Rozdział 44 - "Impreza w pianie"

Szantażowana przez pewną anonimową użytkowniczkę... uległam.

Przed nami baaardzo długi odcinek. Zdaję sobie sprawę, że umieszczanie takiego "ciągu śmierci" to samobój, który odstrasza sporo osób, bo aby go przeczytać ze zrozumieniem potrzeba... pół godziny? Ale nie mam pojęcia, jak go podzielić, więc... może wy czytajcie na raty? Bardzo mi zależy, żebyście go przeczytały w całości i dały znać, co sądzicie

Ciąg dalszy może długo się nie pojawić, bo nie wiem, czy będę miała czas usiąść do komputera i wkleić rozdział.
Pozdrawiam :*

PS. Przepraszam, że niektóre słowa są połączone, nie wiem, dlaczego tak się dzieje :(

W tym rozdziale złość Toma wybucha, czym zraża do siebie towarzystwo. Madzia i Nath idą na romantyczny spacer, a Monika ponownie pakuje się w kłopoty.

~*~

Młodsza z sióstr wystroiła się na wieczór, żeby na koncercie i after party wypaść piorunująco. Włożyła dopasowane spodnie, ładną bluzkę i swoją czarną marynarkę z połyskującymi drobinkami. Włosy lekko zakręciła na lokówko-suszarkę znalezioną w łazience. Postanowiła się też pomalować, mimo iż zazwyczaj z tego rezygnowała. Spojrzała w lustro i stwierdziła, że wygląda dość atrakcyjnie, by bez wstydu pokazać się ludziom.

Zegarek wskazywał osiemnastą, miała więc jeszcze trochę czasu. Nie umawiała się z chłopakami, w jaki sposób dojadą na miejsce występu, ale podejrzewała, że ktoś po nią przyjdzie. Przysiadła więc na tarasie, wpatrując się w bijące o brzeg fale oceanu. Niespodziewanie zadzwonił jej telefon, odebrała go więc automatycznie, pewna, że to Big Kev, Martin lub któryś z chłopaków.

- Jak się cieszę, że wreszcie odebrałaś! – usłyszała po drugiej stronie głos Liama i omal nie zaklęła ze złości, że nie spojrzała na wyświetlacz.

- Yyy… Cześć – wydusiła.

- Naprawdę nie podobają ci się kwiaty, które wysłałem? – spytał naiwnie.

- Podobają mi się. Ale chyba jasno dałam ci do zrozumienia, że nie chcę wchodzić pomiędzy ciebie i Danielle.

- Ale mnie i Danielle już dawno nie ma.

- Gazety sądzą coś innego – prychnęła.

- Wiesz, jakie są tabloidy. Nie można im wierzyć. Z Danielle skończyłem już dawno temu, teraz mogę myśleć tylko o tobie…

Dziewczyna zaczęła żałować, że pod wpływem alkoholu nie napisała, żeby się po prostu odczepił. Teraz pewnie pomyślał, że jedynym czynnikiem powstrzymującym ją od padnięcia w jego ramiona jest była dziewczyna, z którą nic go już nie łączyło.

- Słabo cię słyszę… - skłamała, bo była to pierwsza rzecz, która przyszła jej do głowy. Zaczęła symulować szumy w słuchawkę, aż w końcu zrezygnowany się rozłączył.

Odetchnęła z ulga. Która godzina była w Wielkiej Brytanii? Czy nie miał nic innego do roboty? Ze złością stwierdziła, że znowu dzwoni jej telefon. Tym razem był to inny numer. Odebrała.

- Tak?

- Hej, Maggie! Tu Harry! – po drugiej stronie dał się słyszeć żywiołowy głos najmłodszego członka One Direction.

- Cześć, Harry – rozpromieniła się, ale po chwili spoważniała. – Czy Liam kazał ci do mnie zadzwonić?

- Liam? Dlaczego miałby mi kazać do ciebie zadzwonić? – szczerze zdziwił się chłopak, czym utwierdził ją w przekonaniu, że nie ma pojęcia o jej relacjach ze swoim przyjacielem.

- Yyy… Tak pytam, bo do mnie dzwonił.

- Czyli jemu też wysyłałaś dziwne wiadomości? – zaśmiał się Harry.

- Przepraszam za to. Sporo wypiłam – zaczęła się tłumaczyć, ale on się tylko roześmiał.

- Louis mówi, że nieładnie, ale jako twój niemalże rówieśnik muszę przyznać, że od czasu do czasu nie zaszkodzi. No i moje loczki rzeczywiście są sexy!

- Lou jest z tobą? – zaciekawiła się.

- Mieszkamy razem, więc niestety jestem na niego skazany. Zmusił mnie, żebym do ciebie zadzwonił. To znaczy… Sam chciałem, ale on mnie namówił… Znaczy… Eee… Co tam u ciebie? – Nagle z pewnego siebie żartownisia zamienił się w uroczego niezgułę, który nie potrafił dobrać słów.

Louis najprawdopodobniej podpowiadał mu do ucha, co ma mówić, bo co chwilę słyszała głośne szepty „co?!” i „zamknij się!”. Zignorowała je i odpowiedziała.

- Dobrze. Właśnie szykuję się na noworoczny występ The Wanted.

- Nowy Rok na Barbadosie przyszedł nieco szybciej, co? Jak to jest z tą zmianą czasu?

- Idiota! – Rozległo się po drugiej stronie słuchawki i Madzia szczerze się roześmiała.

- To występ do telewizji. Nawet nie wiem, kiedy go wyemitują.

- Acha… A kiedy wracasz? Bo tak sobie pomyśleliśmy, że fajnie byłoby się spotkać. Możesz wziąć siostrę, jeśli chcesz. Albo nie, jak uważasz.

Język mu się nieco plątał, ale uważała to za niebywale urocze. Uśmiechała się do słuchawki i nie zauważyła, że nie jest w pomieszczeniu sama.

