Rozdział 76 - "Szkocka gościnność"

Fakt, że nie ma Jaya, Natha i Liama - jak najbardziej zamierzony. Po prostu nie chciałam, by wszystko kręciło się wokół nich. W kolejnym rozdziale coś, na co sporo z Was czeka, ale to dopiero jak wrócę. 

Dziękuję za komentarze :*

PS. Zaktualizowałam zakładkę spoilery.

W tym rozdziale przyjaciele tracą szansę na transport i zostają odcięci przez sztorm i zmuszeni do liczenia na szkocką gościnność, która pcha ich w dziwne miejsce noclegu.

 ~*~

Chlupot wody i szum wiatru oraz poruszone krzyki członków rejsu sprowadziły Madzię na ziemię, kiedy pociemniało jej przed oczami i zacisnęła paznokcie na ramieniu Harry'ego, który był na tyle miły, że zamiast ją za to opieprzyć, objął ją ramieniem. Zdążyła zorientować się w sytuacji, że Kuba wskoczył wyłowić Monikę, która nie umiała pływać, a Max i Danny pomogli mu ją wyciągnąć na pokład. Była nieprzytomna, ale kiedy chcieli robić jej resuscytację, magicznie zakasłała i wypluła całą zawartość wody z płuc.

- Żagiel się obluzował i musiał ją zrzucić z pokładu - oświadczyła pani kapitan, zaglądając Kubie przez ramię. - Źle umocowałeś.

- Przepraszam, ja... byłem zamyślony i... to moja wina... przepraszam... - tłumaczył się młody Polak.

Nareesha przybiegła z ręcznikami, którymi razem z Kelsey i Eleanor owinęli zmoczoną ofiarę i jej wybawcę. Wzmógł się wiatr, a słońce właśnie schowało się za bladą chmurą, która niebawem miała zamienić się w większą. Rosalie pobiegła na kapitański mostek, by rozeznać się w sytuacji i z przerażeniem odkryła zamieszanie spowodowane przez Harry'ego.

- Kto majstrował przy prędkości?! - spytała ze złością, pojawiając się na pokładzie. - I dlaczego żadne z was, wredne małolaty, nie powiedziało mi, że zbliża się burza?!

- Wredne małolaty?! - spytał poirytowany Danny.

- To ty jesteś tutaj kapitanem! Zamiast ślinić się do Kuby powinnaś orientować się w sytuacji, a nie zostawiać to na głowie dwójki nastolatków! - słusznie zauważyła Madzia.

- Tylko że proponując mu rejs nie spodziewałam się, że sprosi tu bandę rozhukanych celebrytów!!! - wrzasnęła Rosalie Bishop, a wszyscy spojrzeli na siebie zszokowani.

Rozległy się głosy niezadowolenia. Kuba wdał się w kłótnię z kapitan, której próbował wytłumaczyć, że pozwoliła mu zaprosić, kogo ma ochotę.

- W porządku, niech będzie. Dopłyniemy do wyspy razem, ale to, jak wrócicie, to tylko i wyłącznie wasza broszka! - warknęła opryskliwie kobieta i poszła do siebie, by wyrównać kurs.

Na horyzoncie widać było ląd, którym prawdopodobnie była wyspa do której zmierzali. Wszyscy spoglądali po sobie, nie wiedząc, co powiedzieć. Urodziny Madzi wyglądały na zrujnowane. Monika próbowała coś powiedzieć ochrypniętym głosem, ale wszyscy ją zignorowali. Z towarzystwa porobiły się małe grupki. Kuba pomógł Monice zejść z pokładu, Madzia i Harry trzymali sztamę wyzywając pod nosem na wredną kapitan, Seev przytulał Nareeshę, Tom Kelsey, a Louis Eleanor. Dougie, Danny i Max szli na końcu, cisi jak nigdy i posępni.

- Arivederci - prychnęła Rosalie, kiedy stanęła suchą nogą na lądzie. - Za chwilę rozpęta się sztorm. Powodzenia w szukaniu gościnnych Szkotów, którzy przygarną trzynastoosobową grupę.

Kobieta miała na wyspie dom, ale najwyraźniej nie zamierzała być zbyt gościnna. Odwróciła się na pięcie i odeszła, zostawiając osłupiałą grupę, która nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Zrobiło się dość chłodno, więc wszyscy pozakładali odzież, którą zabrali.

- Burza mózgów! - zakomenderował Max i wszyscy przysiedli na drewnianych balach pomostu. Nikt nie zauważył, że Harry do spółki z Madzią odcumowują łódź w zemście na wrednej i napalonej pani kapitan.

- To moja wina. Chciałbym was przeprosić - odezwał się Kuba. - Madzia, nie chciałem zepsuć ci urodzin.

- Nie zepsułeś - oświadczyła dziewczyna z cwaniackim uśmiechem. - Ona dostanie za swoje.

- A my sobie jakoś poradzimy - dodał optymistycznie Harry.

- Niby jak? - warknął Tom. - Mamy pukać do drzwi i prosić o nocleg w obliczu burzy?

- Szkoci są gościnni - wyjaśnił Louis. - Myślę, że te 150 osób gdzieś nas upchnie.

- Jest nas za dużo - stwierdził Siva.

- Nie doceniasz tego - oznajmił Harry, wskazując na swoją buźkę.

- Zaraz zacznie padać, możesz się pospieszyć z tą urokliwą perswazją? - prychnął Max. - Zresztą, całkiem prawdopodobne, że nikt nas tu nie zna. To mała wyspa.

- Załatwię nam nocleg. Szkoci są gościnni nie tylko dla celebrytów. - Harry wydawał się pewny siebie, ale nie do końca przekonany, czy uda im się znaleźć gospodarstwo domowe, które przyjmie wszystkich.

