Rozdział 57 - "Ale bagno"

Rozdział z dedykacją dla nowych czytelniczek Mia M, Natalia Nieznane, Jade Ross i .мσσиℓιgнт.♥
Mam nadzieję, że zostaniecie z nami dłużej i że Wam się spodoba.

Cieszę się też, że stałe wierne czytelniczki wracają, to oznacza, że jeszcze się nie wymęczyłyśćie :)
Brak czasu mnie goni, więc wybaczcie, jeśli w tym tygodniu narobię sobie u Was zaległości.

Zapraszam do czytania, komentowania i głosowania w sondzie!

W tym rozdziale siostry i chłopcy z The Wanted dowiadują się, że zostali odcięci od świata w zalanej okolicy. Madzia próbuje poznać sekret Jaya, a Nath dopuszcza się czegoś okropnego.

~*~

Madzia podnosząc rano powieki nawet nie przypuszczała, że urokliwy domek z czasów Jayne Austen miał się stać dla niej, jej siostry, Nareeshy i pięciu chłopaków więzieniem na najbliższe dni.

Dziewczyna Sivy tak jak zapowiedziała, wstała już o siódmej, by z zakupionych w TESCO jajek nasmażyć jajecznicę dla całej gromadki. Siva towarzyszył jej podczas krzątaniny, jednak bardziej przeszkadzał niż pomagał, o czym nie omieszkała go poinformować.

Trzaskające gary obudziły Jaya, który zajmował w nocy kanapę.

- Dzień dobry, ptaszku! – uśmiechnęła się poczciwie Nareesha, widząc kolegę, siedzącego na kanapie w samych bokserkach z dinozaurami, które poprzedniego dnia do salonu przyniosła Madzia. – Fajne gatki!

- Dzięki, nie tylko tobie się podobają – odpowiedział w półśnie i targając swoje loczki, sennie powlókł się w stronę kuchni. Z lady porwał jabłko, które wsadził sobie do ust i nie zatrzymując się poszedł do łazienki.

Siva zajmował się właśnie wyglądaniem przez okno. Z niepokojem obserwował podmokłą nawierzchnię.

- Mogą być problemy z wyjechaniem – poinformował Nareeshę, kiedy ta przytuliła się do jego pleców. – Zrobiło się niezłe bajoro.

- Za bardzo się przejmujesz, kochanie. Może jajecznica poprawi ci humor? – zapytała, całując go czule.

- Proszę was, bo się porzygam… - usłyszeli cichy głos dobiegający spod kominka, co od razu zwróciło na siebie ich uwagę.

Przebudzili Natha, który próbował szczelniej otulić się kocem. Wyglądał okropnie, zupełnie jakby ktoś wziął go do ust, przeżuł i wypluł.

- Która godzina? – zapytał, naciągając na głowę koc.

- Siódma trzydzieści – odpowiedział Siva. – Radzę ci się ogarnąć, bo zaraz obudzimy wszystkich na śniadanie.

- Żartujesz, tak? – dopytywał Nath, próbując znaleźć sobie wygodną pozycję.

- Eee… nie.

Wszystko było przygotowane do wielkiego smażenia. Nareesha i Siva nakryli stół w jadalni. Wczorajsze bułki, marmolada, miód znaleziony w spiżarce domku… W TESCO kupili żółty ser i bekon, dziewczyna Sivy wymyśliła więc dwie wersje omletów – z warzywami dla Jaya i z serem i bekonem dla reszty.

Wegetarianin dołączył do nich szybko i nie omieszkał opowiedzieć jak tylko pamiętał wyczynów Natha z poprzedniej nocy.

- CO ZROBIŁEM?! – zagrzmiał nagle nastolatek, na dobre budząc się do świata żywych, kiedy usłyszał o swoim nagim debiucie przed Moniką i Madzią. Jay zaczął mu tłumaczyć.

- Powtórzę jeszcze raz. Oszukałeś system i mimo iż wszyscy myśleli, że śpisz, pojawiłeś się nad jeziorem w stroju waleta i wskoczyłeś do wody, w której próbowałeś rozebrać Brukselkę.

- O Boże… - westchnął chłopak, rozcierając twarz dłońmi.

Zdecydował się iść do łazienki, zanim Nareesha i Siva obudzą resztę. Przed ósmą był już gotowy i można było zacząć wołać wszystkich na śniadanie.

Atmosfera była co najmniej dziwna. Wszyscy byli niewyspani, oprócz kucharzy no i Moniki, która twardo upierała się przy stwierdzeniu, że już od 7:15 nie śpi i zdążyła się ogarnąć.

- Pewnie jesteś podekscytowana powrotem do domu – powiedziała Nareesha ze śmiechem, nakładając dziewczynie omleta wegetariańskiego, którego wolała zamiast dziwacznie wyglądającego dania z bekonem, które pożerał Tom.

- Pewnie tak – westchnęła.

- Albo zdenerwowana – słusznie zauważył Max.

Albo nie chcę wyjeżdżać, pomyślała dziewczyna, ale na głos się nie odezwała. Obserwowała jak Madzia również prosi o wersję wegetariańską i przybija sobie żółwiki z Jayem.

- Szalona noc, co? – zaśmiał się Tom, opowiadając historię o swojej skaleczonej nodze.

- Ciekawe, kto by cię opatrzył, gdyby mnie tu nie było? – spytała Monika.

- Też się zastanawiam. – Chłopak udawał, że się zastanawia, a potem oboje się roześmiali.

- Ja tu czegoś nie rozumiem… - zamyślił się Siva. – Idę spać, a kiedy wstaję jesteście już kumplami?

- Yhm – przyznał Tom, zagryzając bułę. – Nie można wiecznie chować urazy.

Nath spojrzał na Madzię, ale ona zupełnie go ignorowała. Po opowieści Jaya wiedział już, że zachowywał się poprzedniej nocy jak ostatni kretyn i nieraz narobił sobie obciachu.