- Po tym, jak Monika nakryła mnie z tobą w negliżu nie sądzę, żeby chciała się gdzieś wybrać razem z nami. Ale z chęcią się spotkam, mamy trochę do nadrobienia. Tu się naprawdę sporo dzieje. – Urwała, kiedy zdała sobie sprawę, że to „sporo” dotyczy jego o wiele starszej kochanki. – Muszę już kończyć. Dzięki za telefon, Harry. Pozdrów chłopaków.

- Na pewno pozdrowię. Uściski od Lou.

- Dzięki. Pocałuj go ode mnie – roześmiała się w słuchawkę i rozłączyła się.

- Stary, Styles to poważna konkurencja. Z loczkami nie wygrasz. Szczególnie kiedy ona uważa je za seksowne… - odezwał się starszy z chłopaków, a młodszy zmroził go wzrokiem.

- Zamknij się – warknął, czym zwrócił na siebie uwagę Madzi. Odwróciła się na pięcie, by zobaczyć Jaya i Natha stojących przy jej łóżku.

- Długo tu jesteście? – spytała zdziwiona.

- Wystarczająco długo, by usłyszeć, jak umawiasz się na randkę – powiedział cicho Jay.

- Och, przestań. – Machnęła ręką i spojrzała na Natha, który wpatrywał się w nią z otwartymi ustami. No tak, po raz kolejny wyszło, że romansuje z kim popadnie.

- Wyglądasz bardzo ładnie – oświadczył w końcu, odcinając się od rozmowy, którą właśnie podsłuchał. Jay podchwycił ten komplement.

Podziękowała uprzejmie, a oni wyjaśnili jej, że już jadą na próbę, a ona dojedzie do nich później z Martinem, który musiał załatwić sprawy z przyjęciem po koncercie, które miało się odbyć w hotelu.

- Czy to jest przyjęcie w pianie? – spytała Madzia.

- Nie, dlaczego? – zdziwili się.

- Bez powodu. Widzimy się na miejscu, tak?

- Yhm. A tymczasem nie otwieraj nikomu. Do naszego pokoju przyszła Caroline Flack i omal nie rozpoznała Jaya jako twojego znajomego – poinformował Nath.

- Żartujesz! Ona serio chodzi po pokojach i mnie szuka?

- Nic dziwnego, skoro romansujesz z jej kochankiem – zauważył Jay, a ona cisnęła w jego stronę gromy z oczu.

- Z nikim nie romansuję, ale dzięki za ostrzeżenie – powiedziała na odchodnym.

Wyglądała bardzo ładnie, teraz było to oficjalne. Nie ładnie, a nawet bardzo. I usłyszała to z samych ust Natha. Miała nadzieję, że rozmowa, którą podsłuchał nie sprawi, że po raz kolejny któryś z członków zespołu będzie na nią nadąsany. Chciała pozostać z nimi w dobrych stosunkach.

Kiedy pół godziny później rozległo się pukanie do jej drzwi, przezornie zapytała „kto tam?”, żeby nie zostać zaatakowaną przez Caroline Flack. Rozpoznawszy głos Martina, mogła się z nim wybrać na występ. Po drodze do samochodu pytał, dlaczego ma taki rozbiegany wzrok, ale wolała nie zdradzać, że boi się zostać zaatakowana przez dziennikarkę, która może ją wyrzucić z hotelu.

Występ był bardzo udany. Chłopcy po raz kolejny udowodnili, że potrafią śpiewać na żywo. Madzia dopiero na miejscu ujrzała Kelsey, Michelle i Nareeshę i w myślach sama siebie skarciła za to, że czuła się wyjątkowa. Wydawało jej się, że tylko ona obejrzy, jak śpiewają. Dziewczyny były jednak niebywale miłe no i zawsze stanowiły lepsze towarzystwo niż o wiele starszy od niej Martin, który nie był ani skory do żartów, ani do wygłupów. Zwierzyć też się mu nie mogła, więc większość trasy powrotnej przebyli w ciszy. Tym razem wracali z Jayem i Nathem, którzy nie chcieli odstępować Madzi na krok. Było jej to niebywale na rękę. W razie gdyby Caroline Flack wyskoczyła zza jakiejś palemki, mogli stanąć w jej obronie i nie dopuścić do wyrzucenia jej z hotelu.

Monika natomiast jakiś czas wcześniej z ulgą usłyszała pukanie do swoich drzwi. Obawiała się, że nowopoznana kelnerka nie przyjdzie, mimo iż się umówiły. Dziewczyna wydawała się jednak bardzo pomocna, zaprowadziła ją do szatni i pokazała hulu, tradycyjną hawajską spódniczkę z ciętej trawy, a raczej pasków materiału, które miały ją przypominać.

- A na cycki co? Stanik z kokosów? – prychnęła Monika, choć w gruncie rzeczy stresowała się, że tak właśnie będzie.

Na szczęście górę stroju stanowiła bluzka, która rzeczywiście miała stanik z czegoś, co przypominało łupiny kokosa, ale zakrywała brzuch cielistym materiałem.

Dziewczynie było nieco głupio, że nie zapamiętała imienia dziewczyny, ale miała słabą pamięć i słuch no i głupio było jej się pytać, kiedy już długo ze sobą konwersowały. Kelnerka pomogła jej się umalować, żeby wyglądały tak jak reszta dziewczyn (ogólnie salę miało obsługiwać osiem dziewcząt, cztery miały się zająć napojami, a cztery przystawkami).

- To jest maszyna do piany – oświadczyła kierowniczka hotelu, oprowadzając swoje pracownice po dyskotekowej sali z barem. Była podobnej wielkości do tej, w której poprzedniego dnia odbywał się bal maskowy, ale znajdowała się po drugiej stronie.