Danny mu to wypomniał.

- Nie możemy się rozdzielić. Meggs ma urodziny, musimy świętować!

Krople deszczu zaczęły sączyć się z chmur. Łódź unoszona falami oddalała się od pomostu, do którego została zacumowana.

- A może tam?

Wszyscy spojrzeli w stronę, w którą wskazała Monika. W oddali stała budowla z kamienia przypominająca kościół.

- To klasztor - wyjaśnił Kuba.

- A kto będzie bardziej gościnny niż zakonnice? - Danny zatarł ręce.

Próbowali mu tłumaczyć, że braciszkowie, ale nie słuchał. Pochwycił znaczą część bagaży i prezentów i truchtem ruszył w stronę budowli, a oni nie namyślając się długo, ruszyli za nim.

Drzwi otworzył im z trudem jakiś zgarbiony łysy zakonnik, który zmierzył dziwaczną grupkę wzrokiem i zachrypniętym głosem zapytał:

- W czym mogę pomóc?

- Potrzebujemy schronienia - odezwał się Louis najuprzejmiej jak umiał. - Dostaliśmy się na wyspę łodzią, ale nasza pani kapitan zostawiła nas na lodzie, a idzie sztorm i...

- Rozumiem - przerwał mu duchowny. - Ale to klasztor dla mężczyzn. Nieodpowiednie byłoby goszczenie tak skąpo odzianych kobiet.

Wszyscy spojrzeli w stronę Kelsey i Nareeshy, które co prawda założyły kurtki, ale ich nogi pozostawały nagie i obute tylko w japonki.

- Mamy ciuchy - zapewnił Siva. - Ubiorą się przyzwoicie.

Nareesha dźgnęła swojego chłopaka łokciem między żebra, a ten uśmiechnął się szeroko. Harry próbował wybić się przed szereg i roztoczyć swój urok, ale Madzia pociągnęła go do tyłu i pozwoliła Louisowi przejąć inicjatywę.

- Proszę... Ta młoda dama omal nie zginęła, kiedy obluzowany żagiel zepchnął ją prosto w spienioną morską toń. - Chłopak wskazał na Monikę, która zrobiła smutną minę jak na zawołanie i zakasłała.

- Dobrze... Ale możemy udostępnić wam tylko nocleg w jadalni. Jesteście w uświęconych związkach, jak mniemam?

Harry wyszczerzył zęby i objął Madzię ramieniem, Kuba po chwili wahania i upewnieniu się, że Monika mu nie przyłoży, zrobił to samo.

- Oczywiście! - oświadczył Louis. Kłamstwo tak łatwo przeszło mu przez gardło, że sama Madzia prawie w nie uwierzyła.

- W takim razie wejdźcie, proszę.

Zakonnik otworzył masywne drzwi i wpuścił gromadkę do środka. Cały czas mówił o tym, że gdyby nie byli w związkach małżeńskich, nie mógłby udostępnić im koedukacyjnych noclegów. Najwyraźniej miał słaby wzrok, albo był dość zacietrzewiony, bo nie zdawał sobie sprawy, że co prawda pary mogły przy zmrużonych oczach wyglądać jak małżeństwa, ale najmłodsi Madzia i Harry, którzy nieustannie kłócili się o coś po cichu, byli zupełnie oderwani od wizerunku uświęconej instytucji małżeństwa.

- Musicie wiedzieć, że o osiemnastej jemy tutaj wieczerzę, a potem udajemy się na wieczorną mszę i sala będzie w pełni do waszej dyspozycji. Czy chcecie uczestniczyć z nami w obrządku? - zakonnik spojrzał na Danny'ego, który zrobił duże oczy. Spojrzał na Dougie'go, który wzruszył ramionami. Max wybawił ich z opresji.

- Przepraszam, ale przeszliśmy niezbyt przyjemną przygodę i wolelibyśmy odpocząć - powiedział.

- Odpocząć? Przecież Maggie ma urodziny, trzeba to oblać! - wyrwało się Harry'emu, a Louis zasłonił mu usta ręką.

Eleanor zaczęłą tłumaczyć zakonnikowi, że to ich takie droczenie się ze sobą, a ten wydawał się przyjąć tę odpowiedź i się oddalił.

- No to, co? Biba? Może mają tu gdzieś wino mszalne... - Danny rozejrzał się, ruszając brwiami. Harry przybił mu piątkę i zanim Madzia zdążyła cokolwiek powiedzieć, zaczęli rozpakowywać przenośną lodówkę, do której Kuba wsadził piwo i zakąski.

Zaczęli śpiewać Happy birthday, które roznosiło się dziwacznym echem w starych murach, więc ściszyli głos do półszeptu. Dziewczyny musiały jednak przyznać, że harmonie tych trzech, niezawsze żyjących ze sobą w zgodzie, zespołów brzmiały świetnie. Madzia się rozpromieniła, bo odzyskała nadzieję, że jej urodziny nie będą zmarnowane. No, może poza faktem, że zyskała męża i miała nocować w kościele. Sama przed sobą musiała przyznać, że podczas gdy Nath i Liam nie wydawali się być nią zainteresowani, zbliżyła się do Harry'ego i poczuła coś jak ukłucie zazdrości o jego zainteresowanie panią kapitan, co nie do końca jej się podobało.

Kiedy Danny otworzył sobie piwo zakonnik powrócił, przez co chłopak schował szybko alkoholowy napój za plecami, ale beknięcia nie udało mu się pohamować.