- Szkoda, że poszliście spać – zakończył opowieść Jay. – Znamy się w końcu jak łyse konie. – Mrugnął do najmłodszego przyjaciela, który po raz kolejny się zawstydził i schował się za wielkim kubkiem kawy.

- Nie pora na wstyd, Nathan. – Max złapał chłopaka za ucho. – Rozebrałeś wczoraj Monicę, a teraz nie dzwonisz?

Roześmiali się.

- Ty i Jay macaliście ją po cyckach już w dniu poznania, więc co w tym złego, że zdjąłem jej stanik? – spytał Nath, a Monika zakrztusiła się omletem, którego jadła.

- Papryczka – wyjaśniła, widząc wszystkie spojrzenia skierowane w jej stronę.

- Ktoś tu chyba do końca nie wytrzeźwiał – oznajmiła pedagogicznie Nareesha, grożąc Nathowi widelcem. – Zachowujesz się dość dziwnie, mam nadzieję, że to ta dziura tak na ciebie działa.

- W tej dziurze nie ma zasięgu – wtrąciła Madzia, żeby tylko zmienić temat.

- No i dobrze. Przynajmniej Martin i Big Kev nie dzwonią. – Jay wzruszył ramionami.

- I na pewno tu nie przyjadą. Widzieliście to błoto? – zapytał Siva, a wszyscy wyjrzeli przez okno, by ogarnąć bagno na podwórzu. – Masakra.

- W Sivie odzywa się Diva! – zachichotał Max. – Wy z Nareeshą możecie tu zostać aż bagno się osuszy, a my odwieziemy Monicę na lotnisko.

- No proszę, jak odjeżdżam to wreszcie przypomniało wam się jak mam na imię! – powiedziała dziewczyna, a oni uśmiechnęli się i kontynuowali lekką rozmowę, w której jednak Nath nie brał udziału.

Nie znał jeszcze szczegółów swojego zachowania, ale już teraz wiedział, że przegiął pałkę. Gra w butelkę nie była mu jeszcze opisana, ale spodziewał się najgorszego. Nie wiedział, kiedy urwał mu się film, ale mógł być wtedy nieobliczalny. Skoro zdecydował się na striptiz, to o co mógł pytać podczas tej głupiej gry? W głowie miał same czarne scenariusze.

- Włączę radio, posłuchamy muzyki – oznajmił, wstając od stołu, żeby zająć czymś ręce.

Monika i Madzia zaczęły razem z Nareeshą znosić talerze do kuchni. Jay jako jedyny męski przedstawiciel im pomagał, co Madzia podsumowała tekstem, że „są jeszcze na świecie dżentelmeni”. Kiedy znoszący naczynia wykłócali się, kto ma je umyć (o dziwo każdy chciał coś zrobić, tylko Madzia była namolna ze zwykłej grzeczności), w radiu usłyszeli komunikat.

- Nocna ulewa spowodowała, że akweny wodne w okolicy Aquadrome wybiły z brzegów, czyniąc drogi nieprzejezdnymi. Mała powódź zalała pobliskie tereny, podnosząc się o prawie metr. Mieszkańców zagrożonych powodzią terenów ewakuowano w bliższe okolicy Londynu. Odcięci od świata mieszkańcy Rickmansworth, otoczeni przez wodę proszeni są o nieopuszczanie miejsca zamieszkania przynajmniej do jutra popołudniu, kiedy skutki powodzi zostaną zniwelowane…

Nath ściszył odbiornik i spojrzałna wpatrujących się w przestrzeń kompanów.

- Wygląda na to, że na trochę z nami utknęłaś – odezwał się Jay, zwracając się do Moniki, która nie wiedziała, co powiedzieć.

W nocy nie mogła spać, bo męczył ją fakt, że będzie musiała wrócić. Wypowiedziała wtedy życzenie, podobno do tego, które miała podczas pobytu u matki Natha, kiedy razem z nim i Madzią udałą się do Wioski Świętego Mikołaja w centrum handlowym. A może rzeczywiście było jej przeznaczone tu zostać? Teraz jak nigdy zaczynała w to wierzyć.

W pomieszczeniu zapanowała cisza jak makiem zasiał. Monika zagryzła wargi i zdała sobie sprawę, że sączy się z nich cienka strużka krwi. Madzia odłożyła bułkę, bo czuła, że nie może nic zjeść w takim momencie. Tom jako pierwszy wzruszył ramionami i zaczął kończyć omleta.

- Żartujesz? – spytała nastolatka, spoglądając na kumpla, który nie przejmował się złowieszczymi wiadomościami.

- Przecież nic nie powiedziałem! – obronił się z pełnymi ustami.

- Jak możesz spokojnie jeść, kiedy jesteśmy odcięci od świata! – Nath stał murem za Madzią.

- Dłuższe wakacje i ja mam się tym martwić? To chyba wy żartujecie – prychnął Tom, urywając zębami wielki kawałek buły, który szybko wpakował do ust.

- Mówili, że drogi są nieprzejezdne. To znaczy, że nie dotrzesz na samolot – Jay zwrócił się do Moniki, która właśnie zerkała przez okno, by na własne oczy przekonać się, czy rzeczywiście są odcięci od świata.

- Ile stąd do Londynu? – spytała.

- Ze trzydzieści kilosów – odpowiedział Max. – Ale chyba nie chcesz iść na pieszo? Drogi są nieprzejezdne i piesi też nie mogą się przez nie przedostać. Tym bardziej z tą ciężką torbą.

- Miałam na myśli wezwanie jakiejś pomocy – wyjaśniła dziewczyna.

- Nic z tego, nie ma zasięgu – odpowiedziała Madzia, zerkając na wyświetlacz swojego telefonu, który z niewiadomych przyczyn nosiła cały czas przy sobie. Zupełnie zapomniała, że dostała wiadomość od Liama Payne’a. Poprzedniej nocy sporo wypiła i nie wszystko układało się jeszcze w sensowną całość.