Całość prezentowała się dość zwyczajnie. Loże z czerwono-czarnymi kanapami niczym nie odbiegały od wystroju większości klubów. Jako że tematem przewodnim miały być Hawaje, wokoło ustawiono płonące pochodnie i totemy. Na ścianach zawieszono maski, a stanowisko DJ’a zostało wystylizowane tak, by przypominać wulkan, z którego sączyła się generowana przez specjalną maszynę piana. Podobny wulkanik ustawiony był jeszcze w jednym miejscu, żeby zapewnić równomierny przepływ piany. Kierowniczka znacząco spojrzała na Monikę, do której w szczególności kierowała słowa ostrożności, mając w pamięci incydent poprzedniego wieczoru. Maszyny do piany miały stopniowo generować bąbelki, żeby te ani na chwilę nie opadły. Z tyłu sali znajdowało się wyjście na ogromną werandę, z której rozciągał się widok na ocean. Dwóch pracowników hotelu zasłoniło jednak widok z okna czarnymi kotarami, stwarzając atmosferę intymności.

- Jakieś pytania? – spytała kierowniczka, kiedy wytłumaczyła wszystkim zadania. Monika ku swojej uciesze dowiedziała się, że nie będzie musiała igrać z płynami, bo będzie roznosić przystawki.

- Barman też będzie miał hulu? – spytała dziewczyna szeptem swoją nową koleżankę, która zachichotała.

Na szczęście tego kierowniczka nie słyszała, ale jak się później okazało, mężczyzna rozlewający trunki stał bez koszulki, w kwiaciastych spodenkach kąpielowych, z wieńcem z kwiatów zawieszonym na szyi.

- Na początek jedna z was stanie przy wejściu, żeby rozdawać gościom te wieńce – oznajmiła kierowniczka, a widząc, że koleżanka Moniki pali się do tego zadania, zezwoliła jej na podjęcie się go.

- Super, będę mogła dotykać szyi tylu gwiazd! – ekscytowała się dziewczyna. Monika cieszyła się, że nie jej przypadło to w udziale. Gdyby spotkała na drodze Caroline Flack, zapewne udusiłaby ją sznurkiem z kwiatami, a tego wolała uniknąć. W końcu przez nią znalazła się w służbówce.

Dowiedziały się jeszcze, że wstęp mają tylko osoby z listy gości hotelowych, ubrani odpowiednio w strój hawajski lub plażowy.

- Równolegle odbywa się też impreza po koncercie noworocznym, mogą więc zjawić się podpite osobniki w garniturach - pouczała na koniec kierowniczka. – Nie wpuszczać.

Wszystko było jasne. Poza oczywiście zasadami BHP, które dla Moniki były zupełnie obce. W głowie układała plan, jak po imprezie wykraść swoje pieniądze z sejfu. Cieszyła się, że przy dobrych wiatrach nie będzie musiała oglądać znajomych twarzy. Już wkrótce miała się przekonać, jak bardzo się myliła.

Około godziny dwudziestej drugiej do hotelu wróciła Madzia z zespołem, dziewczynami oraz Kevinem i Martinem.

- Pójdę się położyć – oznajmiła nastolatka. – Dobranoc.

- Żartujesz? Musisz iść z nami! Bez ciebie będzie nudno! – przekonywał Max.

- Nie chciałabym spotkać Caroline Flack…

- Spokojna głowa! Już my się nią zajmiemy, gdy tylko zacznie cię niepokoić. Nie możesz się wiecznie ukrywać. Przyjechałaś tu, żeby się bawić! – zachęcał Jay.

- Chyba żeby pracować – poprawił Martin, który właśnie dołączył do towarzystwa. – Ale wieczory akurat masz wolne. Dlaczego nie wchodzicie?

Rzucili jakąś zbywającą odpowiedź. Mężczyzna wrócił na salę, gdzie kilka minut wcześniej zajął miejsce razem z Big Kevem, podczas gdy oni podziwiali fontannę przed hotelem po zachodzie słońca.

Kiedy tak starali się przekonać Maggie do wzięcia udziału w imprezie, minęła ich roześmiana para w samym bikini. Na głowie mieli bąbelki piany i wyglądali na niebywale zadowolonych. Stanowili niezwykły kontrast dla ubranych w eleganckie ciuchy gości, którzy tłumnie przybywali na after party.

- Przepraszam – zagadnął roznegliżowanych zaintrygowany Max. – Skąd wracacie?

-  W drugiej sali balowej jest impreza w pianie. Świetna zabawa! – oznajmili, ale chłopcy nie zdążyli wypytać o szczegóły, bo parka zaczęła się łaskotać i zniknęła w windzie, najprawdopodobniej w celu oddania się czynnościom czysto cielesnym.

- Jestem za rezygnacją ze sztywniackiej imprezy i wbicia się w pianę – poinformował Jay. – Łapiecie? Wbicia się. W pianę. – Zaczął gestykulować, by podkreślić znaczenie swoich słów.

- Tak, łapiemy Jay – powiedziała pokrzepiająco Kelsey. – I ja też z chęcią wybrałabym się tam.

Tom przyznał, że jest mu to obojętne. Nadal nie miał humoru, choć podczas występu starał się tego nie okazywać. Siva i Nareesha woleli udać się na after party, żeby choć na chwilę pokazać się Kevinowi i Martinowi. Obiecali, że dołączą do towarzystwa później. Max i Michelle nie wyglądali na amatorów sztywnych imprez, z ekscytacją przyjęli więc pomysł Jaya.

Nath i Madzia nie wyrażali swojego zdania, ale kiedy dziewczyna przy wejściu zobaczyła obowiązkowy strój kąpielowy, zdecydowała się spasować.

- Idźcie beze mnie, ja wolę wybrać się na plażę. Tylko po zmroku mogę choć trochę zobaczyć uroki pięknego Barbadosu – wytłumaczyła się.

- Nie żartuj, nie pójdziesz przecież sama! – przekonywał Max.

- Nath pójdzie z nią! – oświadczył żywiołowo Jay, pchając kumpla na dziewczynę tak, że ledwo utrzymał równowagę.

Michelle i Kelsey spojrzały na niego zdziwione, ale wzruszył ramionami.

- Też nie uśmiecha mi się rozbieranie do gaci i broczenie w pianie – wyjaśnił Nath.

- No to postanowione! – Jay klasnął w ręce.

- Jak zmienicie zdanie, wiecie, gdzie nas szukać – powiedziała z uśmiechem Michelle i złapawszy Maxa pod rękę, pociągnęła go w stronę windy.