- Na zdrowie! - roześmiał się zakonnik, kiedy zapadła grobowa cisza. To rozluźniło atmosferę. - Podtopioną panienkę zapraszam do łazienki, gdzie będzie mogła się przebrać i wysuszyć.

Monika zrobiła duże oczy. Nie chciała iść sama z zakonnikiem, ale kiedy jak na złość kichnęła, zwiastując przeziębienie, wzruszyła ramionami.

- Pójdę i pomogę - zaoferował się Max.

Zakonnik spojrzał na niego zszokowany.

- Przecież to nie pan jest jej mężem.

Dougie i Harry chichotali z tyłu. Madzia dopiero teraz zauważyła, jak bardzo są do siebie podobni z charakteru, mimo różnicy wieku.

- Chodziło mi... że pójdzie jej mąż - poprawił się Łysy. Widać było jednak, że albo chciał zwiedzić czeluści zabytku, albo miał zamiar porozmawiać z Moniką.

- Ja pójdę - zaoferowała się Nareesha, co Monika przyjęła z ulgą. - Też się ubiorę.

Dziewczyna chwyciła torbę i Monikę pod ramię i poszły za zakonnikiem.

- Dziwne - stwierdził Danny, pociągając kolejny łyk piwa.

- Dziwne jest, że żłopiesz alkohol pod ogromnym krzyżem w klasztorze, w którym utknęliśmy przez sztorm - zauważył Louis.

- Przez wredną babę, która dostała kosza i która pozbawiła nas możliwego transportu - dopowiedziała Madzia i przyznali jej rację.

- No to zdrowie Kuby, dzięki któremu nocujemy w klasztorze! - zachichotał Tom.

- Zdrowie Kuby, bo uratował siostrze Maggie życie - poprawiła go Kelsey.

- Uratował Brukselkę przed skończeniem w zupie!!! - zagrzmiał donośnie Tom, a wszyscy spojrzeli na niego jak na idiotę. - No co?

- Jajco - odcinęła się Kelsey, ale wszyscy wznieśli toast, każdy za coś innego.

Takich szalonych urodzin Madzia nigdy nie miała i podejrzewała, że bardziej szalonej przygody przeżyć już nie może. Były plotki o romansach, pożary, zatrzaśnięcia, bale, ale sztorm...? Zamierzała zastanowić się nad wydaniem autobiografii, bo byłby to na pewno ciekawy materiał, szczególnie, że skończyła dopiero 17 lat.

- Gitara zamokła? - zapytał Tom, ożywiony po wypiciu piwa.

Oczy Madzi wyszły z orbit ze strachu, ale okazało się, że z jej prezentem wszystko w porządku. Chłopak więc wziął instrument i zaczął grać "We Are Young" zespołu Fun, co wszyscy zaśpiewali, siedząc przy mnisim stole.

- Świetny repertuar jak na śpiewy w klasztorze - oświadczył Dougie, na co wszyscy wybuchli śmiechem i kiedy Monika i Nareesha wróciły do towarzystwa, zastały je roześmiane.

Śpiewali tak, popijali ukradkiem piwo i wcinali przekąski, które okazały się bardzo dobre, mimo iż spora ich część jako składnik miała owoce morza. Tak jak się można było spodziewać, Monika miała dreszcze, bo mimo iż było ciepło w momencie, kiedy wpadła do wody, to późniejszy chłodny sztormowy wiatr musiał ją zawiać. Madzia cały czas docinała Harry'emu, że baba, która wpadła mu w oko okazała się harpią. Danny i Max na zmianę opowiadali dowcipy, Louis zaimprowizował zabawny quiz z pytaniami (ale nic intymnego, na co wszyscy odetchnęli z ulgą). Nareesha zaczęła wspominać czasy Barbadosu, co podchwyciła Kelsey, więc Eleanor korzystając z chwili, którą dziewczyny chłopaków z The Wanted brały na oddech, zaczęła rozwodzić się nad sylwestrem. Kiedy rywalizacja wisiała w powietrzu, wszyscy z ulgą powitali pojawienie się mnichów, którzy ukłonili się, zaintonowali modlitwę i zaprosili do wspólnej strawy, ale im grzecznie odmówili.

Dougie i Harry chichotali cicho po piwie, a Madzia cieszyła się, że nie ma z nimi Jaya, bo z pewnością leżałby już pod stołem i zagwarantował im wyrzucenie wprost w spienione morze. W pomieszczeniu, w którym się znajdowali wiatr ciągnął im po nogach, więc ubrali się ciepło i podziękowali zakonnikom za koce, poduszki i maty, które im udostępnili do rana. Następnie duchowni udali się na mszę do drugiego skrzydła klasztoru i towarzystwo narzuciło szybkie tempo zabawy w obawie, że później nie będzie ku temu okazji.

Nie było wódki, więc nie było też okazji do ubzdryngolenia się. No i nie było dwóch prowodyrów awantur, gwiazdorów o złamanych sercach, Natha i Jaya. Urodziny Madzi przebiegły w miłej atmosferze. Kiedy braciszek zakonny przyszedł zajrzeć, jak gościom idzie w stołówce, zastał wszystkich pod kocami, na posłaniach, które ułożyli w takie kółko, żeby się nawzajem widzieć.

- Nie śpisz koło swojej małżonki? - zdziwił się zakonnik, widząc, że Harry zajął miejsce między Eleanor a Dougie'm, z którym się skumał.

- Ja... nie... ona... - zaczął tłumaczyć się Styles.

- Co, zabrakło ci języka w gębie? - zachichotał Louis. - Idź koło swojej małżonki, noc może być zimna!

Towarzystwo chichotało pod nosem. Harry zmienił posłanie i leżeli poprzeplatani koedukacyjnie. Tylko Danny i Dougie z McFly i Max w trójkę zostali na uboczu, bo nie mieli ze sobą "żon".

