpaść za kołnierz. Wykrzywiła się, by pozbyć się zimnego „czegoś” i zaczęła tańczyć śmieszną czaczę.

- Daj, pomogę – usłyszała chłopięcy głos i poczuła, jak jakaś ręka wchodzi jej pod bluzkę, podczas gdy druga wytatuowana na kolorowo spoczywa jej na ramieniu.

- Zbok! – warknęła, odskakując od natręta, którym okazał się Dougie z McFly. Chłopak uśmiechnął się szeroko, bo chyba ją poznał. Spojrzał w stronę stolika, przy którym siedzieli jego kompani z zespołu.

- Maggie! He-hej! – zawołał Danny, machając do niej wielką łyżką znad pucharka od lodów. To wyjaśniało, czym oberwała w głowę.

- Czy wy jesteście normalni? – spytała ze złością, irytując się jeszcze bardziej, widząc na twarzy Dougie’go nieschodzący uśmiech.

- Nie – odpowiedział, szczerząc się.

- No właśnie widzę. Rzucać w ludzi lodami?! – uniosła się.

- To akurat moja sprawka, sorry! – zawołał Danny od stołu i chciał podejść, żeby się przywitać, bo najwyraźniej ją poznał, ale machnęła ręką i oddaliła się do łazienki.

Mogła jechać z siostrą i Nareeshą, wtedy żadna zimna lodowa kulka nie rozpuściłaby się jej w dole pleców, spływając do rowka. Dziewczyna wzięła masę ręczników papierowych, zamknęła się w kabinie i rozebrała, by się wytrzeć. Nagle usłyszała chłopięcy znajomy głos. To oznaczać mogło tylko jedno. Pomyliła łazienki. Była tak zafrasowana, żeby się wyczyścić, że nie zauważyła, gdzie wchodzi. Pisuary teżmusiały umknąć jej uwadze. Zawstydzona podkuliła nogi na klapę, żeby nikt nie zauważył jej rażącej wpadki.

- Świat jest stanowczo za mały. McFly i my w jednej knajpie? Albo Meggs ściąga do siebie celebrytów, albo jesteśmy w ukrytej kamerze – mówił Nath do swojego towarzysza, który był milczący i Madzia początkowo nie mogła go rozpoznać. – Ty się do mnie nie odzywasz, czy co?

- Eee… przepraszam. Zamyśliłem się – otrząsnął się Jay.

- Jesteś obrażony o tą naszą kłótnię w domku? – dopytywał się Nath.

- Nie jestem obrażony. Po prostu dziwię się, że zachowujesz się, jakby nic się nie stało.

- A stało się coś?

- Ostatnio cały czas się coś dzieje.

- Wiesz, co? Musimy wrócić do tej konwersacji, ale może nie w sikatorium, bo czuję się dość niezręcznie, rozmawiając z tobą z moim ptakiem w objęciach –stwierdził Nath, a Madzia się skrzywiła.

Czy tak wyglądają rozmowy kolesi w kiblu? Jeśli tak, wolała tego nie słyszeć. Do końca życia mogła mieć uraz, ale musiała siedzieć i czekać aż skończą i wyjdą z łazienki. Na szczęście umyli ręce, bo inaczej nie ręczyła za siebie. Upewniwszy się, że jest w pomieszczeniu sama, opuściła kabinę, by wpaść na Dougie’go, który właśnie wszedł przez drzwi.

- No proszę… znowu mi się to zdarzyło! – powiedział z uśmiechem. – Pomyliłem łazienki!

Postanowiła nie wyprowadzać go z błędu.

- Yhm. Każdemu mogło się zdarzyć!– Poklepała go po ramieniu i uciekła, zanim stała się świadkiem tego, jak orientuje się w sytuacji. Szybko pobiegła do damskiej łazienki.

- Maggie! – usłyszała głos Danny’ego, który najwyraźniej również wstał za potrzebą. - Czy twoja siostra rozważyła naszą propozycję?

- Eee… Jaką propozycję? –zdziwiła się dziewczyna.

- Pracy. Jako zastępca naszego menedżera.

- Co?! – zszokowała się nastolatka. Monika nic jej o tym nie powiedziała. A przynajmniej była tak zaaferowana obciachem sprzed minuty, że w ogóle sobie tego nie przypominała.

- Wybacz, myślałem, że wiesz… - zmieszał się Danny. – W każdym razie… Jesteście tu razem?

- Nie. Jestem sama. Znaczy… Z chłopakami - zakręciła się.

- Z chłopakami? Podoba mi się! Nowoczesne związki są takie otwarte! – Danny klasnął w dłonie i westchnął, zamyślając się nad czymś uparcie.

- Och, nie! Dlaczego wszyscy zachowujecie się jak zboczeńcy? – spytała, nerwowo zerkając na drzwi męskiej toalety. Nie chciała, by wyszedł z niej Dougie. – Jestem tu z The Wanted.

- Acha. No… to wiele wyjaśnia. Może złączymy stoliki? – zaproponował, ale zanim zdążyła odmówić, machał do Toma i Harry’ego, informując ich, że gdzieś tu są ich znajomi.

Restauracja nie była duża, ale zbudowana w kształcie podkowy i nie wszystkie zakątki były widoczne. Oba zespoły szybko jednak się odnalazły i ku rozpaczy Madzi, która zdążyła jeszcze pójść na chwilę do damskiej łazienki, dosiedli się do siebie.

- A Dougie co? Zabłądził? – spytał ze śmiechem Harry, widząc, że jego przyjaciel nie wraca. – Chyba powinienem iść mu pomóc.

- Tak, idź mu przytrzymaj. Pewnie nie może znaleźć własnego interesu – parsknął Danny.

Okazało się, że razem z The Wanted McFly rozumieją się świetnie. Tylko Madzia czuła się dość nieswojo, a apogeum nastąpiło, kiedy wrócił najmłodszy członek zespołu.

- Zgadnij co, Maggie? – spytał. – Byłem w dobrej łazience!

- No to gratuluję – powiedziała przez zęby.

