Rozdział 86 - "Randki"

Wredne choróbsko powoli ustępuje i w ten weekend prawdopodobnie wrócę do życia! Dlatego postanowiłam odpowiedzieć każdej z Was na komentarz, bo to właśnie Wasze komentarze przyczyniły się do mojego ozdrowienia. 

Muzyka zawsze i wszędzie - nie ma tak dobrych opowiadań jak moje? Ogromny komplement, dziękuję bardzo! Również życzę powrotu do zdrowia :*

Alex - dziękuję, że aż tyle nadrobiłaś. Rozdziały niestety/stety będą teraz krótsze, bo chciałam, żeby wyszło równo 100. W kolejnym rozdziale zajdzie coś między Madzią a Harrym.

Jade Ross - Chyba w kolejnym rozdziale okaże się, kto był gościem od pocałunku ;)

Olga Lowe - Cieszę się, że tablet przeżył :)

Madeleine - Twoje mieszane uczucia co do Kuby najprawdopodobniej wyjaśnią się już w tym rozdziale. I... jest twój komentarz - jest szał :)

Charlizell - Mam nadzieję, że ten rozdział ugasi płomień, którym się zapaliłaś :P

Ewcia - Doskonale rozumiem brak czasu i nie musisz przepraszać :*

Tyśka_, Aga17 - W tym rozdziale wyjaśni się jedna kwestia, a delikwent od pocałunku w ciemno ujawni się w rozdziale kolejnym.

E. - Niebawem Twoje komentarze będą dłuższe niż moje rozdziały, haha :)

thewanted - Dla mnie liczy się, że czytasz :*

Lusiax333 - Mam nadzieję, że już wyzdrowiałaś :)

.мσσиℓιgнт.♥ - W najbliższym czasie skomentuję 1 rozdział :D

Ola! - Chciałabym pisać i się z tego utrzymywać w przyszłości, ale bez kapitału początkowego i znajomości nie jest łatwo wydać książkę. Odpowiedzi na kwestionariusze będą około rozdziału 95.

Marta - Kontynuacja będzie miała klimat podobny do klimatu tej części, ale zajdą pewne zmiany. Pojawi się nowy zespół, który odegra istotną rolę, a to nie wszystkim może się spodobać, choć mam nadzieję, że jednak będzie inaczej :) 

Lynneth - Wow, dziękuję za takie długie komentarze! Cieszę się, że Ci się spodobało, nie sądziłam, że pojawi się jakaś nowa czytelniczka niemal przed końcem opowiadania. Mam nadzieję, że z nami zostaniesz :)

Kolejny rozdział będzie nosił tytuł "Milion pocałunków". Najprawdopodobniej pojawi się weekend.

W tym rozdziale Magda i Monika idą na randki.

~*~

Przyszedł upragniony dla Madzi dzień, w którym dziewczyna miała mieć zdjęty gips. Utrudniał jej on życie i był uciążliwy, bo nie była w stanie ewentualnie gonić delikwenta, który ją pocałował w ciemności. Długo rozważała, w jaki sposób dowiedzieć się prawdy. Nie chciała pytać chłopaków wprost, bo było to według niej zbyt upokarzające. Co jeśli wyraziłaby swoje obawy na głos, a okazałoby się, że to działo się tylko w jej głowie jako halucynacja wywołana prochami i alkoholem? Nie zniosłaby tego. Jedynym wyjściem, które wpadało jej do głowy było pocałowanie każdego z chłopaków i racjonalna ocena, ale na to nie miała dość odwagi, no a nawet gdyby się na takową zdobyła, byłoby to problematyczne, gdyby jej kawalerowie dowiedzieli się, jak sobie poczynała z ich "rywalami". Tak więc kiedy Nath bohatersko zaoferował się, że odwiezie ją na zdjęcie gipsu, nie zaprotestowała, ale całą drogę w samochodzie była niebywale zamyślona. I wtedy ją olśniło, w jaki sposób zmusić chłopaka do deklaracji uczuć.

- Nath, wracam do Polski - powiedziała prosto z mostu. Nie była to prawda, siedem dni minęło, a ona niebawem miała zacząć pracę w wytwórni, o czym jej przypomniał. Pokręciła jednak głową. - Nie mogę dłużej tu zostać. Za dużo się dzieje i to mnie przytłacza - zwierzyła się.

- Ale... jak... dlaczego...? - zaczął się jąkać i nierówno jechać po ulicy, więc zwróciła mu uwagę.

- Nath, oczy na drogę! - poleciła, a on zacisnął ręce na kierownicy aż zbielały mu kłykcie.

Chwilę oddychał ciężko i się nie odzywał, a ona obserwowała go z zaciekawieniem i czekała na jakąś reakcję.

- Masz czas dziś wieczorem? - spytał nagle.

- Tak - przytaknęła zaintrygowana.

- Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu.

- W porządku. Też bym tego chciała.

- Świetnie...

- Taaaak...

Dalej jechali w milczeniu. W szpitalu zdjęli jej gips, więc razem z Nathem wpakowali się z powrotem do samochodu. Czy to on był tym, który pocałował ją w ciemności? Wydawał jej się najbardziej prawdopodobnym kandydatem. Język Liama chyba by rozpoznała, a Harry... cóż, nigdy nie dał jej do zrozumienia, że jest w jego typie, więc to musiał być Nath. Jego reakcja na jej wiadomość tylko utwierdziła ją w tym przekonaniu. Męczyła ją cisza, więc rzuciła żart, że powinien jechać szybciej, żeby nie dostać mandatu za zbyt wolną jazdę, ale tylko uśmiechnął się delikatnie i zawiózł ją do domu. Monika nie pojechała z nimi, bo nie chciała przeszkadzać siostrze w podjęciu decyzji. Kiedy jednak usłyszała o kłamstwie, że "wyjeżdżają", spojrzała na Madzię spode łba i nie spytała nawet o kondycję nogi, z której zdjęto gips.

- To kłamstwo w moim stylu, ale uważam, że nie powinnaś robić Natha w konia. Teraz pewnie napiszesz i do Liama i Hazzy. I rozpocznie się orgia, która...

- Orgia to tu była parę dni temu, kiedy odwiedzili cię Jay i Kuba - prychnęła Madzia, a Monika uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

- Na śmierć zapomniałam, że miałam iść z nim do kina!

- Z którym z nich? - spytała Madzia.

Starsza z dziewczyn jednak nie odpowiedziała. Spojrzała na zegarek, który wskazywał szesnastą. Pobiegła do łazienki, by umyć głowę, a Madzia westchnęła. Sama miała swoje problemy. Może i nie robiła dobrze, ale nie widziała żadnego sensownego rozwiązania poza tym, na które sama wpadła. Nie miała też pojęcia, kiedy dokładnie jest wieczorem i co jej przyjaciel miał na myśli mówiąc, że "chciałby spędzić z nią trochę czasu". Ma pozostać w dresie, bo będą rozmawiać przy telewizji, czy też zabierze ją do domu mamy? A może do restauracji? Choć bardziej sensowne wydawało się kino, bo po ciemku nikt go nie rozpozna i nie zacznie napastować.

Monika, jak się okazało, wyszła z Kubą na coś tak dziwacznego, że Madzia nie mogła nazwać tego "randką" (bo nie potrafili nawet się przywitać bez dziwacznego tańca-połamańca). Kiedy młodsza z sióstr została sama, po zastanowieniu ubrała wąskie dżinsy, bluzkę i marynarkę, którą miała na sobie podczas pierwszej imprezy z chłopakami. Wyglądała zadowalająco i miała nadzieję, że sprowokuje Natha do jakichś wyznań i deklaracji. Nie zastanawiała się nad tym, co zrobi, kiedy chłopak się przyzna. Nie wiedziała, czego chce, ale pewne było, że musiała poznać prawdę. Kto ją pocałował w ciemności?

- Wow... wyglądasz pięknie. - Pół godziny później Nath zmierzył ją wzrokiem. - Pamiętam tę marynarkę.

Uśmiechnęła się szeroko. Zdobywał plusy już na wejściu, a raczej wyjściu, bo okazało się, że chce zabrać dziewczynę w pewne tajemnicze miejsce.

- Ale myślałam, że chcesz pogadać, zanim się rozstaniemy - powiedziała, kiedy prowadził ją do samochodu z zawiązanymi oczami.

- Musimy wykorzystać, że nie masz już gipsu na nodze - wyjaśnił enigmatycznie, a ona usadowiła się wygodnie w fotelu i pozwoliła, by zapiął jej pas.

- Jesteśmy na miejscu - wyrwał ją z rozmyślań jakiś czas później i wybiegł, by otworzyć przed nią drzwi i wyprowadzić ją z samochodu. Nadal miała zawiązane oczy, ale czuła się bezpiecznie, wiedząc, że nad nią czuwa.

Prowadził ją wśród dźwięków muzyki, które przypominały dźwięk z katarynki. Przez chustkę, która zasłaniała jej pole widzenia dostrzegała migoczące światła, co nieco ją niepokoiło. No i sam fakt, że Nath zasłonił jej oczy tak jak jeszcze nie tak dawno Harry po raz kolejny mieszał jej w głowie.

- Czy my jesteśmy na dworcu? - spytała ze ściśniętym gardłem, a on się roześmiał i odwiązał jej kawałek płótna z oczu, by mogła zorientować się w sytuacji.

Miała przed sobą wejście do parku rozrywki. Niebo skąpane w gwiazdach przytłoczone było przez setki kolorowych żarówek, które świeciły na kolejce górskiej i Salonie Śmiechu, czyli najbliżej zlokalizowanych punktach, które potrafiła nazwać.