- I na was przyjdzie pora - oświadczył braciszek w ich stronę i mrugnął okiem do Madzi.

Kiedy zostali sami, zapanowała cisza, jakby czekali, aż oddali się na odpowiednią odległość.

- Czy tylko mi się wydawało, że on zdaje sobie sprawę, że nie jesteśmy małżeństwami? - zagadnął w końcu Kuba.

 - Błędem było branie go za idiotę - westchnęła Monika i zdecydowała się zmienić miejsce.

Dziwnie czuła się między Kubą a Maxem, szczególnie, że ten pierwszy rzucił się w morską toń, by ją ratować, a ten drugi chciał z nią odbyć jakąś rozmowę, bo pchał się na ochotnika, by iść z nią do łazienki. Najprawdopodobniej miało to coś wspólnego z Jayem i jego "chorą jaszczurką". Wolała uniknąć wszelkich rozmów o uczuciach, właśnie dlatego nie chciała, by jej siostra zaprosiła na żaglówkę wszystkich celebrytów. Doskonale pamiętała, jak skończyła się parapetówka i nie chciała powtórki z rozrywki.
Zapanowała więc mała migracja i ostatecznie wszyscy zmienili swoje miejsca. Siva i Nareesha oraz Tom i Kelsey leżeli pod wielkim krzyżem, bo stwierdzili, że ich związki są prawdziwe i nie mają się czego wstydzić. Po tych słowach Louis próbował upchnąć tam też maty swoje i Eleanor, ale się nie zmieściły, więc zadowolili się wąskim kącikiem pod obrazem Matki Boskiej. Pod długą ścianą, na której znajdowały się drzwi wejściowe, posłania ułożyli pozostali. Koło Louisa rozłożył się porzucony przez Madzię Harry, obok niego Dougie i Danny, następnie Max, Madzia i Monika, która nalegała, by być blisko drzwi. Kuba rozłożył się koło stołu, więc znalazł się poniekąd w centrum tego dziwacznego biwaku.

- Co powiecie na staszną historię? - zaproponował Danny, zacierając ręce.

- W klasztorze? - spytała Monika. - Chyba cię... - nie dokończyła, bo przeciągłe kichnięcie wybiło ją z rytmu i pozwoliło Tomowi przyklasnąć na pomysł kolegi.

- Znam taką jedną straszną historię! - spojrzał znacząco na Sivę. - Seev i Nareesha giną w niej pierwsi.

- A ten znowu to... - westchnęła Madzia.

- A o co chodzi? - zaciekawiło się Eleanor.

- A co, tak ciekawi cię moja śmierć? - roześmiała się Nareesha.

- Nie, po prostu historia brzmi interesująco.

- Kiedyś urządzaliśmy imprezę pożegnalną dla Brukselki w domku nad jeziorem i pod wpływem alkoholu zaczęliśmy snuć historię, kto zginąłby pierwszy, gdyby zaaakowała nas rodzina mutantów - wyjaśnił Max.

- Brzmi jak fajna zabawa - stwierdził Kuba. - Ktoś przeżył tę masakrę?

- Maggie i Nath. - Tom machnął ręką, a Harry, nie wiedzieć czemu, zakrztusił się krewetką, po którą sięgnął.

- W porządku? - Louis spojrzał na niego spode łba.

- Tak. Stanęło mi.

Wszyscy buchnęli śmiechem, a chłopak szybko wyjaśnił, o co mu chodziło, ale nie pomogło. Dobre pięć minut nabijali się z tego tekstu, aż w końcu wrócił do rozpoczętego wątku.

- No to może zagramy w tę samą grę? - zaproponował.

- Chcesz się bawić w to, że Maggie i Nath odjeżdżają w stronę wschodzącego słońca? - spytał zszokowany Tom, a Max zachichotał.

- Chodziło raczej o fakt, że możemy wymyślić jakiś straszny scenariusz dla tych okoliczności - wyjaśnił.

- Dobry pomysł! - podłapał Danny. - Będziemy jechać po kolei, a każdy doda coś od siebie! Monica zaczyna.

- Dlaczego ja? Nie mam pomysłu - zaparła się dziewczyna.

- Zawsze masz - zwróciła jej uwagę Madzia.

- No dobra... - starsza z sióśtr poprawiła się na posłaniu i podniosła koc pod brodę. - Ja zginę pierwsza, bo pójdę siku.

- Dobra, Brukselka najwyraźniej się nie angażuje, więc może zacznie Maggie? - przerwał Harry.

- Od kiedy to zezwoliłam, żebyś nazywał mnie Brukselką?! - obruszyła się Monika.

- No... ja... ten... przez wzgląd na wspólne przygody... Ale oni mogą!

- Hej, my to co innego! - roześmiał się Max. - Co nie, Brukselka?

- Nie przeginaj.

- Sorki... - Max spuścił głowę. - To jak, Meggs? Jakieś pomysły? Nie daj nam się wstydzić.

- W porządku, sami chcieliście. - Madzia odchrząknęła. - Grupka młodych ludzi przez zbieg nieszczęśliwych okoliczności została zmuszona do spędzenia noclegu na niewielkiej wyspie. Nie znali nikogo, a zbliżał się sztorm...

- Uuu... zapowiada się świetnie! - Dougie zatarł ręce, a Danny klepnął go w potylicę.

- Przecież to akurat wydarzyło się naprawdę, głąbie!

- Och... sorry. Kontynuuj, Maggie.

- Eee... Nie przerywać, bo wybijacie mnie z rytmu...