Wszyscy udali się do swoich pokojów, zmienić ubrania na stroje kąpielowe, podczas gdy Madzia i Nath zostali sami.

- Naprawdę nie musisz mi towarzyszyć. Nie rezygnuj z takiej zabawy. Impreza w pianie brzmi fajnie – zachęcała nastolatka, a on wzruszył ramionami.

- Bez ciebie nie byłoby wcale tak fajnie. Zresztą, nie lubię się rozbierać.

Roześmiali się i wzdłuż plaży zaczęli kierować się w stronę skałek, na których zamierzali przycupnąć. Księżyc i gwiazdy przyświecały im drogę, w oddali migotały światła hotelu. Gdyby byli zakochani, byłaby to najromantyczniejsza sceneria, jaką mogli sobie wyobrazić.

- Dziwna sprawa z Tomem – zaczął dyskusję Nath, kiedy zdecydowali się ściągnąć obuwie i dalej broczyć boso w wodzie.

- Głupia. Nie powinnam pić, bo przez to wyniknęły same problemy – oświadczyła Madzia, ze złością kopiąc wodę, jakby to miało jej pomóc się uspokoić.

Nath nerwowo przeczesał włosy, zdając sobie sprawę, że źle wybrał temat rozmowy. Odkaszlnął i postanowił spróbować innej strategii.

- Wyglądasz dziś wyjątkowo ładnie – wypalił.

- Yyy… dziękuję – uśmiechnęła się nieco onieśmielona, a kiedy nieco przyspieszyła kroku, uderzył się otwartą dłonią w czoło.

Idiota, pomyślał. Zabrzmiało, jakby tylko dziś wyglądała bardzo ładnie. Zaczynał się pogrążać, ale nic nie poradził na to, że ta dziewczyna tak na niego działała.

- Jak ci się podobał występ? – spróbował trzeciego koła ratunkowego, widząc, że ona nie ma ochoty zaczynać żadnej konwersacji.

- Byliście świetni, jak zawsze – przyznała zgodnie z prawdą.

- Lepsi niż One Direction? – zapytał. Kolejna gafa, postanowił więc szybko się zreflektować. – Przepraszam.

- Nie masz za co przepraszać, zdążyłam zauważyć, że jesteście skorzy do rywalizacji między sobą.

Nie odpowiedziała na jego pytanie, więc sam sobie dopowiedział, że nie chciała zranić jego uczuć. Szybko jednak rozwiała wątpliwości.

- Dla mnie zawsze będziecie na pierwszym miejscu, nawet jeśli nagracie cover „Barbie Girl” zespołu Aqua.

Roześmiali się i był to impuls, który wyzwolił stare, dobre emocje. Przyjaźń. Zero skrępowania. Swobodną rozmowę o wszystkim i o niczym. Minuty mijały przyjemniej niż podczas niezręcznych przepychanek słownych. Ale w powietrzu czuć było jasno i wyraźnie, że między tą dwójką coś jest na rzeczy.

Kilkadziesiąt metrów dalej, w hotelu odbywała się za to impreza w pianie. Nowa koleżanka Moniki niemal oszalała, gdy ujrzała członków zespołu, który tak lubiła. Poznała ich przez Internet i nie przestawała się tym ekscytować, kiedy już opuściła stanowisko przy wejściu i zajęła się roznoszeniem alkoholu.

- Możesz już przestać? – spytała Monika, kiedy po raz kolejny spotkały się w kuchni, by odświeżyć zapasy serwowanych przystawek i napojów. – Mam już ich po dziurki w nosie. Nie dość, że przebywam z nimi na co dzień, to jeszcze w chwili, kiedy mogę odpocząć, zjawiają się w miejscu, w którym pracuję.

- Ty ich znasz? – wysapała podekscytowana dziewczyna. – Musisz mnie z nimi poznać!

- Nie wiem, czy zauważyłaś, że trzymam się drugiej strony sali.

- Pogadam z Meagan, zamieni się z tobą! – mówiła rozgorączkowana dziewczyna. Monika nie wiedziała, która to Meagan, ale nie uśmiechało jej się usługiwanie Tomowi i reszcie paczki z dziewczynami. Szczególnie w tym stroju.

Nagle jednak w głowie zaświtał jej pewien pomysł.

- Poznam cię z nimi, ale pod jednym warunkiem…

- Zrobię wszystko! – zobowiązała się od razu.

- Nie wiesz nawet na co się piszesz… - Monika zmarszczyła brwi.

- Mam to gdzieś! Dla nich mogę nawet obrabować bank!

- Zabawne, że o tym wspominasz…

- O co chodzi? – zdziwiła się znajoma kelnerka.

- Potrzebuję pewnej rzeczy z sejfu, do którego kod ma tylko kierowniczka. Przez pomyłkę zostawiłam moje pieniądze w kasetce na cele dobroczynne, a była to spora kwota, więc zależałoby mi, żeby ją odzyskać – wydusiła jednym tchem, decydując się, że prawda wyjdzie jej na lepsze niż wymyślanie głupiego kłamstwa na poczekaniu.

- Swoje pieniądze, tak?  - zachichotała dziewczyna. – A ja nie nazywam się Katey, tylko Rihanna.

Plusem był fakt, że Monika znała już jej imię, ale to, że nowa koleżanka jej nie wierzyła, mogło skomplikować sprawy. Na szczęście tak się jednak nie stało.

- Nawet jeśli chcesz okraść te chore dzieci, mam to gdzieś! – oznajmiła w końcu. – Powiedz tylko, co mam zrobić.

- Yyy… Dolewać kierowniczce. No wiesz… alkoholu.

- Ale ona nie pije. Jest w pracy – oznajmiła Katey, a Monia wywróciła oczami.

- No to wlewaj jej po trochu, żeby nie poczuła. Muszę z niej wyciągnąć ten kod, bo inaczej jestem w czarnej dupie.

- Gdzie jesteś? – zaśmiała się.