Szczerzył się i na szczęście nic nie powiedział o jej wpadce, ale i tak jej podpadł. Opowiadali właśnie o przygodzie z kulką do lodów, kiedy do restauracji weszła Nareesha.

- Cześć, kochanie! – ucieszył się Siva. – Wyobraź sobie, że naleśniki mnie uleczyły!

- To mnie bardzo cieszy, skarbie – powiedziała dziewczyna, dosiadając się do stolika i ściskając rękę wszystkim członkom McFly, których osobiście nie miała okazji poznać.

Dziewczyna Sivy wzięła do ręki kartę dań i zaczęła ją przeglądać. Coś jednak tu nie grało.

- A gdzie moja siostra? – spytała Madzia, odkasłując.

- Właśnie, gdzie Brukselka? – dodał Max.

- Nie wiem, dlaczego Brukselka, ale też chcę wiedzieć, gdzie ona jest? – wtrącił swoje trzy grosze Danny, a Nareesha uderzyła się kartą menu w głowę.

- Wybaczcie, że jestem taka zakręcona! Monica kazała was pożegnać, ale znalazłyśmy jej wcześniejszy tani lot z wolnymi miejscami i pojechała już na lotnisko.

- Co?! – parsknął Jay, wypluwając kawałek brokuła, który miał położony na talerzu tuż przy jajkach. Nath pospieszył z pomocą i zaczął go klepać po plecach.

Tom poczerwieniał na twarzy, a do oczu napłynęły mu łzy, ale jak się szybko okazało, była to sprawka sosu tabasco, którym polał swoje chilli. Szczęka Madzi opadła do ziemi, Max ściągnął z nosa okulary i wykonywał coś na kształt „minuty ciszy”. Chłopcy z McFly wyglądali na skonsternowanych.

- Żartowałam! – roześmiała się nagle Nareesha. – Chciałam zobaczyć wasze miny!

Wszyscy spojrzeli na nią z pogardą, tylko Danny zaśmiewał się, twierdząc, że to świetny żart. McFly nie zabawili przy stoliku długo. Pożegnali się, gdy dokończyli swój deser i obiecali Madzi, że nie będą więcej rzucać w nią lodami. Na odchodnym Danny zauważył, że nie deklarowali, że nie będą rzucali innymi potrawami, ale Madzia go zignorowała.

- No to gdzie jest Brukselka? – zaciekawił się Tom, kiedy zamówionym piwem zapił palące gardło. – Nie ma jej na lotnisku, ale z tobą też nie przyjechała.

- Mówiła coś, że chce się pożegnać ze znajomym. – Nareesha machnęła ręką. – O osiemnastej ma lot, sprawdzałyśmy wszystko w Internecie. – wyjaśniła.

- Znajomym? Ona ma tu jakichś znajomych? – zdziwił się Siva.

- Najwyraźniej ten Mikołaj – wytłumaczyła Madzia. – Pamiętasz go, Nath? – zwróciła się do chłopaka.

- Ten zboczony? Pewnie że pamiętam.

- Zboczony? – zaciekawił się Max.

- Z reklamy – wyjaśniła nastolatka. – Byłam pewna, że to stary zboczeniec, ale podobno jest młody. Choć w sumie nie jestem pewna, bo ja go nie widziałam. Monika tak twierdzi.

- I ty jej ufasz w takiej kwestii?! – uniósł się Tom, uderzając w stół. – Przecież to może być…

- Mutant? – dokończył ze śmiechem Nath.

- Na przykład!

- Daj, spokój. Najwyraźniej moja siostra go polubiła. W końcu był sponsorem mojego prezentu gwiazdkowego. – Madzia opowiedziała historię, którą znała ze słów siostry.

Nath nieco naburmuszył się, kiedy wspomniała o gazetach z Liamem Paynem, ale szybko mu przeszło, kiedy pochwaliła się też okładką z nim. Ogólnie rozmawiało im się bardzo dobrze i zrozumiała, że staną za nią murem, nie pozwalając, żeby The Sats porwały ją w swoje macki.

- Świat jest mały, no nie? – spytała dziewczynę Nareesha, kiedy obie jechały jej samochodem, podczas gdy chłopacy korzystali z umytego samochodu Martina prowadzonego przez Maxa.

- Yhm. Nawet bardzo – przyznała nastolatka. – Kto by pomyślał, że spotkamy McFly i że oberwę kulką lodów w potylicę.

- Musisz ich nie lubić, co?

- To nie tak, że ich nie lubię...– zamyśliła się dziewczyna. – Po prostu nie lubię jak mi po plecach ścieka jajeczna masa no i… Ech, nieważne. – Machnęła ręką, widząc, że się tylko pogrąża.

Nareesha się roześmiała. Była bardzo sympatyczna. Jak mogły jej wcześniej nie lubić? Madzia zupełnie tego nie rozumiała i obiecała sobie, że już nigdy nie będzie oceniać ludzi po pozorach.

W tym samym czasie w samochodzie jadącym za nimi trwała inna dyskusja.

- Nie rozumiem, dlaczego Monica nie chciała spędzić z nami ostatnich chwil w Wielkiej Brytanii – zawodził Tom.

- Do niedawna traktowałeś ją jak śmiecia, a teraz jesteś zawiedziony, że nie zjadła z nami obiadu? – spytał zdziwiony Nath.

- Nie traktowałem jej jak śmiecia! – uniósł się Tom.

- Traktowałeś – przyznali zgodnie Max, Jay i Siva.

- No… może trochę przeginałem. Ale gdybyście mieli podobny epizod z jej sobowtórem, co ja… - Urwał, bo nagle coś mu się przypomniało. Zaczął grzebać w swoim telefonie i ignorować ich słowa.

- Co ty tam robisz? Słyszysz, co do ciebie mówimy? – zirytował się Siva.

- Mam tu zdjęcie tej dziewczyny. To była impreza… hmmm… noworoczna? Ona jest gdzieś na zdjęciu razem z moimi przyjaciółmi.