- No to ja przejmę pałeczkę! - zobowiązał się Max. - Znaleźli schronienie w mrocznym klasztorze, ugoszczeni przez tajemniczego mnicha. Zaproponował im strawę, mszę i nocleg, a oni się zgodzili, mimo iż mury szeptały im, że mogą tu zginąć...

- Dobre! Teraz ja! - podekscytował się Danny. - Świętowali urodziny. Pili alkohol. I zasnęli...

- To nie było dobre - stwierdził Seev.

- Jak to nie?

- No... Zero emocji. - Nareesha poparła swojego chłopaka i wszyscy pokiwali głowami.

Zirytowało to nieco Danny'ego, który zgasił lampy naftowe, a sam wyciągnął spod poduszki swój telefon i poświecił nim tylko na swoją twarz. Zaczął modulować głos jak niegdyś robił to Tom. Opowieść przywoływała wspomnienia szalonej nocy w domku nad jeziorem. Tyle że ta teraz wydawała się bardziej szalona. Klasztor i sztorm? Bardziej zwariowanie być nie mogło.

- Kiedy wszyscy zagłębiali się w objęcia Morfeusza, zmorzeni przeżyciami dnia i alkoholem, który pili z okazji urodzin jednej z dziewczyn, Monica stwierdziła, że natura wzywa i że musi iść za potrzebą do łazienki. Posadzka była przeraźliwie chłodna, dziewczyna więc stąpała po niej szybko. Czuła jednak, że nie jest na ciemnych korytarzach sama. Z każdym przyspieszonym krokiem ktoś dyszał jej w kark, ale kiedy się odwracała, nikogo nie było. Rozważała zawołanie po pomoc Danny'ego. Był cudowny i taki odważny. Na pewno ochroniłby ją w trwodze. Nie miała jednak serca nikogo budzić. Kontynuowała ten spacer samotnie, przerażona do szpiku kości. Kiedy w końcu dotarła do drzwi łazienki, zamiast chłodnej klamki, poczuła gładź ludzkiej, oskalpowanej czaszki. Chciała krzyknąć, ale ktoś zasłonił jej usta ręką, a drugą dłoń zacisnął wokół jej szyi i nie wypuścił ze swoich macek, póki nie wyzionęła ducha, wpatrzona w dwa żółte, przerażające ślepia...

- Zaczekaj, kowboju! Może tak nie szarżuj, co?! - uniósł się Max.

- O co chodzi? - zdziwił się Danny.

- Brukselka nie może zginąć pierwsza.

- Dlaczego?

- Mi to nie robi różnicy - wtrąciła Monika.

- Nie może! Po pierwsze: z nią jest o wiele zabawniej, a po drugie: omal nie zginęła na żaglówce, niech tutaj pożyje trochę dłużej. Zresztą, ja obstawiam, że to Dougie zginie pierwszy.

- A dlaczego ja? - zdziwił się wspomniany chłopak.

- Bo ja wiem? Pójdziesz z Tomem na fajkę i dostaniesz nóż w plecy.

- A ja? - zirytował się Tom, a Max spotulniał.

- Ty uciekniesz, by nas ostrzec.

- Hej, to nie fair! Jakieś porozumienia zespołowe się zawiązują! - stwierdził Harry, zakładając ręce na piersiach. - Tom powinien być dźgnięty. Nadęty fajfus ginie pierwszy. Najlepiej podczas stosunku z dziewczyną.

- Bez takich! - warknął Tom. Kłótnia wisiała w powietrzu.

- Hej, może ta zabawa to nie był dobry pomysł, co? - wtrącił Kuba, chcąc załagodzić atmosferę.

- Trzeba zmodyfikować zasady - zaproponował Max. - Może każdy powie swoją część historii, a potem reszta ją akceptuje bądź odrzuca? Jako że część Danny'ego została odrzucona, to kolejka przechodzi na Dougie'ego.

- Eee... eee... - chłopak nieco się zmieszał, widząc, że wszystkie spojrzenia zostały skierowane w jego stronę. - No to... towarzystwo postanowiło iść spać, ale jeden wariat, ja, poczuł, że piwo szybko przedostało się przez jego układ moczowy i zdecydował się iść odlać. Było jednak strasznie ciemno, a on nie miał pojęcia, gdzie jest łazienka, więc otworzył drzwi wejściowe, do których dotarł po ciągnącym po nogach przeciągu. Na zewnątrz stwierdził, że deszcz przestał padać, więc zdecydował się zapalić. Kiedy rozświetlił zachmurzoną noc światłem zapalniczki, ujrzał w ciemności żółte oczy i była to ostatnia rzecz, którą zauważył przed śmiertelnym pchnięciem nożem, które otrzymał prosto w serce...

- Ej, ale zwrot akcji... - ekscytował się Harry.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie musisz uśmiercać siebie? - spytał Danny, a Dougie wzruszył ramionami.

- Nie umiem wymyślać takich rzeczy. A tak odpadam z kolejki i już nie muszę, prawda?

Max jako arbiter zabawy przyjął tę zasadę, ale pochwalił Dougie'go za pomysłowość, bo wymyślona przez niego część naprawdę wydała się ciekawa.

- Styles, twoja kolej - Łysy przekazał głos koledze z konkurencyjnego zespołu, który odchrząknął.

- Zaniepokojony długą nieobecnością sąsiada z łóżka dzielny Harry... - W tym momencie sporo osób parsknęło, ale Styles wolał się nie zastanawiać, czy spowodowało to jeko określenie "sąsiada z łóżka" czy nazwanie samego siebie "dzielnym". - ... postanowił sprawdzić stan rzeczy. Był jednak na tyle mądry, by zabrać ze sobą lampę naftową. Udało mu się dotrzeć do łazienek, ale tam nikogo nie zastał. Otworzył więc masywne drzwi wejściowe. Podwórze było puste, ale zanim zatrzasnął drzwi, jego wzrok padł na zapalonego papierosa, który tlił się słabym światłem u jego stóp. Postanowił ostrzec pozostałych, że coś tu jest nie rak, ale kiedy szybkim krokiem zmierzał w stronę jadalni, poczuł mocne uderzenie w tył głowy i... stracił przytomność.