- Wybacz, bariera językowa. Wszystko tłumaczę na język polski. Chodziło mi, że jestem w martwym punkcie.

- Haha, rozumiem. – Dziewczyna się roześmiała. – I jasne, że ci pomogę, jeśli tylko przedstawisz mnie tym przystojniakom.

Do kuchni weszła właśnie zabiegana kelnerka, która prawdopodobnie miała na imię Meagan, bo Katey spytała ją, czy zamieni się z Moniką na połówki sali.

- Jasne, chętnie – odpowiedziała. – Nie robi mi różnicy usługiwanie tym czy tamtym snobom – oświadczyła. – A ta maszyna od piany strasznie hałasuje i razem z muzyką nie słyszę własnych myśli.

Sprawa wydawała się załatwiona, a Katey była niebywale podekscytowana.

- Zdajesz sobie sprawę, że większość z nich ma dziewczyny i to właśnie z nimi tutaj przyszli? – spytała Monika, kiedy obie kierowały się to stolika The Wanted.

- Nieważne. Chcę ich tylko uściskać – oświadczyła nowa koleżanka, ale w kieszeni miała przygotowany telefon z aparatem, żeby zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie. – O mój Boże… Oni są bez koszulek… - wydyszała, kiedy już stanęli koło loży, którą zajmowali chłopcy z zespołu z wyjątkiem Natha. Towarzyszyły im Kelsey, Michelle i Nareesha (która właśnie dołączyła do towarzystwa razem z Sivą, jako że konkurencyjna impreza okazała się niewypałem).

- Brukselka? – zdziwił się Max. Nie miał pojęcia, że będzie ona obsługiwać to przyjęcie. – Co to za… strój… - Słowa przerwał mu atak śmiechu na widok biustu okrytego łupinami kokosa. Zawtórował mu Jay.

- Teraz powinniśmy cię nazywać kokosanka! – oświadczył i zaśmiewali się do rozpuku, podczas gdy Siva przedstawił jej Nareeshę.

- W sumie to już się znamy. Byłam świadkiem twojego striptizu w hotelowym holu – wypaliła Monika.

- Tak, to rzeczywiście należy do przygód, które chciałabym zapomnieć – oznajmiła Nareesha.

- Wiem coś o tym – powiedziała dziewczyna pod nosem i rzuciła szybkie ukradkowe spojrzenie w stronę Toma, który unikał jej wzroku jak ognia.

Max zdecydował się przedstawić Michelle. Kelsey uprzejmie zagadnęła Monię, czy jej pieniądze się odzyskały, ale zanim ta zdążyła odpowiedzieć, Katey odkaszlnęła, przypominając o swojej obecności.

- To jest Katey, moja koleżanka – przedstawiła Monika. – I wasza wielka fanka. Czy nie mielibyście nic przeciwko, jeśli… - Urwała, widząc, że dziewczyna dopada Toma, którego objęła w pasie, nie bacząc, że siedzi tuż obok swojej dziewczyny.

- Wszystko dla naszej fanki! – oświadczył Max, uprzednio porozumiewawczo spoglądając na Michelle, która dała mu do zrozumienia, że nie ma nic przeciwko.

Siva był mniej entuzjastycznie nastawiony do ponownego wygrzebywania się z najdalszego zakątka loży, w której właśnie się ulokował razem z Nareeshą, ale czego nie robiło się dla fanek? W czwórkę ustawili się do zdjęcia z Katey, która nadal nie chciała wypuścić z objęć Toma. Podała tylko Monice swój telefon, a ta chwilę szamotała się ze sprzętem, by w końcu pstryknąć im fotę.

- Jeszcze raz, Jay i Max się ruszali i są zamazani! – oznajmiła głośno, żeby przekrzyczeć muzykę.

- Kiedy ja nie mogę stać prosto, widząc ciebie w takim stroju! – roześmiał się Jay, a Max mu zawtórował.

- Brukselka z kokosem – powiedział i teraz nawet Siva parsknął. Kelsey, Michelle i Nareesha dopytywały się, o co chodzi z tą warzywną ksywką i Łysy obiecał im, że wszystko wyjaśni później.

Kolejna próba zrobienia zdjęcia była udana. Uradowana Katey wyściskała wszystkich jeszcze raz i rzuciwszy Monice porozumiewawcze spojrzenie, oddaliła się, roznosić gościom napoje i wykonać swoją część umowy. Monika wzięła tackę z małymi pasztecikami nadzianymi na dziwaczne wykałaczki, rzeźbione na kształt totemów.

- Macie ochotę? – spytała, podsuwając pod nos Sivy pachnący przysmak.

- Nie, dziękuję – pokręcił głową.

Max sięgnął ręką, żeby spróbować, ale usiadł już na miejscu i miał dość daleko. Aby ułatwić mu dostęp, Monika podeszła nieco bliżej. Opuszczana ręka chłopaka zahaczyła o tacę, z której paszteciki posypały się na siedzącą obok niego Kelsey.

- Zwariowałaś?! – wrzasnął Tom, po raz pierwszy się odzywając. – To jest gorące!

- Jest ciepłe – poprawiła go Kelsey, widząc przerażone spojrzenie bogu ducha winnej Moniki. – I nic się nie stało – uspokoiła ją.

- Jak ma dziurawe ręce, to po co się pcha do takiej pracy?! – uniósł się Tom, a Michelle spojrzała na niego z dezaprobatą.

- Jejku, spokojnie, Tom. Nie unoś się tak, to nie jej wina.

- To ja strąciłem paszteciki – dorzucił Max, widząc, jak drżącymi rękoma Monika próbuje pozbierać zwalone jedzenie z kolan Kelsey i ze stołu.

Ciężko jej było tam dojść, bo na brzegu siedział Tom, którego nie chciała prosić o przesunięcie się, z wiadomych względów. Z nerwów czuła, że zaczynają ją piec oczy. Całe szczęście, że Katey sobie poszła i nie będzie świadkiem jak rozpłacze się przy zespole.