- I co teraz? – spytała zaniepokojona Nareesha.

- Jak to co? – Tom nadal nie przejmował się, by najpierw przełknąć jedzenie, zanim cokolwiek powie. – Wakacje!

- Sprawdźcie telefony, może ktoś ma zasięg – zakomenderował Max, który był ich wodzem podczas tej niefortunnej wycieczki.

Po kolei potwierdzały się ich przypuszczenia. Byli odcięci od świata. Madzi jednak nagle coś zaświtało. Zdała sobie sprawę, że miała coś odczytać w telefonie. Kiedy zajrzała do skrzynki odbiorczej zauważyła wiadomość od Liama, której jednak nie zamierzała czytać.

- Wczoraj dostałam wiadomość – oznajmiła w końcu. – Będąc tutaj.

- To znaczy, że gdzieś w domu jest zasięg… - dokończył za nią Max. – Rozdzielmy się. Ja z Tomem przeszukamy pomieszczenia na dole, Jay z Nathem na górze, Siva i Nareesha sypialnie, a Maggie z Monicą salon i kuchnię.

Jak zarządził, tak zrobili. Rozdzielili się każdy w swoje strony, żeby sprawdzić, czy gdzieś w domu da się złapać zasięg. Siostry zostały w salonie same.

- Od kogo dostałaś tę wiadomość? – zagadnęła Monika, widząc, że jej siostra jest nie w sosie.

- Ech, nieważne. – Nastolatka machnęła ręką, ale po chwili wyjaśniła. – Od Liama.

- I co napisał?

- Nie wiem, nie czytałam.

- Myślę, że powinnaś.

- A ja myślę, że powinnyśmy znaleźć zasięg, żebyś zdążyła na samolot. – Madzia była oschła, bo nie miała ochoty na gadki o swoim życiu osobistym. Poprzedniego dnia pamiętała jak przez mgłę, że Nath zachowywał się jak dupek, wypominając jej relację z Liamem, a teraz jeszcze jej siostra chciała się do wszystkiego mieszać.

- Naprawdę tak bardzo chcesz się mnie stąd pozbyć? – spytała Monika, wyciągając swój telefon i chodząc  w kółko w celu znalezieniu zasięgu.

- Nie, ale ty też najwyraźniej nie masz najmniejszej ochoty się stąd ruszać.

- Coś ty! Myślisz, że chciałam utknąć tutaj i umrzeć z głodu lub zostać zalaną przez wodę powodziową?

- Nie. Ale nie chcesz też wracać do Polski. A skoro mi tego nie mówisz, to ja też nie muszę ci mówić wszystkiego. Mam dość sekretów, ale nie będę pierwszą, która będzie je wywlekać na światło dzienne – oświadczyła dobitnie Madzia i pogrążyła się w poszukiwaniu.

- Chcesz prawdy? Ok, niech ci będzie. Zacznę może od tego, że przez ciebie zostałam wczoraj rozebrana w lodowatym jeziorze. – Monika podparła rękoma biodra i spojrzała na siostrę spode łba.

- Przeze mnie?

- Tak. A kto powiedział, że kłamałam, wymieniając najbardziej atrakcyjnego członka zespołu?

- Wiesz, niewiele pamiętam z gry w butelkę… - powiedziała zgodnie z prawdą Madzia. – Ale jeśli wymieniłaś Natha, to nawet ślepy stwierdziłby, że kłamiesz.

- Co? Niby dlaczego?!

- Bo ty czujesz coś do Toma – oświadczyła jak gdyby nigdy nic nastolatka.

- CO?! – krzyknęła Monika tonem podobnym do tego, którym zwracał się do nich Nath poprzedniej nocy. – Chyba oszalałaś – dodała po cichu.

- Nic z tych rzeczy. To ma sens, wszystko sobie przemyślałam. Kto się czubi, ten się lubi i te spawy… A fakt, że bzyknął twojego sobowtóra…

- Możesz o tym nie mówić w ten sposób?

- W jaki? – obruszyła się Madzia. – Ja po prostu nazywam rzeczy po imieniu. – Wzruszyła ramionami.

- Może porozmawiamy o twoich podchodach z Nathem? Wczoraj „ślepy by się zorientował”, że między wami coś jest na rzeczy – zacytowała słowa siostry.

- Głupia – bąknęła Madzia. – Nie zmieniaj tematu.

- A może boisz się powiedzieć Nathowi, co do niego czujesz, bo to samo czujesz do Liama? – drążyła Monika, mierząc siostrę wzrokiem.

- Cofam to, że jesteś głupia. Ty jesteś pojebana! – uniosła się nastolatka.

- Jak sobie chcesz. Wiem jedno. Jeśli nie wrócę dziś, to wrócę jutro. A ty tu zostaniesz i wspomnisz jeszcze moje słowa – ucięła dyskusję starsza z sióstr i wróciły do szukania zasięgu.

Słowa dziewczyny dały Madzi do myślenia. Powinna rozwiązać sprawę z Nathem tu i teraz, ale nie mogła mu wyznać, co do niego czuje, bo sama nie była tego pewna. Zresztą, za nic na świecie nie chciała się ośmieszyć. Co jeśli ją wyśmieje, kiedy mu powie, że jej na nim zależy? Co jeśli powie, żeby spadała na drzewo i zaczęła mierzyć siły na zamiary?

Tak się zamyśliła, że nie zauważyła, że znalazła miejsce z zasięgiem. To tu, przy stole, dostała wczoraj wiadomość od Liama.

- Masz coś? – dobiegły ją słowa siostry.

- Nie – skłamała pospiesznie, zanim zdążyła to przemyśleć.