- Żartujesz! Masz zdjęcie sobowtóra Brukselki?! – spytał podekscytowany Max, tracąc na chwilę ulicę z oczu, ale szybko reflektując i wyrównując jazdę.

Wszyscy z zaciekawieniem oczekiwali aż Tom wyszuka fotografię na telefonie. W końcu zaklasnął w dłonie, bo znalazł zdjęcie, ale uśmiech znikł z jego twarzy, by po chwili znowu na niej zagościć.

- Co się stało? – spytał Jay, zabierając kumplowi telefon. – Która to?

- Ta. – Tom wskazał jedną z dziewczyn na zdjęciu, która poza fryzurą, jasną karnacją i dużym biustem w niczym nie przypominała siostry Madzi.

- Czy ty jesteś ślepy? – Jay podał telefon Nathowi. – Czy ona ci wygląda na Monicę?

- W ogóle. – Chłopak przekazał telefon Sivie, który również stwierdził, że cycata laska ni w ząb nie jest sobowtórem.

Max też chciał to ocenić, ale mu nie pozwolili, bo prowadził. Trochę się unosił, więc dali mu zerknąć i również potwierdził słowa kolegów.

- Uff – westchnął Tom. – Co za ulga.

- A niby dlaczego? – zaintrygował się Nath.

- Teraz mogę spojrzeć jej w twarz bez tego bagażu doświadczeń, który dźwigałem. Musiałem być wtedy nieźle pijany. – Tom przetarł twarz w dłoniach.

- Ciężko się spodziewać po kolesiu, który podczas jednej nocy migdalił się z pięcioma laskami, że zapamięta twarz jednej, z którą spał. – Nath wzruszył ramionami.

Tom nie zajarzył, że była to obelga.

- Cóż mogę powiedzieć? Zawczasu był ze mnie niezły ogier. – Chłopak zrobił minę dobrego chłopca, po czym roześmiali się i dojechali na lotnisko wśród błahych rozmów.

Monika rozmawiała właśnie przez telefon, stojąc w umówionym miejscu. Pomachała do nich i skończyła rozmowę, ale równie dobrze mogła kontynuować, bo stado fanek obległo zespół, zamykając ich w pułapce.

- Już muszę przejść przez odprawę – poinformowała dziewczyna, zerkając na zegarek. – Bagaż już oddałam, teraz tylko pozostaje mi czekać na odlot do domu.

Madzia i Nareesha uśmiechnęły się do niej i ją uściskały na pożegnanie.

- Pozdrówcie ode mnie chłopaków – poleciła Monika, zakładając na ramię torebkę (swój bagaż podręczny) i kierując się w stronę odprawy celnej.

- Jasne, nie ma sprawy! – zobowiązała się Madzia. – Będę do ciebie często dzwonić!

- No ja mam nadzieję, że częściej niż do mamy – odkrzyknęła Monika i zniknęła im z oczu w tłumie kierujących siędo wykrywaczy metalu.

Madzia była dość zbita z tropu i nie zapytała siostry, z jakiej paki widziała się z aktorem podszywającym się w reklamie za Świętego Mikołaja. Przybyli na lotnisko nieco po piątej i nie było czasu na dyskusje. Wszystko przez to, że zasiedzieli się w restauracji.

- Później wam wszystko podpiszemy, teraz się dosyć spieszymy – powtarzał Max, za każdym razem chcąc odprawić napaloną nastolatkę z wyciągniętym zeszytem do autografu, ale mięknąc widząc maślane spojrzenie.

- Podpisuj spokojnie, już i tak za późno. – Madzia machnęła ręką. – Ale macie pozdrowienia.

Chłopacy posmutnieli, słysząc tę wiadomość. Nawet Nath wyglądał na zawiedzionego, że mimo iż dotarli na czas, zostali złapani w zasadzkę. Na lotnisku pożegnali się też z Nareeshą i postanowili pojechać do hotelu, w którym zatrzymała się Jayne, żeby wyjaśnić jej, co robili przez te dwa dni, kiedy zniknęli.

- Wszystko przez to, że zachciało ci się pieprzonego deseru! – wyrzucał Tomowi Jay, kiedy stali w korku już od dobrych dziesięciu minut.

- Ale lody wyglądały naprawdę zachęcająco! – tłumaczył się chłopak.

- Tak, szczególnie kiedy ściekały mi po dupie – skrzywiła się Madzia, ale zupełnie ją zignorowali.

- To nie było uprzejme z naszej strony – dodał Siva. – Ale nie mogliśmy też olać fanek, więc…

- Wybieraliśmy między złem a złem – podsumował sytuację Max. – Jestem pewien, że Brukselka jeszcze kiedyś nas odwiedzi. Ucieknie taksówkarzowi bez płacenia, wpadnie do hotelu, w którym się zatrzymamy i wywoła tam pożar i awarię elektryczności.

Uśmiechnęli się na wspomnienie tych przygód, które przeżyli. Życie jednak toczyło się dalej i mimo iż zdążyli pod koniec pobytu polubić zwariowaną i nieco dziwną nową koleżankę, dalej musieli podążać bez niej.

*

Kolejną miejscówką, w której miała zatrzymać się Madzia było mieszkanie Jaya. Wszystko działo się tak szybko, a Jayne tak bardzo ją zdenerwowała, że bez wahania przystała na propozycję. Kiedy Nath proponował jej nocleg u swojej mamy rzuciła jakąś uwagę w stylu „wy już się mną nacieszyliście” i nie wracała do tematu.

Nie mogła się ogarnąć bez siostry. Nie to że za nią tęskniła lub nie mogła sobie poradzić, ale potrzebowała osoby, z którą mogłaby obgadywać tych, którzy działali jej na nerwy. A właśnie to zrobiła Jayne. Najpierw nastąpił wykład o ich bezmyślności i niedojrzałości, którym obarczyła chłopaków za zrobienie samowolnego urlopu, a potem przerzuciła się na swoją podopieczną, której zarzucała, że to wszystko przez nią i że najlepiej będzie, jeśli zacznie pracować dla zespołu dziewczyn.