- Daj, pomogę ci – zaoferował się Max. Michelle podniosła jeden pasztecik, który upadł obok niej i położyła go na tackę. Kelsey również rozejrzała się nawet po ziemi, żeby podnieść resztki.

- Zostaw to, ona pozbiera – oznajmił zdecydowanym tonem Tom.

- O co ci chodzi? – uniósł się Jay. – Nie wyżywaj się na niej za twoje problemy!

- Na nikim się nie wyżymam. Chciałbym tylko, żeby obsługa hotelu, w którym się zatrzymałem była bardziej kompetentna. – Tom wzruszył ramionami.

- Ale ona nie jest obsługą, tylko naszą koleżanką – odezwał się Siva, ale jego słowa przebrzmiały niezauważone, bo Kelsey właśnie uniosła się z miejsca siedzącego.

- Nie wiem, co się z tobą dzieje, Tom. Porozmawiamy, jak pójdziesz po rozum do głowy – oznajmiła oschło i przekroczywszy go, ruszyła do wyjścia.

Koło siedzeń nie było piany i teraz Monika zaczynała tego żałować. Z chęcią zapadłaby się w białe bąbelki, które pochłonęłyby ją w całości i uchroniły przed tą przykrą sytuacją.

Max podawał jej jeszcze paszteciki z ziemi.

- Nie, nie. Ja pozbieram – powiedziała, wrzuciwszy na tacę wszystkie resztki i z opuszczoną głową oddaliła się od towarzystwa.

- Tym razem przegiąłeś – oświadczył Siva.

- No o co wam chodzi?! Kelsey mogła się poparzyć!

- Paszteciki nie były gorące tylko ciepłe – oznajmiła Michelle. – Tylko tobie sprawiło to problem.

- Żeby nie wspomnieć, że Brukselka jest w pracy pierwszy dzień – dodał Max.

- To nie zmienia faktu, że powinna uważać – obruszył się chłopak.

- Ty powinieneś uważać na słowa, bo możesz zrobić komuś przykrość – słusznie zauważyła Nareesha. – Nawet Kelsey nie spodobało się twoja zachowanie.

- Uważam, że powinieneś iść za Kels – dodała Michelle, a zły na cały świat Tom poderwał się gwałtownie.

- Nie potrzebuję tu siedzieć – oznajmił dobitnie i wyszedł. Gdyby były przed nim drzwi, z pewnością by nimi trzasnął. Był wściekły.

Michelle natomiast zmroziła Maxa wzrokiem.

- To ty zrzuciłeś te przystawki i wszystko przez ciebie! – powiedziała ostro.

- Przeze mnie?! – zdziwił się, ale musiał przyznać, że rzeczywiście to on zahaczył tacę. – Też mam iść szukać Kelsey?

- Nie, oni muszą wszystko załatwić między sobą.

- Między sobą a Monicą – powiedział Jay, pociągając łyk piwa, które jakieś czas wcześniej postawiła przed nim kelnerka.

Początkowo spojrzeli na niego zaintrygowani, ale ostatecznie zrozumieli, że chodzi mu o incydent sprzed minuty.  Nie mieli pojęcia, dlaczego Tom tak nie lubił siostry Madzi, bo świadkami wyjścia na jaw tej tajemnicy byli tylko Jay i Nath. 

- Ale się porobiło… - oznajmił Siva, zagryzając wargi.

- Myślałam, że będziemy się lepiej bawić – dodała Nareesha. – Ta awantura zepsuła mi całą frajdę.

- Ja nawet nie mam ochoty iść na parkiet – westchnęła Michelle.

Nieświadomi niczego Madzia i Nath zajęli natomiast miejsce na skałkach. W ciągu dnia słońce nagrzało je do tego stopnia, że nie było nieprzyjemnym siedzenie na nich.

- A pamiętasz jak twoja siostra i Jay rozpłakali się w samochodzie, gdy wracaliśmy z imprezy? – zagadnął Nath, kiedy już rzucili się w wir wspomnień.

- Jasne, jak mogłabym zapomnieć? Zachwycali się wtedy Marvinem Humesem, do teraz mnie śmieszy, gdy to sobie przypomnę. Musisz mi to wysłać! – oznajmiła i razem się roześmiali.

- Jay usunął. – Nath nagle posmutniał.

- Co?! Jak to?! Powiedz chociaż, że gdzieś to zgrałeś!

- Przecież mamy wersję CD. Jay zawsze grzebie mi w telefonie, ale na szczęście się ubezpieczyliśmy – uspokoił ją chłopak.

- Skąd ja to znam… - westchnęła Madzia. – Monika też lubi czytać moje wiadomości. Zresztą, nie tylko ona.

- Co masz na myśli?

- Ech, nieważne. Po prostu mój telefon jest łatwym celem.

- Hej, jesteśmy przyjaciółmi! Możesz mi wszystko powiedzieć – zachęcił Nathan, zbliżając się do dziewczyny.

Nie to, pomyślała. Ostatecznie jednak zdecydowała się powiedzieć mu prawdę, żeby raz na zawsze zaznaczyć, że nie jest zainteresowana Liamem Paynem.

- Tom grzebał mi w telefonie i tak odczytał wiadomość od Liama – wyjaśniła.

- Och. Tę wiadomość. – Duży nacisk położył, by zaznaczyć, że chodzi o konkretną wiadomość i doskonale go zrozumiała.

- Tak, ale wszystko pomieszał. Wcale się z nim nie całowałam – wytłumaczyła się. Niewinnie skłamała, ale gdyby zaczęła się jeszcze tłumaczyć, że zgrywali się przed Harrym, za bardzo skomplikowałaby historię, której jego móżdżek mógł nie ogarnąć.

- Och… No bo… Gdyby tak było… Przecież możesz się spotykać z kim chcesz – powiedział zmieszany, poprawiając włosy. Wilgotne morskie powietrze powykręcało je na wszystkie strony, ale nadal wyglądał diabelnie seksownie.

- Na pewno nie chcę się spotykać z Liamem Paynem – oznajmiła twardo.