Przestała kierować się rozumem, a zaczynała sercem i nie była pewna, czy wyjdzie jej to na dobre. Nie miała też pojęcia, że na górze odbywała się podobna dyskusja między Nathem i Jayem.

- Jesteś dosyć cichy – zagadnął starszy z chłopaków. – Nie chcesz czasem podzielić się wrażeniami z minionej nocy?

- Nie – odpowiedział lakonicznie Nath.

- Jesteś pewien? Może masz jakieś pytania… Wiesz, sporo się działo i…

- Nie chcę przeżywać drugi raz tego upokorzenia. W sumie jestem zadowolony, że nic nie pamiętam.

- Ja wolałbym wiedzieć, gdybym cały czas wypytywał Maggie o to, na którym członku 1D zależy jej najbardziej.

Oczy Natha zaświeciły ciekawością.

- Na którym? – spytał.

- Nieważne! Wczorajsza noc to było przegięcie na każdej linii. Miałeś udawać, że ona cię nie obchodzi, a ty byłeś nachalny i natarczywy! – warknął Jay.

- Wybacz, jeśli okazuję dziewczynie uczucie zamiast pogardy. Szkoła McGuinessa nie wychowuje chyba dżentelmenów.

- A żebyś wiedział, że wychowuje! – nadąsał się starszy z chłopaków. – Ale ty miałeś po prostu udawać obojętność, nie pogardę. To dwie zupełnie inne kwestie.

- Głupia rada. Mogłem od razu porozmawiać z nią o tym, co czuję, a nie bawić się w tę błazenadę. Max doradziłby mi lepiej. Ty sam nie potrafisz sobie poradzić.

- Au. To bolało – westchnął Jay, powracając do szukania zasięgu.

- Och, wiesz, o co mi chodzi – próbował tłumaczyć mu Nath.

- Tak, masz rację. Zajmę się teraz sobą, bo też mam swoje problemy, których w ogóle nie zauważasz, zajęty sobą – oznajmił na zakończenie Jay i oddalił się, zostawiając przyjaciela samego.

Rzeczywiście Nath przez ostatni miesiąc żył tylko swoim życiem, ignorując to, co go otacza. Stał się egoistą i nawet nie zwracał uwagi, czy z jego przyjaciółmi wszystko w porządku. Sprawa z Maggie wymagała jednak wyjaśnienia i nią postanowił zająć się najpierw.

Przez niecałe dwie godziny chodzili po domku, szukając zasięgu. Max odważył się nawet wyjść w błoto, by sprawdzić, czy na dziedzińcu go nie ma. Nic. Byli odcięci od świata, bo nie mieli pojęcia, że wśród nich była sabotażystka, która ukrywała fakt, że znalazła zasięg.

- Umrzemy tu – panikował Siva, zirytowany, że z Nareeshą im się nie poszczęściło. – Nikt nas nie znajdzie i umrzemy.

- Tak, tak. Zaleje nas woda i się utopimy – parsknął Tom. – Albo myszy nas zjedzą! Albo umrzemy z głodu! Albo w domek trafi piorun i…

- Tom, przestań go straszyć! – warknęła Nareesha, przytulając pokrzepiająco swojego chłopaka.

- Przepraszam. Wiem, że bez kosmetyków do włosów ci ciężko. – Chłopak uśmiechnął się pocieszająco w stronę spanikowanego przyjaciela.

- Nie mam kosmetyków! – uniósł się Siva.

- Dzięki, że mu o tym przypomniałeś – skrzywiła się jego dziewczyna.

- Wybaczcie. Może znajdą się jakieś zapasy, na których przeżyjemy.

- Mam nadzieję, bo z naszych zakupów zostały już tylko dwa jajka, kilka plastrów sera, chipsy i napoje gazowane. Acha, i jedno piwo – wymieniała Nareesha.

- Zaklepuję! – krzyknął Tom.

- Umrzemy tu… - powtórzył Siva.

Zapanowało zamieszanie zestresowanych ludzi. Do pomieszczenia wrócił Max, którego nieobecności wcześniej nie zauważyli. Taszczył ze sobą wielki radioodbiornik z krótkofalówką.

- Złapiemy łączność i wezwiemy pomoc. Może Monica nie zdąży na dzisiejszy lot, ale na jutrzejszy na pewno! – zobowiązał się, czym przywołał na twarze wszystkich uśmiechy.

- A znasz się na tym? – spytał niepewnie Jay, ogarniając stary sprzęt i skonsternowaną minę przyjaciela, który machnął ręką.

- Jasne! – zapewnił, ale prawdopodobnie próbował przekonać sam siebie. – Ja pogrzebię tu narzędziami, które znalazłem w piwnicy, a wy poszperajcie w spiżarni, żeby znaleźć coś do szamania.

Na kuchennym stole postawił dwie puszki fasoli, które znalazł na dole. Zawsze było to coś, co mogło uchronić ich przed śmiercią głodową.

- Ale tam jest ciemno – poinformowała Nareesha, łapiąc Sivę pod rękę. Raz tam już była i nie zamierzała tam wracać.

- Ja poszukam! – zobowiązała się Madzia.

Wszyscy spojrzeli na nią zdziwieni.

- Serio? – spytał Max.

- Pewnie! Chcę się na coś przydać.

Jak się zobowiązała, tak musiała sprawę dopiąć na ostatni guzik. Weszła do małego pomieszczenia zwanego spiżarnią, gdzie rozejrzała się w poszukiwaniu włącznika światła.

- Nie ma światła – powiedział Siva, który przyszedł jej pomóc, ale bał się wejść do środka.

- Nie potrzebuję niańki. Możesz wrócić do salonu – oświadczyła. – Tam jest cieplej.

Mimo iż ogień w kominku dogasał, było tam znacznie cieplej niż w spiżarce, w której panowała względna temperatura około ośmiu stopni. Siva z ulgą przyjął te słowa i wrócił do reszty towarzystwa, zganiony, że zostawił Madzię samą.