Harry zawiesił głos tuż przed końcem, by zbudować napięcie. Wszyscy spojrzeli na niego dziwnie.

- I ty też się zabiłeś, czubku? - spytał Louis.

- Nie. Ja po prostu buduję grunt pod moją postać, żeby żaden z was nie wymyślił mi okrutnej śmierci - zaparł się chłopak.

- Tak? - spytał zadziornie Louis, którego kolej nadeszła. - To słuchaj. - Chłopak wziął swój telefon i wzorem Danny'ego zaczął świecić na swoją twarz. - Harry ocknął się w ciemnej i cuchnącej piwnicy. Gdzieś w oddali kościelne organy wygrywały marsza żałobnego, a on z przerażeniem stwierdził, że jest przywiązany.

- Hej! - uniósł się Harry.

- Chciałem ci tylko pokazać, że nie problem cię uśmiercić - zachichotał Louis, po czym przybrał poważny ton. - Jedyną rzeczą, która przyszła Harry'emu do głowy, było wołanie o ratunek, które mogło być zgubne, ale i uratować go od nieuchronnej śmierci. "Maggie!!!", zawołał przeraźliwie i choć dziewczyna nie była w stanie usłyszeć jego jęków, dobiegających z czeluści mrocznej piwnicy, coś sprawiło, że poruszyła się na swoim posłaniu i nie mogła dalej zasnąć. - Louis spojrzał znacząco na Eleanor, która wzruszyła ramionami. Nie miała pojęcia, co powiedzieć dalej, a jej chłopak najwyraźniej czegoś od niej oczekiwał.

- Ja pasuję - stwierdziła. - Niech Louis opowie za mnie.

- Hmm... Jako arbiter tej zabawy... - zaczął Max, a Louis mu przerwał.

- Samozwańczy.

- Nieważne. Jako arbiter, udzielam zezwolenia, ale Eleanor musi zginąć jako następna. Takie zasady...

Louis burzył się przez chwilę na te "zasady", które powstały nagle i niespodziewanie, ale jego dziewczyna przekonała go, że nie ma nic przeciwko, by zginąć w tej historii. Wydawało się, że zabawa ją bawi.

- No dobrze. Choć serce mi się kraje, powiem to - stwierdził w końcu Louis. - Maggie poruszona dziwacznym przebudzeniem wstała z miejsca i stwierdziła, że ani Harry'ego, ani Dougie'go nie ma na posłaniach. Obudziła więc Lou, znaczy mnie, jako że był osobą, która mogła mieć pojęcie, gdzie udał się jego przyjaciel. Zarówno Louis, jak i jego piękna dziewczyna, Eleanor, zdecydowali się iść poszukać zagubionych i przykazali koleżance zostać na miejscu. Po wyjściu na korytarz poczuli przeciąg, który doprowadził ich do otwartych drzwi. Wyszli na zewnątrz, gdzie wiatr dął przeraźliwie, budząc atmosferę grozy. Coś zamajaczyło w oddali. Ujrzeli ciało przywiązane do celtyckiego krzyża. Ciało pozbawione oczu, nosa i warg, ale udało im się rozpoznać Dougie'go. Kiedy Eleanor wydała z siebie okrzyk przerażenia, coś przeszyło jej wątłe ciało. Był to ostro zakończony krzyż, który dzierżył w rękach ich dobroczyńca, poczciwy z pozoru zakonnik...

- Nie! - wydarło się z pojedynczych ust. Wszyscy zaczynali angażować się w opowieść. Atmosfera sztormu potęgowała grozę, a stare mury nadawały doskonałe tło historii.

- Tak. I wtedy Louis zdał sobie sprawę, że stracił swój najpiękniejszy skarb, z którego życie uleciało na jego oczach. Nie mając nic do stracenia, rzucił się na zakonnika i podzielił los swojej dziewczyny. Ostatnią rzeczą, którą dojrzał, były...

- Żółte oczy - dokończył Dougie.

- Dokładnie. - Louis spuścił głowę.

- Dlaczego wszyscy się uśmiercają? - spytał poirytowany Danny, a Kuba wzruszyła ramionami.

Max zarządził kolej Toma, który wysnuł fragment opowieści o tym, jak Siva i Nareesha zostają zaduszeni we śnie, przez zakonnego braciszka. Monika to zakwestionowała.

- Mam lekki sen, obudziłabym się, gdyby ktoś tu wszedł - zapierała się między atakami kaszlu.

- Tak? - spytał Tom. - A jak tyle osób wyszło, to nic nie zauważyłaś!

Max przyznał rację przyjacielowi i mimo protestów Sivy i Nareeshy, którzy ponownie dostali nudną śmierć, prawdą stało się, że w strasznej opowieści, którą sobie snuli, przy życiu pozostały siostra Monika i Madzia, Danny, Max, Harry gdzieś w piwnicy, Tom, Kelsey i Kuba. Towarzystwo się uszczuplało.

Kelsey kontynuowała opowieść od momentu, w którym skończył jej chłopak. Wróciła do wątku Madzi, która przysnęła po tym jak zauważyła zniknięcie Harry'ego i Dougie'go.