Zapanowała cisza, podczas której wpatrywali się w siebie intensywnie. Nath zdecydował, że to jest jego moment. Morze, księżyc, gwiazdy… Jeśli nie teraz, to kiedy? Podparł się ręką o skałę i pochylił się w stronę nastolatki, która nie zdawała sobie z niczego sprawy.

- Tu jesteście! – rozległ się głos Toma, który nagle pojawił się znikąd, przerywając zamiary kumpla.

Madzia nie miała pojęcia, że jej przyjaciel próbował ją właśnie pocałować. Odwróciła głowę w stronę Toma, zanim ten zbliżył się wystarczająco, by się zorientowała. Przybyły natomiast spoglądał na niedoszłego Romeo, który gestami jasno dawał mu do zrozumienia, żeby nie zdradzał przed Madzią jego zamiarów.

- Widzieliście… Kelsey? – spytał Tom, przenosząc wzrok z zawstydzonego Natha na Madzię.

- Nie, a dlaczego? Uciekła ci? – zaciekawiła się dziewczyna.

- Tak jakby. Obraziła się i wyszła z przyjęcia w pianie. – Nadal był smutny i zły, co stanowiło dziwaczną mieszankę, ale przynajmniej się do niej odzywał.

- Sprawdzałeś w pokoju? – spytała zatroskana Madzia.

- To było pierwsze miejsce, w które się udałem.

- Pomogę ci jej szukać – zaoferowała się dziewczyna ku rozpaczy Natha, który ukrył twarz w dłoniach. Teraz stracił swoją szansę. – Sprawdzę w łazienkach.

- Dzięki – westchnął Tom, a kiedy Madzia pochwyciła swoje buty i truchtem skierowała się do hotelu, pytającym wzrokiem spojrzał na Natha.

- Och, nie osądzaj – warknął jego młodszy kolega.

- Nie zamierzałem. W sumie to domyślałem się, że coś jest na rzeczy.

- Co? Niby skąd?

- Nie jestem ślepy, wiesz? Jesteś tak nachalny, że każdy by się zorientował.

- No to co mam twoim zdaniem robić? – Nath bezradnie rozłożył ręce, zdając się na łaskę przyjaciela.

- Zgrywaj niedostępnego. Wzbudź w niej zazdrość.

- O, tak. Ty i Jay jesteście świetnymi doradcami miłości – prychnął chłopak.

- O co ci chodzi? – obruszył się Tom.

- Wybacz, ale jedyną dziewczyną w życiu Jaya jest jego jaszczurka, a ty nie potrafisz poradzić sobie z faktem, że zdradziłeś Kelsey z dziewczyną łudząco podobną do siostry Maggie.

Zaległa cisza, podczas której Tom zastanawiał się nad słusznością słów przyjaciela.

- Może rzeczywiście nie jestem dobrym doradcą.

- Cieszę się, że dochodzimy do tego samego wniosku. Uważam, że powinieneś przestać zachowywać się jak małe dziecko, które tupie nóżką, kiedy coś idzie nie tak, jak powinno.

- Co masz na myśli?

- Nie dąsaj się na Maggie za to, że powiedziała prawdę. Była pijana, a ty zacząłeś.

- W sumie masz rację… - przyznał Tom.

- A co do sytuacji z Monicą, rzeczywiście jest nieciekawa. Ale musisz przestać zachowywać się w stosunku do niej jak dupek, bo nie jest winna temu, że zdradziłeś Kelsey i męczą cię teraz wyrzuty sumienia.

- Wow, ile masz lat? – spytał Tom ze śmiechem, słysząc te życiowe mądrości z ust młodszego przyjaciela, który wstał ze skałek i objął go ramieniem.

- Wystarczająco dużo, by wiedzieć, żeby nie słuchać rad od ciebie, stary.

Oboje udali się do hotelu z zamiarem znalezienia Kelsey, która gdzieś przepadła, nadąsana na swojego chłopaka. Nie mieli pojęcia, jakie wydarzenia rozgrywały się w tym samym czasie w hotelu.

Scena, którą urządził Tom, zepsuła humor wszystkim. Siedzieli tak śmiesznie roznegliżowani w klubie zalanym pianą i nie mieli ochoty się w niej pobawić tak jak reszta hotelowych gości, szalejących na parkiecie. Monika też nie potrafiła znaleźć sobie własnego miejsca. Z nowym półmiskiem kręciła się to tu, to tam, omijając szerokim łukiem stolik zespołu. W końcu przystanęła przy sztucznym wulkanie produkującym pianę, by podkręcić trochę poziom generacji bąbelków, których było stanowczo za mało.

- Wszystko idzie zgodnie z planem – oświadczyła Katey, zbliżając się do niej jakiś czas później. – Podałam jej pigułkę.

- Co zrobiłaś?! – wrzasnęła zszokowana Monika, choć na chwilę zapominając o problemach z Tomem, natrafiając na o wiele bardziej poważne.

- Spokojnie, DJ jest dilerem. – Katey machnęła ręką.

- I mówisz to tak spokojnie?! – wydusiła Monika. Z kim ona się zadawała? Czy naprawdę jej osąd był aż tak słaby, że powierzyła tak ważne zadanie dziewczynie, która ma koneksje z dilerami narkotyków?!

- Spokojnie, to skopolamina.

- Bo to dużo mi mówi, wiesz?

- W latach 50. CIA stosowało ten lek jako serum prawdy, żeby wydobyć informacje. – Katey wzruszyła ramionami. – Kierowniczka już jest nieswoja, niebawem będzie w takim otępieniu, że powie ci wszystko, co będziesz chciała wiedzieć.

- Naszpikowałaś ją prochami?! Nie wierzę, że to się dzieje… - Monika zrezygnowana oparła się dupą o wulkan, który zasłaniał maszynę do robienia baniek.

- Spokojnie, nic jej nie będzie. O ile nie wykryją, że brała. W razie czego, nic nie wiesz o mnie i DJ’u. – Katey przybrała poważny wyraz twarzy i wskazała na Monikę palcem, jakby chciała jej pogrozić.