Już po chwili nastolatka przekonała się, że nawet szukanie jedzenia może okazać się zgubne. Kiedy już wypatrzyła w rogu worek z ryżem, z uśmiechem zwycięstwa sięgnęła po niego, by przerazić się nie na żarty. Był otwarty a ze środka wyskoczył wielki szczur, który otarł się o jej rękę i zaczął krążyć wokół jej stóp.

- RATUNKU!!! – wrzasnęła, ile sił w płucach.

Już kilka sekund później Tom przybiegł jej na ratunek, nie bacząc na bolącą stopę, którą skaleczył poprzedniej nocy.

- Co się stało? – spytał z troską, obserwując sparaliżowaną nastolatkę, która nie mogła się ruszyć.

- Szczur – wydusiła z siebie cicho, nie otwierając oczu, które szczelnie zacisnęła.

- Co?

- No… wielkie włochate bydlę. Szczur – powtórzyła. – POTWÓR!!!

- I ty się boisz jednego małego gryzonia? – zachichotał.

- Dużego – poprawiła go naburmuszona, a wtedy złowieszczy stwór wybiegł z ciemnego zakątka, minął ją i Toma i pobiegł w stronę salonu, skąd rozległy się krzyki Nareeshy i Sivy.

- Szczur! Szczur! – krzyczeli.

Kiedy Tom i Madzia udali się w ich stronę, by obadać sytuację, gryzonia już nie było, bo wrócił w stronę spiżarni.

- Ryż nie nadaje się do użytku. Pewnie do niego nasrał – wyjaśniła Madzia, kierując się na zewnątrz, by wyrzucić worek do śmietnika, który widziała na podjeździe.

- Daj, ja zaniosę – zaoferował się Jay. – Jest strasznie zimno.

Podziękowała mu uśmiechem. Kiedy chłopak wyszedł, złowieszczy potwór ponownie pojawił się w pomieszczeniu. Zirytowany Nath chwycił pogrzebacz od kominka i kiedy gryzoń przebiegał mu pod nogami, zabił go jednym zwinnym ruchem odrąbując mu łeb.

Nareesha zacisnęła oczy, podobnie jak Siva. Monika ukryła twarz w dłoniach, bo krew z małej główki obrzydliwe rozbryzgała się po posadzce razem z resztkami mózgu. Widok był nieciekawy, Madzię jednak zraziło coś zupełnie innego. Ten uroczy Nath, którego pokochała za cięte poczucie humoru i sarkastyczne odzywki właśnie bez mrugnięcia okiem zamordował żywe stworzenie.

- Dlaczego zabiłeś tą myszkę?! – spytała zszokowana, widząc, że nawet Tom i Max nie wiedzą, co powiedzieć.

- Myszkę?! Przed chwilą wrzeszczałaś, że to potwór, a teraz nazywasz go „myszką”? – spytał zszokowany Nath, ogarniając wzrokiem ścierwo.

- Sprzątnij to, zanim Jay wróci – polecił Max, spoglądając na zwłoki myszy.

- Dlaczego ja?

- Bo ty ją zabiłeś – oświadczyła Madzia, odchodząc na bok, by nie obserwować tego widoku.

- Maggie, idź zatrzymaj ptaszka, zanim beniaminek nie sprzątnie! – zakomenderował Tom, idąc do kuchni po worek na śmieci, w który chciał razem z Nathem zapakować resztki szczura.

Max z obrzydzeniem wziął się za czyszczenie pogrzebacza, by zwolennik zwierząt tego nie zauważył. Lekko roztrzęsiona nastolatka nawet nie zamierzała protestować. Złapała swoją kurtkę powieszoną w korytarzu, na nogi wciągnęła kozaki i wyszła na zewnątrz.

Jay był już prawie przy wejściu. Do śmietnika trzeba było kawałek iść. Znajdował się niedaleko zaparkowanego samochodu, tuż przy bocznej ścianie zabudowania. Przyspieszył kroku i roztarł ręce, żeby je ogrzać.

- Możemy porozmawiać? – spytała, zaczepiając go i blokując mu drogę przejścia.

- W środku. Strasznie dziś zimno, albo przeziębiłem się po tych ekscesach z wczorajszej nocy – zaśmiał się, ale jej wyraz twarzy świadczył, że sprawa jest poważna.

- Nie chcę, żeby ktoś nas usłyszał – kontynuowała grę na zwłokę.

- W porządku. Dla ciebie wszystko, Maggs.

- Dzięki – uśmiechnęła się i stanęli na suchej nawierzchni, której woda z ulewy nie zamieniła w okropne błoto.

- To o czym chciałaś porozmawiać? – zapytał, zupełnie zbijając ją z tropu. Tego nie przemyślała. Użyła więc pierwszej rzeczy, która przyszła jej do głowy.

- O twoim rzekomo zaginionym portfelu.

- Myślałem, że ta sprawa jest już zamknięta… - zawstydził się, mierzwiąc włosy ręką.

- Nie powinieneś dusić tego w sobie, a wczoraj widziałam, że sprawa była poważna – powiedziała, przypominając sobie wszystkie szczegóły począwszy od odnalezienia portfela w jego bagażu. – Dlaczego powiedziałeś chłopakom, że zostawiłeś go w restauracji?

- Bo nie chciałem dzwonić do tej dziewczyny – wyjaśnił, odwracając od niej wzrok.

- Ale, Jay, dlaczego? Czy była aż tak wredna?

- Nie.

- Szpetna?

- Nie! – Zaśmiał się, ale tym razem sztucznie.

Madzia tak wciągnęła się w to śledztwo, że zapomniała, dlaczego chciała go zatrzymać na zewnątrz.

- No to po co te podchody?

- Ech, masz rację. Nie mogę postępować według bezsensownych rad, które od dawna daję Nathowi – westchnął chłopak.