- Dziewczynę obudził kształt przemykający niemal tuż pod jej nosem. Poderwała się przerażona i  poświeciwszy telefonem stwierdziła, że w pomieszczeniu nie ma dwóch kolejnych osób. Przerażona obudziła wszystkich, żeby ich zmobilizować do poszukiwań. Wtedy to odkryto, że Siva i Nareesha nie oddychają. Wszyscy byli wstrząśnięci i postanowili działać. Nie mogli od razu uciekać, bo ich przyjaciele zaginęli. Tom nakazał rozdzielenie się w celu sprawdzenia większej powierzchni i mimo iż Max zdecydowanie to odradzał, metodą głosowania jego propozycja została odrzucona i towarzystwo podzieliło się na grupy.

- Pewnie Polacy z Polakami, co? - prychnął Max, a Kelsey rzuciła mu mordercze spojrzenie.

- Max zdecydował się wziąć pod swoją opiekę Monicę i Maggie i udać się do kaplicy. Kuba i Danny postanowili sprawdzić teren poza klasztorem, a ja i Tom... łazienki.

- No i zaczyna się rozkręcać! - Danny klasnął w ręce. - Kto teraz?

Wszyscy spojrzeli na Kubę, którego część opowieści nadeszła właśnie w tym momencie.

- Coż... Jestem w tym raczej kiepski...

- Proszę cię. Wciskasz dzieciom kit jako Święty Mikołaj - parsknęła Monika.

- Słuszna uwaga - roześmiał się i odchrząknął, by dodać sobie nieco powagi. Zapomniał poświecić na swoją twarz, ale fakt, że było niemal zupełnie ciemno tylko jeżył wszystkim włosy na plecach. - Razem z Dannym natknęliśmy się na ciała Eleanor i Lou, które leżały przed wejściem do klasztoru. "I tu mnie macie", powiedział wtedy zachrypniętym głosem zakonnik, burząc nam krew w żyłach. - Kuba zaczął zmieniać głosy, czym potęgował napięcie. - Mężczyzna miał żółte oczy, które świeciły w ciemności. Nie namyślając się długo, puściliśmy się biegiem w głąb wyspy, mimo iż deszcz ponownie zaczynał padać, mocząc nawierzchnię i utrudniając ucieczkę. Mieliśmy przewagę fizyczną nad napastnikiem, który z szałem w oczach gnał za nami z drewnianym krzyżem. Jednakże mijając w deszczu celtycki krzyż, Danny potknął się, kiedy zauważył zwłoki swojego przyjaciela, boleśnie okaleczonego. "Ratuj siebie!", krzyknął do mnie, a sam bohatersko rzucił się w stronę zakonnika.

- I co dalej? - dopytywał się podniecony Danny, widząc, że Kuba zawiesił głos.

- Nie mam pomysłu. Nudna ta zabawa.

- Rzeczywiście jakoś w domku nad jeziorem bawiła mnie bardziej - przyznał Max.

- Bo za mało krwi - poddała pomysł Kelsey. - Teraz Monica, może trochę podkoloruje.

- Chcecie kolorowo? - spytała wspomniana dziewczyna zadziornie. - W porządku. Danny przygniótł całym ciężarem zakonnika i wyrwał mu z rąk ostro zakończony krzyż. Był o wiele silniejszy niż stary mężczyzna. Zamachnął się i przebił mu czaszkę przez oczodół, a ciepła krew trysnęła mu na twarz. Nigdy nie czuł takiej satysfakcji jak teraz. Pomścił śmierć przyjaciela. Nie poprzestał na jednym ciosie. Podziurawił czaszkę zakonnika i wstał, by obmyć w strugach deszczu zakrwawioną twarz. Dojrzał wtedy jednak ciemny dym, który wydostał się ze zwłok zabitego i wzleciał do góry, by utworzyć trąbę powietrzną, która szybko sfrunęła nie tyle na ziemię, co wprost do otwartych ust chłopaka, którego oczy zalśniły przerażającą żółcią w ciemności...

- Oficjalnie się boję - stwierdziła Eleanor.

- Ja też - odpowiedział jej Danny, obgryzając paznokcie. - Twój umysł jest chory.

Monika wzruszyła ramionami, a Madzia zachichotała i przejęła pałeczkę.

- Kuba uciekł, pewien, że jego towarzysz zginął z rąk zakonnika. Nie miał jednak racji. W ciało Danny'ego wszedł mściwy duch byłego przeora klasztoru, który rozgniewał się za profanację symboli kościelnych i plugawe kłamstwa. Teraz wilk w owczej skórze mógł dokończyć swoje dzieło i wrócić, by pozbyć się reszty grzeszników, którzy splamili świętą ziemię... - Nastolatka urwała, widząc, że Danny świecąc sobie telefonem, podchodzi do stołu i ponownie zapala lampę naftową. Była dwudziesta, ale w sali panowały niemal egipskie ciemności.

- Co ty robisz? - zaciekawiła się Monika.

- Serio się boję. Idę powiedzieć temu braciszkowi, że nie chcieliśmy splugawić ziemi świętej i...

- Danny, to tylko historia! - chichotał Dougie.

- Łatwo ci mówić! To nie ty patrzyłeś na swoją śmierć i zostałeś opętany przez ducha!

Zabrzmiało to dziwacznie, ale Danny miał rację. Opowieść zaczynała niepokoić i nieco się rozkręcała.

- Nie możesz wyjść, teraz twoja kolej - zapowiedział Max.

- No to... Duch wyfrunął ze mnie, ta dam! I wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

- Taki strachliwy jesteś? - zachichotała Monia. - A w pierwotnej wersji opowieści, miałam rzekomo cię wołać o pomoc. Teraz już wiem, że powinno być na odwrót.