I w taki oto sposób otumaniona wydarzeniami ostatnich dni nastolatka trafiła do kawalerskiego mieszkania Jaya. Terrarium po jaszczurce dumnie zajmowało centralne miejsce w minimalistycznie umeblowanym salonie. Wszystko było oszczędne i schludne, ale jednocześnie widać było, że mieszka tu chłopak, bo tu i ówdzie walały się elementy garderoby.

Jay chciał jej odstąpić swoją sypialnię, ale grzecznie stwierdziła, że wystarczy jej kanapa. Początkowo bała się, że zaatakuje ją jego jaszczurka, ale wyjaśnił, że teraz przebywa u jego rodziny, ponieważ sam nie miałby kiedy jej karmić.

Wieczorem pograli w Play Station, potem pokazał jej kilka filmików z małym Nathem w Internecie, z których śmiali się do rozpuku. W końcu stwierdziła, że najwyższy czas zadzwonić do siostry.

- Z tego co mi wiadomo, to z lotniska musi dojechać jeszcze do domu. Z ciężką torbą niełatwo będzie jej odebrać – zauważył Jay.

- Co sugerujesz?

- Poczekaj do rana.

- W porządku, masz rację.

- Ja zawsze mam rację – zaśmiał się.

- Monika zawsze tak mówi.

- Że mam rację? – zdziwił się.

- Nie! – zachichotała Madzia. – Że ona ma rację.

- Rany, już za nią tęsknisz? – zagadnął Jay, a ona znacząco pokręciła głową, ale nie mogła go oszukać.

- Nie mówmy o mnie, tylko o tobie! – zmieniła temat. – O co chodziło z tym portfelem? I z tą dziennikarką… Umówiłeś się z nią już?

- No przecież zgubiłem jej numer, nie? – spytał retorycznie, mrugając do niej oczkiem.

- Chłopacy mieli rację, że mogłeś napisać do niej na twitterze. W dzisiejszych czasach to nie problem.

- No wiem – westchnął ciężko i urwał dyskusję, pytając, czy ma ochotę na herbatę.

- Nie! Mów szybko, o co chodzi.

- A ja sobie zrobię… - Wstał i poszedł do kuchni, a ona podreptała za nim, bo na pewno chciała dowiedzieć się, dlaczego tak dziwacznie się zachowuje, kłamiąc, że zgubił portfel.

- Zmieniłam zdanie. Poproszę o herbatę – wydusiła dziewczyna. – I serum prawdy.

Roześmiał się i zaczęli wspominać, jak dziwna kelnerka z Barbadosu naszpikowała kierowniczkę hotelu jakąś substancją odurzającą, która pomogła jej wydostać z niej informacje.

- Hej, nie zmieniaj tematu! – warknęła Madzia, mierząc w Jaya palcem. – Wiem, kiedy z moimi przyjaciółmi dzieje się coś dziwnego, a wrodzona ciekawość nakazuje mi się dowiedzieć, o co chodzi. Znaczy wrodzona troska – poprawiła się szybko.

- No dobrze, Meggs. I tak byś się domyśliła – westchnął Jay. - Nie wiedziałem, w jaki inny sposób dać chłopakom znać, że nie jestem nią zainteresowany. Tak bardzo chcą, żebym kogoś znalazł.

- Nie sądzisz, że wystarczyłoby im powiedzieć wprost?

- Myślałem, że zdążyłaś się na nich poznać i zorientować się, że to dość silne osobowości, które kiedy sobie coś ubzdurają, są pewni, że mają racje. Ja też niepotrzebnie mieszałem się w sprawy Natha i… - Chłopak urwał, widząc, że jest blisko poinformowania Madzi o planie wyswatania chłopaka właśnie z nią. – Już późno. Jesteś może zmęczona?

- Nie bardzo – przyznała. – Ale jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać, to się nie obrażę.

- Żartujesz? Z tobą mogę rozmawiać o każdej porze!

- Cieszę się. To może opowiesz mi, jak ci się tu mieszka? Jest przytulnie, ale dość…

- Pusto?

- Tego słowa szukałam. I wcale nie chodzi mi o fakt, że w terrarium nie ma jaszczurki.

- Rzadko tu bywam, więc nie ma sensu kupować więcej mebli. Zatrzymuję się tu, kiedy mamy pracę w Londynie. W przypadku „urlopów” – zakreślił w powietrzu cudzysłów – udaję się do Nottingham. Nic nie przygnębia bardziej niż puste mieszkanie. Gdyby chociaż była tu Neytiri… - zamyślił się. – Musicie ją poznać! – urwał, bo zdał sobie sprawę, że teraz musi wyrażać się w liczbie pojedynczej. - Musisz ją poznać.

- Bardzo chętnie – roześmiała się Madzia. – I mimo iż jaszczurką nie jestem, to wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

- Wiem, Meggs. I doceniam to.

- Podoba mi się, jak mnie tak nazywacie.

- Meggs?

- No. To takie… urocze.

Roześmiali się i do późna rozprawiali o różnych kwestiach. Opowiedziała mu o swoich obawach dotyczących pracy z The Saturdays, dokładnie przybliżyła scenę z Liamem i wspomniała o fakcie, że zobowiązał się dać jej spokój.

- To chyba dobrze, nie? – zapytał Jay, marszcząc brwi.

- Sama nie wiem. Wcześniej tak mi się wydawało, ale teraz, jak o tym myślę… Był jedynym chłopakiem, którego poznałam i z którym nie darłam kotów.

- Czyli nie było chemii?

- Jaka chemia! Chemia nie istnieje. To całe „kto się czubi ten się lubi” jest ostro przereklamowane. – Owinęła się szczelniej swetrem, bo zrobiło jej się chłodniej. Szybko podał jej koc, którym okryła nogi. Siedzieli teraz na kanapie w salonie, na której miała spać tej nocy.

- Czyli twierdzisz, że mogłabyś się spotykać tylko z kimś, kogo lubisz od początku i z kim nigdy się nie droczyłaś?