- Jay, o czym ty mówisz? – spytała Madzia zbita z tropu, patrząc na niego ze zmarszczonymi brwiami.

Chłopak złapał jej dłonie w swoje i spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie chciałem, żeby chłopacy wiedzieli, dlaczego ich okłamałem – wyjaśnił, ale i tak nic z tego nie rozumiała.

- Ale co takiego? – spytała lekko zirytowana.

- Chciałem, żeby myśleli, że zgubiłem numer tej dziewczyny, bo…

- Dlaczego tu stoicie?! – usłyszeli głos Toma, którego głowa pokazała się przez półotwarte drzwi. – Dalej do środka, bo się rozchorujecie!

Madzia była zła. Ich poważna rozmowa i ostateczne rozwiązanie tej niedającej jej spokoju zagadki zostało brutalnie przerwane. Weszli do środka, nieco smętnie i ze spuszczonymi głowami. Bałagan i zwłoki zostały już uprzątnięte.

- A wy co tacy spokojni? – spytał zdziwiony Jay. – Gdzie szczur?

- Wypuściliśmy go – wyjaśnił pospiesznie Max, zanim Nath zdążył się pochwalić, że zajebał go pogrzebaczem do kominka.

- Acha. A co z tym? – Loczek wskazał na rozgrzebane radio.

- Trochę czasu mi zejdzie. Jest kilka części luźnych, które są niezbędne do nawiązania łączności. Inaczej nie złapię żadnej częstotliwości – odpowiedział Łysy.

- Dlaczego mówiłeś, że na zewnątrz się rozchorujemy? – spytała Toma Madzia, zzuwając buty i ściągając kurtkę. – Tu jest niewiele cieplej.

- A drwa na opał się skończyły – stwierdził Siva, zaglądając do sztajerka tuż przy kominku. Jak na złość przeciągle kichnął.

- No proszę. Nie kąpał się wczoraj nago w jeziorze, a mimo to się przeziębił – powiedział Nath, klepiąc kumpla po ramieniu.

- Ma słabą odporność – usprawiedliwiła go Nareesha. – Idź się położyć, a ja zrobię ci gorącej herbaty.

- A może rosół ze szczura? – prychnął Nath i zaczął cicho chichotać, ale Tom i Max rzucali mu znaczące spojrzenia, że ma przestać.

Zwłoki zwierzaka upchnęli do kosza na śmieci pod zlewem. Musieli pozbyć się Jaya z mieszkania na dłuższą chwilę, żeby wynieść je na tyle daleko, by nie dostrzegł, co zaszło pod jego nieobecność.

- Przydałoby się zebrać trochę drewna. Inaczej Siva całkowicie się rozłoży – stwierdził Max, udając, że nad czymś głęboko myśli. – Jay, poszedłbyś?

- Jasne – zobowiązał się chłopak, nawet nie pytając, dlaczego to właśnie on został oddelegowany do tej czynności.

- Pójdę z nim! – pospieszyła z propozycją swojej kandydatury Madzia.

- Nie, nie. Ty poszukasz z Nareeshą w spiżarni czegoś zdatnego do jedzenia. Sama się zaoferowałaś – zauważył Nath, jakby bardzo nie chciał, żeby została z Jayem sam na sam. Nie chciała się z nim kłócić, więc nie protestowała.

- Dobra, dziewczyny zostają w kuchni – prychnęła.

- Ja pójdę z Jayem – oświadczył Tom, łapiąc za buta i próbując wepchnąć w niego zabandażowaną nogę.

- Ty chyba żartujesz! Nie powinieneś teraz chodzić – oświadczyła pedagogicznie Monika.

- Lekarz się znalazł – prychnęła Madzia. – I niech zgadnę, pewnie ty pójdziesz?

- Ja pójdę! – westchnął Max.

- Ty naprawiaj radioodbiornik – polecił Jay.

- Ja pójdę. – Tom poderwał się z miejsca już z założonymi butami. – Tutaj mi się nudzi – oświadczył i ruszył w stronę wyjścia, po drodze potykając się o rąbek dywanu, o który w nocy potknęła się Madzia. Upadł tak niefortunnie, że aż zaklął z bólu. Szybko zdjął buta. Przez opatrunek widać było sączącą się krew.

- Wiemy już kto nie pójdzie – stwierdziła Nareesha, otulając Sivę kocem. Zdecydowali w międzyczasie, że na herbatę poczeka tu w salonie, gdzie tliły się resztki ognia w kominku.

- Nath! – warknęła Madzia. – Ty nic nie mówisz.

- Ja z nim nie idę – oznajmił twardo Jay, wziął Monikę za rękę i pociągnął ją w stronę przedpokoju, wciskając jej w objęcia kurtkę.

- W sumie racja, ona uniesie więcej drewna niż Nath – roześmiał się Tom, który mimo bolącej stopy miał dobry humor.

Najmłodszy członek zespołu rzucił mu pogardliwe spojrzenie.

- Idź lepiej przemyj tę nogę, zanim wda się zakażenie – poradził.

- A kto założy opatrunek, skoro Monica wychodzi? – spytał Tom.

Dziewczyna miała już na nogach buty i wciągała drugi rękaw kurtki, ale słysząc to, chciała wrócić po apteczkę i go opatrzyć.

- Ja to zrobię – powiedziały w tym samym czasie Nareesha i Madzia. Spojrzały na siebie i się roześmiały.

- Idźcie już, bo Siva zamarznie! – krzyknął w ich stronę Max, który z okularami na nosie zabierał się za naprawę starego sprzętu.

Tom poszedł do łazienki, żeby wziąć prysznic i przemyć ranę.

- Nareszcie spokój – westchnął Nath, kładąc się obok Sivy. – Ja również poproszę herbatkę.

- Nie myśl sobie, że będziesz się obijał. Wszyscy mają coś do roboty – słusznie zauważyła Nareesha.