Danny zmarszczył brwi i strzelił kostkami. Potem odchrząknął, przybrał poważny ton i wrócił na miejsce z lampą naftową.

- Zło znalazło nowe naczynie. Geniusz Danny'ego pozwolił zjawie szybko i sprawnie przeniknąć z powrotem do wnętrza klasztoru. Jego głównym celem były siostry, które udawały mężatki. Przeor zamierzał zostawić sobie je oraz ich udawanych małżonków na najgorsze ostateczne tortury. Pozostawały jednak przy życiu osoby postronne. Tom i Kelsey, potrzebując bliskości po stracie przyjaciół zamknęli się w łazience, by oddać się namiętności i żądzom. Po skończonym miłosnym akcie, dziewczyna otworzyła drzwi, by jej kark został w brutalny sposób skręcony. Kiedy Tom zorientował się, co się dzieje i ujrzał Danny'ego, próbował wołać, by ostrzec pozostałych, ale nie zdążył. Zjawa była zbyt szybka i wyrwała mu bijące jeszcze serce z piersi, by mu je pokazać zanim wyzionął ducha.

- Wow, jestem pod wrażeniem - przyklasnął Max. - Trudno będzie temu dorównać.

- No... musisz po prostu uśmiercić siebie. Tylko ty stoisz na drodze do zemsty ostatecznej - podsunął Danny, a Łysy zmarszczył brwi, niezadowolony z takiego obrotu spraw. W poprzedniej opowieści zginął zbyt szybko, nie zamierzał powtórzyć tej sytuacji.

Wymyślił więc, że on i dziewczyny zostają rozdzieleni przez podmuch wiatru, który zatrzaskuje drzwi. A kiedy staje oko w oko z Danny'm, udaje mu się go ogłuszyć kielichem mszalnym w kaplicy, a następnie utopić w chrzcielnicy, przez co mściwy duch przeora wstępuje w jego ciało.

- Dobrze rozegrane, brachu - oświadczył Danny z przymrużonymi oczami. - Dobrze rozegrane.

Tak więc głos miały tylko osoby żywe, więc kolejka wróciła do Kuby, który opowiedział, jak to wraca pod klasztor, by znaleźć zwłoki zamordowanych przywiązane do krzyży celtyckich i okaleczone tak, jak ciało Dougie'go. W tym samym czasie opętany Max prowadzi dziewczyny do piwnicy, gdzie je ogłusza i przywiązuje obok Harry'ego.

- Wreszcie ja! - ucieszył się Styles, szczerząc zęby. - Mam dobre przeczucia, chyba to przetrwam.

Max roześmiał się, kiedy zdał sobie sprawę, że chłopak opuścił kolejkę. Pozwolono mu opowiadać, więc sam zakończył historię happy endem, stwierdzając, że Kuba i on uratowali wszystkich, bo przecież tak robią bohaterowie.

- Dzięki za szczęśliwe zakończenie. - Danny odetchnął z ulgą. - Prawie zesrałem się w gacie jak duch tego zakonnika mnie opętał.

Jakiś trzask rozległ się tuż koło Moniki, która podskoczyła jak oparzona. Danny poświecił w stronę, skąd dochodził hałas. Stał tam gościnny zakonnik, który słyszał część historii.

- Mój Boże... - powiedział przerażony i się przeżegnał. - Skąd u was takie zatrute umysły?

- Tylko on ma taki - zapewnił Max. - Przepraszamy, już zachowamy spokój.

- Chciałem tylko powiedzieć, że jeśli chcecie skorzystać z łazienki, to radzę to zrobić teraz, bo o dwudziestej pierwszej mamy ciszę nocną, zamykamy drzwi i gasimy światła na korytarzu - polecił zakonnik, a oni przepraszali i zapewniali, że nie będą już sprawiać kłopotów.

- Idiota - warknął Tom w stronę kolegi. - A gdyby nas wypieprzył na deszcz?

- Nie wypieprzyłby. To ksiądz.

Nikt nie miał siły tłumaczyć Danny'emu, że jest to zakonnik. Chętni udali się do łazienki, reszta ułożyła się na posłaniach. W mroku długo słychać było jeszcze ciche rozmowy. Kiedy wszystko ucichło przed północą, Monika poświeciła sobie telefonem drogę do posłania swojego wybawcy.

- Kuba... - szturchnęła go lekko i odezwała się szpetem.

- Nie śpię - odpowiedział od razu. - Coś się stało?

- Nie, nie, leż - zapewniła, widząc, że już chce się podnosić. - Chciałam tylko podziękować. No wiesz, za uratowanie mi życia. Nie umiem pływać i... nawet gdybym umiała, to oberwałam żaglem w głowę i pewnie straciłam na trochę przytomność i...

- Monia, nie ma za co - przerwał jej. - Drugi raz zrobiłbym tak samo, ale połóż się już, bo się zaziębisz.

Dziewczyna pokiwała głową i wróciła na swoje posłanie. Madzia jeszcze nie spała.

- Po coś ty tam poszła? - spytała cicho. - Chciałaś ich nastraszyć?

- Nie. Ale gdybym była mniej zmęczona... - Monika ziewnęła. - Dobranoc, Madzia. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

W klasztornej stołówce zapanowała cisza. Wszyscy smacznie spali zmęczeni przeżyciami tego dnia. Stare mury miały swoje tajemnice, ale nie było wśród nich żadnego mściwego ducha, więc noc przebiegła im niebywale spokojnie. Dopiero rano czekało ich nie lada wyzwanie. W jaki sposób wrócić na stały ląd, skoro ich jedyna nadzieja na transport, Rosalie, dostała kosza i najwyraźniej nie zamierzała pomóc?

 ~*~