- Droczenie się jest w porządku. Ale kiedy chce się komuś wydłubać oczy to już nie jest dobry początek romantycznej znajomości. To doprowadza do szału!

- A czym jest miłość jeśli nie szaleństwem? – spytał ze śmiechem Jay, a ona wzruszyła ramionami.

- Szaleństwo i szał to dwie różne rzeczy – odpowiedziała.

Niewątpliwie z Nathem się droczyła. Z Liamem było inaczej, nigdy nie odpowiadał na jej zaczepki, zawsze był miły, nawet wtedy, gdy zrównywała go z ziemią i informowała, że nie ma u niej szans. Rozmowa przeprowadzona z Jayem wywarła na nią taki wpływ, że długo nie mogła zasnąć, bo zastanawiała się, co by było dla niej lepsze. Wygodny związek z miłym chłopakiem czy pełen szaleństw i wzajemnego droczenia się z kimś, kto doprowadza ją do szału? Z takimi myślami zasnęła.

Obudziło ją stukanie naczyniami w kuchni. Najpierw poszła do łazienki, by się ogarnąć, a kiedy stwierdziła, że wygląda wystarczająco ładnie, by się Jayowi pokazać, weszła do pomieszczenia akurat na śniadanie, które przygotował.

- Nie wiedziałem, czy wolisz jajka na twardo, na miękko, jajecznicę, omleta czy jajka sadzone. Dlatego zrobiłem wszystko – poinformował.

- Wystarczyłoby zwykłe „dzień dobry” – zaśmiała się. – I poproszę jajecznicę.

- W porządku. Jajecznica raz, dla tej pani!

- Nie sądzisz, że to marnotrawstwo? – zagadnęła, ogarniając wzrokiem ladę kuchenną zastawioną jajkami w różnej postaci.

- W moim mieszkaniu jajek jest dostatek. Uwielbiam je w każdej postaci, no a trochę tu leżały, więc… Najwyższy czas je zjeść.

- Czyli wykorzystujesz mnie, żeby wyjadła ci przeterminowaną żywność z lodówki?

- Mniej więcej.

Obdarzyła go uśmiechem i oboje wzięli się za jedzenie śniadania. Kiedy pomyli naczynia i posprzątali zegar wskazywał kilka minut po dziesiątej.

- Sądzisz, że mogę już zadzwonić do Moniki? – zagadnęła Madzia, kiedy chłopak parzył dla nich herbatę, żeby mogli zbierać się na wywiad, który przegapili wcześniej.

- Myślę, że tak – łaskawie zezwolił jej na tę czynność.

Uśmiechnęła się, złapała telefon i wbiła numer siostry.

- Yyy… tak? – spytała nieco skonsternowana Monia, jakby została wyrwana z ważnej czynności.

- To ja, Madzia – przedstawiła się nastolatka, choć uważała, że nie jest to potrzebne. – Skąd ten pogłos?

- Pogłos? Jaki pogłos? – W głosie starszej siostry słychać było załamania.

- Jesteś w domu? – dopytywała Madzia.

- Nie. W… galerii.

- Acha. To stąd ten hałas?

- Yhm.

- Dzwonię, żeby zapytać, czy bezpiecznie doleciałaś?

- Tak, tak, wszystko u mnie w porządku – odpowiedziała siostra, stosując nieco wymijającą odpowiedź.

- Długo czekałaś na pociąg?

- Nie. Nie czekałam w ogóle. – Monika nie mówiła Madzi całej prawdy, ale również nie kłamała. W końcu nie czekała na pociąg, akurat to się zgadzało.

- No to fajnie. Ja za to dostałam opieprz od Jayne za tą eskapadę z domkiem. Coraz poważniej myśli o tym, żebym pracowała z tymi laluniami, więc całkiem możliwe, że niedługo wrócę do domu – poinformowała młodsza siostra.

- Niedługo? Znaczy… pod koniec stycznia, tak?

- No tak, przecież ci mówiłam. Chyba że uda się coś wykombinować.

- Na pewno się uda. A teraz muszę kończyć. Pozdrów wszystkich i powodzenia. Pa!

Monika skończyła rozmowę zbyt szybko i Madzia nie zdążyła zapytać o wiele kwestii, które ją interesowały. Wydawało jej się też, że ktoś mówił do jej siostry, ale przecież była w galerii handlowej, więc raczej nie pojechała tam sama. Postanowiła, że zadzwoni wieczorem, kiedy będzie miała pewność, że dziewczyna będzie w domu.

- I co, dotarła bezpiecznie? – spytał Jay, siadając obok nastolatki.

- Tak. Odebrała w galerii handlowej, więc nie próżnuje – wyjaśniła Madzia. – Była chyba zajęta, dlatego nie pytałam o szczegóły… A o której dzisiaj ten wywiad?

- O szesnastej. Zjemy obiad tutaj, żeby nie wpaść na kolejną gromadę fanek. Znaczy… uwielbiam nasze fanki, bo to im wszystko zawdzięczamy, ale czasami stają się problematyczne.

- Problematyczne… - Madzia przypomniała sobie, jak często używała w myślach tego słowa. Była to kwintesencja jej pobytu w Wielkiej Brytanii. Tyle kwestii można było wyjaśnić tym jednym słowem.

Spędzili miło czas do obiadu, na który Jay zaserwował zapiekankę wegetariańską, którą miał w zamrażalniku. Madzia stwierdziła, że jest ona bardzo smaczna i coraz poważniej zaczynała się zastanawiać nad zrezygnowaniem z jedzenia mięsa. Bardzo go to ucieszyło i nie omieszkał się pochwalić, że został wybrany najseksowniejszym wegetarianinem przez organizację PETA.

- Choć prędzej powinny mnie wybrać najśmieszniej wyglądającym – zakończył opowieść. – Chyba byli ślepi.

- No, pewnie tak – oznajmiła z powagą, ale widząc jego zdziwione spojrzenie, roześmiała się i szturchnęła go w bark. Dlaczego z Nathem nie mogła dogadywać się tak jak z nim i Tomem?