- Podawanie herbaty to niezbyt zajmujące zajęcie.

- Nie wiem, dlaczego tak się zachowujesz. – Madzia zmarszczyła brwi. – Wszyscy starają się cię znosić, a ty zachowujesz się, jakbyś miał zespół napięcia przedmiesiączkowego.

- Zawsze mówiłem, że to dziewczyna – odezwał się od stołu Max. – W końcu jego zdjęcie trafiło na stronę internetową „lesbijki Bieberopodobne”.

- Zamknij się – warknął Nath.

- Mam propozycję. Skoro nie masz co robić, może weźmiesz samochód i przejedziesz się kilka kilometrów w stronę autostrady i sprawdzisz, czy rzeczywiście jesteśmy odcięci od świata – odezwał się Łysy. – Może panikujemy bez powodu.

- Dobry pomysł! – przyklasnął Siva, ale przerwał mu atak kaszlu.

- W porządku. I tak mi się tu nudzi! – Nath poderwał się z miejsca, pochwycił kluczyki i chciał wychodzić.

- Na pomoc! – rozległ się krzyk z łazienki.

Madzia i Nath, którzy stali najbliżej, rzucili się biegiem, by pomóc Tomowi. Otworzyli drzwi, by zobaczyć go w stroju na waleta. Jedną ręką zasłaniał sobie przyrodzenie, drugą wskazywał jakiś czarny punkcik na ścianie.

- Co się stało? – spytała Madzia, marszcząc brwi.

- O, tam! Bydlę! – pokazywał dalej.

- Ten pajączek? – prychnął Nath i razem z Madzią się roześmiali.

- Jak mogłeś nabijać się z mojego lęku przed myszą, skoro sam boisz się takich małych zwierzątek?

- Bo… Mają tyle nóg i… Nie mają futerka… - tłumaczył się nagi chłopak. Bardziej krępował go fakt, że się z niego nabijają niż to, że nie ma czym się zakryć.

- Ubieraj się i nie stój w przeciągu – poleciła Monika, zaglądając przez otwarte drzwi. – My wychodzimy.

Madzia chciała jeszcze zapytać Jaya, czy wrócą do rozmowy, ale usłyszała trzask drzwi wejściowych i sprawa rozwiązała się sama.

- Nareesha nie może zostawić teraz Sivy, a jeszcze Tom potrzebuje opieki – odezwał się Max. W okularach wyglądał jeszcze poważniej. – Maggie pojedzie z Nathem.

- Ale po co? – spytała niemal bez zastanowienia, kiedy wrócili do pomieszczenia, by Tom mógł się ubrać.

- A jak znowu będzie jechał za wolno? Ktoś go musi poganiać – zachichotał chłopak, wypominając przyjacielowi mandat za zbyt wolną jazdę.

- W porządku, możesz ze mną jechać – zezwolił łaskawie.

Ubrali się i wyszli, w domku zostawiając tylko „tatę Maxa” zajętego naprawą, chorego Sivę, rannego Toma i kucharkę Nareeshę, na której głowie było teraz opatrzenie ran, znalezienie jedzenia i dbanie o kaszlącego. Zapowiadały się kolejne szalone przygody.

W tym czasie Monika i Jay zagłębiali się w chaszcze w celu znalezienia drewna do kominka.

- Nie wiem, dlaczego, ale mam dziwne wrażenie, że chcieli się mnie pozbyć, wysyłając mnie po drewno – odezwał się w końcu Jay, kiedy od pięciu minut szli w ciszy.

- Dobrze ci się wydaje, ale wolisz nie wiedzieć, dlaczego.

- Masz rację. Czasami lepiej nie wiedzieć – westchnął.

Zdziwiło ją to, bo sama dopytywałaby się o szczegóły, ale jakoś mu o tym nie powiedziała, bo informacja, że Nath zajebał szczura pogrzebaczem do kominka nie była teraz dobrym pomysłem na podtrzymanie konwersacji.

- Dziwi mnie też, że po wielkiej ulewie chcą, żebyśmy znaleźli w lesie suchą rozpałkę, ale to zupełnie inna kwestia. Uważaj, tutaj jest ślisko – przestrzegł ją, kiedy doszedł do niewielkiego zabłoconego wzniesienia.

Niestety za późno, poślizgnęła się i wylądowała dupą na ziemi. Podał jej rękę, ale nie mogła wstać, bo cały czas się śmiała, choć sytuacja do zabawnych nie należała.

- Jeśli chcesz możemy się cofnąć. Przebierzesz się – zaproponował.

- Nie ma mowy. Żebym ubabrała drugie spodnie?

- No dobra. To powiedz, jaki masz pomysł na rozpoczęcie poszukiwań.

- Nie wiem. Myślałam, że ty poprowadzisz.

- Ehm… No nie wiem… W prawo? – spytał, wskazując leśną dróżkę po swojej prawej.

- Myślę, że jednak droga w lewo wydaje się bardziej sensowna – zamyśliła się.

- Podobno ja miałem prowadzić – zauważył.

- No dobra. Chodźmy w prawo.

Westchnęła i ruszyła pierwsza we wskazanym przez niego kierunku.

- Jesteś dzisiaj aż nazbyt ugodowa. Mogę zapytać dlaczego? – zainteresował się Jay, kiedy kierowali się zarośniętą ścieżką.

- Cóż, wracam do domu. Chcę zostawić po sobie dobre wrażenie.

- I tak jest dobre. Możesz dalej zrzędzić.

- No… dzięki. Ale nie zamierzam.

- Nie rozważałaś zostania tutaj na dłużej? – zagadnął.

- Cóż… No dobra. Mogę ci powiedzieć prawdę. Chciałabym zostać, ale Madzia mnie tu nie chce.

- Dlaczego miałaby cię nie chcieć?