Polka miała przed oczami najczarniejsze scenariusze, w których kierowniczka umierała, a ona trafiała do więzienia na dożywocie, podczas gdy Katey i jej chłopak DJ odpływali luksusowym jachtem w siną dal, bogatsi o skradzione z sejfu pieniądze. Działo się tyle, że nie miała czasu pomyśleć, gdzie jest teraz jej siostra. Był jednak jeszcze większy kłopot, o którym nie wiedziała.

- Eee… Monika… - zagadnęła Katey. – Mamy problem.

- Kolejny?! – spytała zrezygnowana dziewczyna, a jej koleżanka z przerażeniem ogarnęła maszynę do piany, która zaczęła produkować bąbelki jak oszalała. Widząc wzrok Katey, Monika spojrzała na wulkan, na którym siedziała i stwierdziła, że nie jest dobrze. - Cholera! Pomóż mi!

Wspólnymi siłami zaczęły szukać pokrętła zmieniającego poziom produkcji piany. Na parkiet tłumnie wylęgło więcej ludzi, zachwyconych przednią zabawą. Katey i Monika nadaremnie próbowały opanować sytuację, a skończyło się na tym, że pokrętło zostało urwane i utknęło w dłoni tej drugiej.

- Mamy przerąbane – podsumowała sytuację Katey, widząc jak kierowniczka hotelu wywija w rytm „Only Girl” Rihanny, podnosząc pianę i obrzucając nią wszystkich wokoło.

Nagle z przypominającego wulkan pudła posypały się iskry, dziewczyny odskoczyły więc na bezpieczną odległość. Najwyraźniej zbyt dużo piany zmoczyło jakieś przewody i spowodowało spięcie.

Na sali rozległ się wrzask. Trzy sekundy później dyskotekowe światła zgasły, a muzyka ucichła. Max zostawił dziewczyny pod opieką Sivy i Jaya i ruszył zobaczyć, co się stało. Słabe światło z rozstawionych wokoło pochodni, które zaczynały dogasać przez coraz wyższy poziom piany ledwo oświetlało iskrzące się urządzenie.

Co bardziej podpici uczestnicy bawili się dalej, sami wytyczając sobie rytm. Niektórzy opuścili salę w popłochu, zaniepokojeni zamieszaniem i perspektywą pożaru. Przez tłum przepychał się też jakiś mężczyzna z wielką latarką. Prawdopodobnie mógł to być elektryk, ale ciężko było stwierdzić.

- Proszę skierować się do wyjścia! – oznajmił donośnym tonem. – Istnieje tu zagrożenie pożarowe!

Mężczyzna zawołał do barmana, żeby ten przyniósł gaśnicę. W tym momencie wulkan wybuchł ponownie, tym razem żywym ogniem. Płomień był dość wysoki i wywołał ogromną panikę. Wszyscy prześcigali się w morderczym boju w stronę dwuskrzydłowych drzwi. Bardziej przezorni zerwali czarną kotarę i otworzyli drzwi na taras, żeby tamtędy przedostać się w bezpieczne miejsce.

Max z trudem przeciskał się przez zdenerwowanych ludzi i  instynktownie kierował się w stronę loży, gdzie Siva, Jay, Nareesha i Michelle byli gotowi do ewakuacji.

- Chodźmy tyłem! – oznajmił Łysy, łapiąc narzeczoną za rękę i prowadząc ich w stronę tarasu, którym mieli większe szanse na wydostanie się z pomieszczenia wcześniej.

Spowodowała kolejny pożar. Cóż, może niezupełnie ona, ale czy można było siadać na wulkanie produkującym pianę? Monika próbowała dojść do siebie i pozbierać się z ziemi, na którą przewrócił ją jakiś podpity imprezowicz. Bąbelki sięgały tak wysoko, że nie widziała, czy pożar się rozprzestrzeniał, czy został już opanowany. Wiedziała tylko tyle, że Katey gdzieś znikła.

Żeby nie zostać stratowaną przez ewakuujący się tłum, na czworakach przeszła w stronę lóż, nic nie widząc przez wciskające się do oczu bąbelki. Poczuła jednak, że o coś zahaczyła nogą i płonną nadzieją było życzenie, że jest to jakaś osoba, która stoi w miejscu w stoickim spokoju. Potrąciła płonącą pochodnię, która przechyliła się, dotykając czarnej zasłony, odgradzającej lożę vipów. Tkanina szybko się zajęła, rozprzestrzeniając ogień, a dziewczyna czym prędzej oddaliła się, by nie połączono jej z tym rozwojem wypadków.

Wstała i rozejrzała się wokoło. Sala pustoszała. Pracownicy hotelu ugaszali pożar gaśnicami i wszystko wyglądało na to, że im się uda. Wzrok dziewczyny padł na kierowniczkę, siedzącą na parkiecie z butelką szampana w ręce. Próbowała go otworzyć, najprawdopodobniej sama obsłużyła się w barze, kiedy zapanowało zamieszanie. Nie zastanawiając się długo, Monika podeszła do niej i zmusiła ją, by objęła ją ramieniem. Z trudem dźwignęła kobietę do pozycji stojącej i poprowadziła ją w kierunku wyjścia, w którym nieco się rozluźniło (większość gości już uciekła).

- Proszę udać się do swoich pokojów i nie siać paniki! – Mniej więcej takie słowa kierował ochroniarz do gości, którzy rozgorączkowani przeklinali, płakali lub chichotali pod wpływem alkoholu lub nieświadomości zagrożenia.

Na holu robiło się coraz luźniej. Monika nie miała pojęcia, co zrobić z naćpaną kierowniczką. Katey gdzieś znikła, nie miała więc nikogo do pomocy. Jedyną rzeczą, która przyszła jej do głowy, było zaprowadzenie kobiety do służbówki, w której spała. Sytuacja nie wyglądała zbyt różowo, ale dziewczyna w hulu nie miała czasu rozpaczać nad swoim losem. Miała pod opieką naćpaną kierowniczkę hotelu, którą jak najszybciej trzeba było ukryć przed światem.

~*~