Po obiedzie ubrali się i zaczekali aż przyjedzie po nich Jayne. Cieszyli się, że w udziale przypadła im taka szoferka, ale jak się okazało, wzięła samochód z kierowcą, którym okazał się ten sam mężczyzna, który prowadził wcześniej ich autokar.

- O, dzień dobry! – przywitała się Madzia, rozpoznając znajomą twarz. Normalnie by zignorowała mężczyznę, ale nie chciała wdawać się w dyskusje z szefową.

- Dzień dobry! Miło was widzieć. A gdzie Monica? – kierowca szybko zmienił temat, rozglądając się w poszukiwaniu swojej wyraźniej ulubienicy.

- Wróciła wczoraj do kraju – wyjaśniła pospiesznie Jayne, nakazując mężczyźnie odjechanie z parkingu, bo byli już nieco spóźnieni, a chciała, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik.

- Ech, szkoda… - powtarzał kierowca. – Naprawdę ją polubiłem i chciałem dowiedzieć się, jak w końcu rozwiązała swoje problemy.

- Problemy? – Madzia uniosła się na miejscu i nadstawiła ucha.

- No… z chłopakami – odpowiedział kierowca. – Ostatnio kiedy was widziałem wszyscy mieliście z nią na pieńku.

- Ach, o to chodzi – westchnęła z ulgą nastolatka. Już myślała, że mężczyzna wie o jej siostrze więcej niż ona sama. – Jeśli pana to pocieszy, to pod koniec wszystko skończyło się dobrze.

- To mnie cieszy. Ale szkoda, że nie mogła zostać dłużej. Chciałem, żeby poznała mojego siostrzeńca.

- No proszę, to dobrze, że wróciła! – zaśmiała się Jayne. – Skoro już ją chciałeś tu swatać, ty wścibski natręcie!

Jay i Madzia spojrzeli znacząco na siebie. Wyglądało, jakby tych dwoje poznało się lepiej podczas wspólnych podróży, bo zachowywali się dość swobodnie w swoim towarzystwie.

- Myślisz, że romans? – spytał chłopak dziewczynę, a ta przymrużyła oczy i pokiwała twierdząco głową.

Całą drogę rozmawiali po cichu, podkładając dubbing do rozmowy Jayne Collins i kierowcy. Było bardzo zabawnie i żałowali, że wspólna trasa tak szybko się skończyła.

- Znowu Sugarscape?  - spytała Madzia, kiedy wysiedli z auta i zauważyła znajomy budynek.

- Tak, nie przeglądałaś aplikacji na tablecie? Na bieżąco ją aktualizuję – wyjaśniła Jayne.

- Jakoś… zapomniałam ostatnio – wytłumaczyła się nastolatka.

- Zapomniała, bo razem z siostrą i chłopakami wynajęli na dwa dni domek w pobliżu Aquadrome i przegapili masę wywiadów – zwróciła się Jayne do kierowcy.

- Wynajęliśmy go na jeden dzień, ale nas zalało – sprostował Jay.

- O, przepraszam bardzo! Zalało ich – zachichotała Jayne. Przy kierowcy samochodu zachowywała się jak nastolatka.

- Myślałam, że ona woli typów w stylu Simona Cowella – wyszeptała do kolegi Madzia.

- Ja też – odpowiedział tylko i weszli do budynku.

Radary Madzi były nastawione na JLS lub McFly, bo tego się właśnie spodziewała, jako że świat był mały. Niestety lub też stety, jedynymi znanymi osobami, na które wpadli byli Seev, Max, Tom i Nathan, zagłębieni w dyskusji na temat w jaki sposób sprawić, by Madzia z nimi została. Zamilkli, gdy dołączyła do nich szefowa.

Wywiad też był raczej dość spokojny. Tym razem i One Direction nie przeszkodzili Madzi w odsłuchaniu odpowiedzi chłopaków, ale raz musiała wyjść po kawę dla Jayne. Teraz wiedziała, gdzie się udać, wszystko więc stawało się łatwiejsze.

Po wszystkim pojechali jeszcze na krótką sesję fotograficzną, a Madzia miała w tym czasie odbierać telefony Jayne i spisywać nazwiska i numery interesantów. Kobieta była wychwytywana, ale najbardziej zdziwiło ją to, że Una z The Sats również do niej dzwoniła. Korciło ją, by zapytać, o co chodzi, ale miała w końcu tylko spisywać, więc ugryzła się w język i cieszyła się, że nie dzwoniła Frankie, bo inaczej wyrwałaby jej wszystkie włosy choćby i przez słuchawkę.

Jayne na szczęście nie zapytała, gdzie Madzia się zatrzyma na kolejną noc. Inaczej dostałaby zawału. Była tak zafrasowana kierowcą, w którym chyba się zadłużyła, że bez słowa podwiozła chłopaka i swoją pracownicę do jego mieszkania i zapowiedziała, co będą robić kolejnego dnia.

- Na co patrzysz? – zaciekawił się Jay, stawiając przed Madzią kubek gorącej czekolady.

- Na plan zajęć. Jayne uaktualniła go tylko do 22 stycznia, kiedy wyjeżdżacie do USA – wyjaśniła dziewczyna.

- I obawiasz się, że to będzie nasze… zerwanie?

- A jak inaczej mam to odebrać? Dziwię się, że nie wpisała dalszych dat w stylu „włazić Frankie Sandford w tyłek”, „przynieść Frankie Sandford kawę”, „zrobić Frankie Sandford masaż”… Och! Nienawidzę tego! – Madzia uniosła się, prawie rozlewając ciemną ciecz na ławie.

- Cóż, najwyraźniej jej nie lubisz, to już wiemy… - zaśmiał się.

- A ty najwyraźniej ją lubisz. Nie mam pojęcia, jak mogłeś się rozpłakać, kiedy ją poznałeś. Nie wydaje mi się, żeby była aż taka atrakcyjna – prychnęła, odrzucając do tyłu włosy. – Jest przereklamowana.

- Byłem pijany, kiedy płakałem.

- Och, daj spokój. Na trzeźwo też byś się popłakał, bo „jest taka śliczna”.