- Wiesz, wychowywałyśmy się w małym mieszkaniu na blokowisku. Może ceni sobie spokój i to, że wreszcie ma coś tylko dla siebie.

- Myślę, że Maggie cieszyła się, mając cię przy sobie.

- Ale to nie znaczy, że nie ma mnie dość. Każdy po jakimś czasie ma mnie dość i kto jak kto, ale ty powinieneświedzieć, o czym mówię. – Zatrzymała się, żeby odsapnąć i wsadziła sobie przydługą grzywkę za ucho, bo słabo widziała. Niestety to nie pomogło. Prawie oberwała w twarz gałązką, której nie zauważyła, na szczęście Jay w ostatniej chwili ją złapał zanim wyrządziła krzywdę jego towarzyszce.

- Rany, dzięki – przestraszyła się.

- Ja pójdę pierwszy – zobowiązał się chłopak i przedzierał się przodem, by torować jej drogę.

Znowu panowała cisza. Maszerowali tak do miejsca, w którym znaleźli sporo drewna, ale mokrego, które nie nadawało się do użytku.

- Mam nadzieję, że wiesz, jak stąd wrócić. – Monika spojrzała na Jaya spode łba. – Moja orientacja w terenie jest równa zeru.

- Spokojnie. Robinson ze mnie żaden, ale trafię. Tylko że najpierw musimy znaleźć drewno, bo nie zamierzam wracać z pustymi rękoma.

- Duch rywalizacji, co? – spytała, ale nie czekała na odpowiedź, tylko rozejrzała się po okolicy. – Mam nadzieję, że znajdziemy coś zanim się ściemni.

- Spokojnie – położył jej pokrzepiająco rękę na ramieniu, ale widząc, że spojrzała na niego zdziwiona, szybko ją cofnął i odchrząknął. – Chodźmy, szkoda czasu.

- Jayne powiedziała, że gdybym chciała, może podszepnąć o mnie dobre słówko swoim znajomym. Na ścisk znalazłabym tu jakąś pracę – zagadnęła Monika, dręczona tą nieustanną ciszą, która kłuła ją w uszy.

- A ty co na to?

- Nie wiem, czy nadaję się do cateringu. Madzia twierdzi, że potencjalne miejsca pracy dla mnie się zawężają, bo każda posada jest dość niebezpieczna. Wiesz, chodzi o moje skłonności piromanki – wyjaśniła.

- Załapałem.

- No ale mniejsza o to. – Machnęła ręką i prawie wylądowałaby na ziemi, gdyby nie jego ręka wyciągnięta w jej stronę. Podziękowała ponownie i wróciła do dyskusji. – Wyprawiliście mi już imprezę pożegnalną, więc nietaktem byłoby zostać.

- Myślę, że chłopacy by się ucieszyli, gdybyś nie wróciła do Polski – odważył się zauważyć.

- Czy ja wiem… Skoro już mamy tutaj chwile zwierzeń, to powiem ci, że przykro mi się zrobiło, kiedy tak kategorycznie nie chcecie, by Madzia pracowała dla The Saturdays i odeszła od was. Doceniam fakt, że wyprawiliście dla mnie imprezę, ale o wiele milej byłoby mi wiedzieć, że chcecie, żebym została…

- Skoro już mamy te chwile zwierzeń – zaczął od cytowania jej słów – to ja chciałbym, żebyś została.

- O, patrz! Jakaś szopa! – Monika urwała dyskusję, bo zauważyła w oddali drewniany budynek. – Ale co ty mówiłaś? – przeniosła wzrok z powrotem na niego, ale potrząsnął głową i stwierdził, że najpierw powinni sprawdzić, czy znajdą tam jakieś drewno.

Była zamknięta na kłódkę, ale na zardzewiałą, którą chłopak rozwalił jednym kopniakiem. W środku było mnóstwo suchego drewna i coś na kształt sani, na których ułożyli odpowiednią ilość porąbanych pieni i ruszyli w drogę powrotną. Trochę zabłądzili i kluczyli, rozmawiając o pierdołach. Poważnych kwestii już nie poruszyli, bo nie bardzo im to wychodziło.

Tymczasem Madzia i Nath mieli podobne zmartwienie co Jay i Monika na rozwidleniu dróg.

- Teraz w prawo – kierowała chłopaka nastolatka.

- Nie, teraz w lewo – odpowiedział, wykonując ruch wedle swoich przekonań.

- Tam ugrzęźniemy – poinformowała go.

- Myślisz, że ta mała błotna kałuża to ruchome piaski, czy co? – prychnął. – Daj dorosłym myśleć, a sama zajmij się… nie wiem, łapaniem zasięgu i dzwonieniem do Payne’a. Albo do Stylesa.

- Hej, przestań! Naprawdę przeginasz z tym zachowaniem. Nie mam pojęcia, co ci zrobiłam, ale z tego co pamiętam, to ty wczoraj zachowywałeś się skandalicznie.

- Ja, skandalicznie? Proszę cię. Musiałem trochę wypić, bo na trzeźwo bym was nie ogarnął.

- Nie jedź tu, bo ugrzęźniemy! – zmieniła temat, by go ostrzec.

- Przestań mi mówić, co mam robić. Nie jestem twoim chłopakiem, do cholery!

- Ale najwyraźniej byś tego chciał! – odpowiedziała mu krzykiem na krzyk i wtedy zdali sobie sprawę, że wywróżyli sobie los, bo samochód przebierał kołami w miejscu, coraz bardziej zakopując się w gęstą kałużę mułu.

- Gdybym była jedną z tych dziewczyn, które wypominają chłopakom błędy, powiedziałabym „a nie mówiłam”. Ale nie jestem jedną z tych dziewczyn.

- Tak. Ty jesteś jedną z tych, które interesują się tylko członkami znanych zespołów, żeby trafiać na pierwsze strony gazet.

Tymi słowami przegiął.

~*~