Roześmiał się, widząc, że nie ma szans wytłumaczyć tu swoich racji. Wyrzucił jej, że jest zazdrosna i musiała szukać wymówek, ale nie chciał ich słuchać. Dalej spędzili kolejny miły wieczór, grając w konsolę i oglądając filmy.

- Mogę skorzystać z twojego komputera? – zapytała następnego ranka, kiedy siedziała z turbanem na głowie już po śniadaniu, a on brał prysznic.

- Jasne, czuj się jak u siebie w domu! – odkrzyknął.

Otworzyła laptopa. Niezamknięta skrzynka mailowa prezentowała zaproszenie na zbliżający się bal przebierańców, który miał nastąpić na krótko przed wyjazdem chłopaków do Ameryki. Madzia czytała listę gości i ze zdziwieniem stwierdziła, że będą wszystkie zespoły, które zdążyła poznać, a nawet jeszcze więcej.

- Jay, tu jest twoja poczta, zamknąć to?! – krzyknęła, a on wszedł do pomieszczenia owinięty tylko ręcznikiem na biodrach i zaczął suszyć sobie loki drugim.

- Zamknij. To tylko głupie zaproszenie na kolejną imprezę. – Wzruszył ramionami i ręcznik prawie zsunął mu się z bioder, szybko go podtrzymał, a Madzia się roześmiała.

- Myślałam, że lubisz imprezy.

- Tak, ale nie takie. – Wyszedł z pomieszczenia do swojej sypialni i najwyraźniej się ubierał. – Max weźmie Michelle, Siva Nareeshę, a Tom Kelsey. Ja zostanę z Nathem.

- Podobno nie przeszkadza ci bycie singlem – zauważyła.

- No… Nie, nie przeszkadza mi. Ale na normalnych imprezach. Prywatnych. Takie gale są dość… stresujące pod tym względem. Wywierają presję. No i będą dziennikarze… - wymieniał, nadal rozmawiając z nią przez na wpół zamknięte drzwi.

Madzia przeglądała właśnie facebooka, ale starała się czynnie angażować w rozmowę.

- Ach, więc o to chodzi – powiedziała, a on wszedł do pokoju już w pełni ubrany.

- Wiesz jak to jest. Gorszym od bycia samotnym jest tylko fakt, że inni wiedzą, że jesteś samotny. – Wzruszył ramionami.

- No to za co się przebierzesz? – spytała, widząc, że nieco spochmurniał. Chciała po prostu zmienić temat.

- A więc lubisz czytać cudzą korespondencję, tak? – zaśmiał się, a ona nieudolnie zaczęła się tłumaczyć, że przeczytała zaproszenie przez przypadek. – Nie wiem, za kogo się przebiorę, ale ty musisz pomyśleć, za kogo ty się przebierzesz.

- Ja? A niby dlaczego? – zdziwiła się.

- Bo idziesz ze mną. Albo z Nathem – dodał szybko, nieco zmieszany.

- Jayne dostanie zawału! Nie mogę pokazać się z żadnym z was na przyjęciu, na którym będzie prasa. W gazetach będą pisać o romansie, a ja mam dosyć wizyt na okładkach bulwarówek.

- Od tego są przebrania, no nie? – spytał retorycznie. – Ja mogę przebrać się za Spidermana, będę miał zasłoniętą całą twarz i nikt mnie nie rozpozna.

Wyszczerzył zęby w jej stronę, a ona odpowiedziała tym samym. Do tematu już nie wracali. Starali się wykorzystywać wszystkie chwile razem, bo wiedzieli, że mogą ich mieć niewiele.
~*~

15 komentarzy:

  1. Bardzo dziękuję za dedykację :* W to, że jesteś cudotwórczynią nie wątpię. Ale dlaczego tylko 100 rozdziałów ? Ja się popłaczę normalnie przy końcu pewnie, że ta wspaniała opowieść dobiega końca. Wiesz jakbyś miała kolejne pomysły to byś mogła napisać 100 kolejnych :) McFly uwielbiam! Ten filmik przebił wszystko! Monia na pewno do Polski nie wróciła. Monika to moja ulubienica w tym opowiadaniu, zdecydowanie! Mam nadzieję, że będą też sceny miłosne z udziałem Moniki i Jay'a :D Nie ukrywam, że takich scen wyczekuję :) Weny :*

    OdpowiedzUsuń
  2. Uwielbiam to opowiadanie, jest takie realistyczne. Nie mogę się doczekać kolejnych rozdziałów.

    OdpowiedzUsuń
  3. NARESZCIE!!,
    Super rozdzial!!
    Czekam z niecierpliwoscia na nexta
    Pisz szybko!!
    I jak dla mnie to rozdzialy moga byc takie dlugie a nawet dluzsze :D
    Alex <3

    OdpowiedzUsuń
  4. Mam nadzieję, że Monica wymyśliła jakiś durny pomysł, by zostac w UK :D Poza tym lubię zmieszanego Jaya ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. No więc powiem ci szczerze najszczerzej jak potrafię z ręką na sercu : Rozdział genialny.

    Chłopcy z McFly,ten lód...uśmiałam się i jeszcze jak walnęła z tym 'zbokiem' :D
    Jay, żeby aż tyle potraw z jajek i jeszcze jakieś stare dał :P Ogólnie bardzo fajnie przeprowadziłaś między nimi rozmowę.
    A co do jej zamyśleń,że nie wie z którym chłopakiem chciałaby bardziej być... to ja zawsze będę w Team Liam <3
    Ale to jest już tylko i wyłącznie twoja,czyli teoretycznie JEJ decyzja ;)
    Pozdrawiam,pisz następny szybciutko ^.^
    Natchnienia życzę ;*

    OdpowiedzUsuń
  6. Przeczytałam i nawet choroba nie jest w stanie pogorszyć mojego nastroju. Do tego filmik... Po prostu euforia. ;)
    A tak szczerze to wg mnie to najlepszy rozdział do tej pory napisany, naprawdę.

    OdpowiedzUsuń
  7. " Ale ja jestem GŁODNY!" taa wiecznie głodny Tom
    nie wiem czy coś się popsuło czy nie po prostu nie wyświetla mi jak dodajesz rozdział.
    Powiadasz krótsze rozdziały? U ciebbei to nie możliwe hehe, ale ja przywykłam już do tych długich
    wspaniały rozdział
    czekam na kolejny

    OdpowiedzUsuń
  8. dziękujemy za komentarz u nas ! ♥
    na naszym blogu http://hope-love-truth.blogspot.com pojawił się drugi rozdział. Dopiero zaczęłyśmy pisać, może cię zainteresuję <3 prosimy o szczere komentarze. xx, - Aileen, Jullie, Sam ♥

    OdpowiedzUsuń
  9. Przepraszam ze nie komentuje każdego rozdziału ale brak czasu mnie goni. Rozdział jak zawsze świetny. Czekam na one direction. I mam nadzieję ze szybko dodasz nowy rozdział i ze będzie długi. Bardzo długi! Czekam ;))

    OdpowiedzUsuń
  10. super super super rozdział :)
    heh kocham jak to pisze często :)
    czekam na next :)
    no i weny!!!

    OdpowiedzUsuń
  11. Przepraszam, że nie komentowałam wcześniej, ale już się poprawiam!
    Kurde, dlaczego aż tak dobrze piszesz? Jestem zazdrosna! oddaj mi choć trochę swojego talentu, proszę! ;D
    Czy mi się wydaje, czy Monika nie wyjechała? Jestem pewna, że coś wymyśliłaś, i że niedługo się dowiemy, co to takiego!
    A, no i jestem też pewna, że Magda nie będzie pracować dla tych 'laluni'. Już chłopcy coś wymyślą.
    Haha, romans Jayne?
    Fajna jest ta więź miedź Jay'em i Maggie, choć nie ukrywam - wolałabym, żeby na jej miejscu była Brukselka.
    No i świetna ta akcja z lodami! Masz cudowne pomysły, które zawsze doprowadzają mnie do śmiechu. A, no i ta rozmowa Jaythana w łazience... ;D

    Pisz szybko nowy! Weny raczej nie życzę, bo widzę, że masz!

    OdpowiedzUsuń
  12. Bardzo dziekuje za odpowiedzenie na moje pytania. Czytac bede na pewno ale ucieszyly mnie Twoie odpowiedzi. I uwazam ze 100 rozdzialow to swietna liczba poniewaz juz raz czytalam odpowiadanie z ta sama iloscia i uwazam ze swietnie sue z nim bawilam i usmialam a w odpowiednim momencie zostalo ono zakonczone. poza tym jak skonczysz to opowiadanie bedziesz mogla zaczac nastepne ja juz mowie ze czytac bede napewno bo masz talent i jak dla mnie powinas zostac pisarka- mowie serio! Wracam do rozdzialu bardzo mi sie podobal rylko zastanawia mnie gdzie w tej chwili jest monika i co robi to znaczy znajac ja znowu cos wykombinwala a piekne jest to ze chlopcom bylo smutno ze sie z nia nie pozegnali. I smuci mnie fakt ze madzia bedzie musiala pozegnac chlopakow to znaczy mam nadzieje ze nie bedzie musiala bo chlopcy cos wykombinuja. Nie moge sie doczekac tych romantycznych chwil z Nathanem ale bede czekam. Daeaj szybko nastepny rozdzial.
    Pozdrawiam
    Marta

    OdpowiedzUsuń
  13. Co mogę ci powiedzieć..może to,że po prostu rozśmieszył mnie ten lód i te 'jajeczne śniadanie"Madzi i Jay'a. Chciałabym,żeby Jay i Monika byli razem ,no bo co oboje podobni do siebie xD
    A Magda rzeczywiście ma dylemat...dwoje wspaniałych chłopaków do których niewątpliwie coś czuje... sama bym nie wiedziała kogo wybrać,ale jestem od początku wierna Miam (Magda i Liam,heheszky ^.^ ).
    Pozdrawiam i czekam na następny rozdział;*
    Ps . Dlaczego ranisz mnie informacją,że będzie tylko 100 rozdziałów ? :c
    ;**

    OdpowiedzUsuń
  14. Haha to chyba jeden z moich najbardziej lubianych rozdzialow na tym blogu;D ta historia jest powalajaca. 100 rozdzialow? No wiesz co! Ja chce 200 a nie;) ty z taka wyobraznia napewno dalabys rade:)
    Wracajac do notki to naprawde byla rozbrajajaca. Zawsze wpadajac na twojego bloga nie moge sie nadziwic jak moga drzemac w tobie takie poklady pomyslow:) masz talent dziewczyno i to prawdziwy niczym szczere zloto:)
    Najbardziej mnie rozsmieszyla ta kwestia:" Nowoczesne zwiazki sa takie otwarte", a to co dzialo sie potem to czysta poezja:)
    Brakowalo mi troche Moniki, ale zapewne bedzie pojawiala sie czesciej w nastepnym rozdziale;) zycze weny:*
    Zapraszam na

    stereo-soldier.blogspot.com

    Pozdro!;*

    OdpowiedzUsuń
  15. Monia znowu coś przskrobała... Tak jakos mi się wydaje xd
    Ta mała pomyłka... Boże, ja nie wiem co bym zrobiła w takiej sytuacji xd
    Szczera rozmowa Madzi i Jaya. Napoczątku myslałam, że Jay powie Magdzie, że podba mu się ktoś inny ( tak, miałam na mysli Monikę ^^ ). Ja wiem, że Jay i Monika będą razem :D W końcu Jay jako pierwszy zareagował na wieść o wcześniejszym wyjazdzie Moni ;D
    Oni będą razem. Wezmą ślub, będą mieć 3 dzieci, które będą miały loczki i będą rozrabiały ^^ Potem zestarzeją się razem i będą ze sobą aż do śmierci :D Dobra, fantazjuję xd
    Świetny rozdział :D WENYY ♥

    OdpowiedzUsuń