- Czy to tu kręciliście "Lose My Mind"? - spytała jak zaczarowana okręcając się w kółko.

Byli sami. Nie kręcili się tu żadni ludzie. To wszystko było tylko dla niej. Dla nich.

- Tak, dlatego udało mi się wynegocjować wcześniejsze zamknięcie. - Nath wzruszył ramionami.

- To musiało sporo kosztować... - Nastolatka spuściła głowę, a on złapał ją za podbródek i zmusił, żeby na niego spojrzała.

- Tym się nie martw. Chodź!

Chłopak zadał sobie sporo trudu, żeby wynająć park rozrywki, który mieli tylko dla siebie. Jeździli kolejką, byli w Salonie Strachu i na Diabelskim Młynie. Odpuścili sobie Tunel Miłości, ale bawili się świetnie i dość długo.

Nath pociągnął Madzię za rękę w stronę Salonu Śmiechu, gdzie zatonęli w tysiącu luster. Na chwilę puścił jej rękę i mimo iż widziała go przed sobą, czuła, że to tylko iluzja, bo może znajdować się gdzieś daleko, a jego odbite wiele razy oblicze podąża za nią, mimo iż tak naprawdę jest w pomieszczeniu sama.

- Nath? - spytała niepewnie, okręcając się. - Gdzie jesteś?

Z impetem wpadła wprost w jego ramiona i odkaszlnęła, by nie czuć się niezręcznie, ale nie pomogło. On natomiast wyglądał na mniej zmieszanego. Raczej... smutnego.

- Muszę cię przeprosić - powiedział nagle.

- Przeprosić? Za co? Bawię się świetnie! - roześmiała się nieco nerwowo, a on pokręcił głową.

- Nie za to wszystko. Za to, że cię okłamałem.

Zmarszczyła brwi. Okłamał ją. A więc jednak, teraz się przyzna.

- Tak, Nath?

- Pocałowałem cię wtedy, na polu golfowym - westchnął i wyrzucił z siebie prawdę, a ona zmarszczyła brwi.

- Co? Ale... Dlaczego pozwoliłeś mi wierzyć, że to się nie wydarzyło? Myślałam, że zwariowałam! Zrobiłeś ze mnie idiotkę! - uniosła się w złości. Jak mógł tak z niej zakpić?!

- Przepraszam, Meggs. Spanikowałem, ok? Pocałowałem cię, ale nie chciałem zostać znowu odrzucony, więc zacząłem udawać. No i ta cała sprawa z przyjaźnią była świeża... Ale wtedy powiedziałaś, że wyjeżdżasz, a ja poczułem, że muszę coś zrobić, żeby cię nie stracić - wydusił z siebie romantyczny monolog.

- Nie mogę uwierzyć, że mnie okłamałeś... - Spuściła głowę i pokręciła nią z niedowierzaniem. - Przyjaciel by tak nie zrobił, Nath.

- Problem w tym, że nie potrafię być tylko twoim przyjacielem - wydusił z siebie chłopak, a ona spojrzała na niego zaskoczona. - To znaczy... Nie tyle nie potrafię, co nie chcę.

Madzia miała jeszcze większy mętlik w głowie niż wcześniej. Po co była jej ta cała konspiracja? Przez to czuła się jeszcze bardziej zagubiona. Chciała, żeby Nath się zdeklarował, ale chodziło jej raczej o fakt, czy to on pocałował ją wtedy w ciemności. Nath znów był tym troskliwym, słodkim, lekko sarkastycznym chłopakiem, do którego zapałała uczuciem przed świętami. To odkrycie powinno jej dostarczyć pewnych odpowiedzi, a jednak pozostawiło więcej pytań. Czy to on pocałował ją w domu Harry'ego? Może powinna go o to zapytać wprost? W tej chwili nie była w stanie o tym myśleć. Była zła na chłopaka, że pozwolił jej sądzić, że ma omamy. Przez niego czuła się jak idiotka. Uniosła się dumą i postanowiła nie odpowiadać nic na wyznanie chłopaka, nawet jeśli odwzajemniała jego uczucia.

- Muszę już iść - stwierdziła i ruszyła do wyjścia z Salonu Śmiechu, po drodze wpadając na jedno z luster.

- Wszystko w porządku? - zapytał Nath z troską, podbiegając do niej, ale zatrzymała go gestem ręki, drugą pocierając obolałe czoło. - Odwiozę cię - zobowiązał się.

- Nie trzeba. Pojadę autobusem.

- Maggie... - Chłopak chciał coś powiedzieć, ale nie dała mu dokończyć.

- Dobranoc, Nath.

Dziewczyna zostawiała w tyle rozmigotane tysiące świateł. Szkoda, że z problemami nie było tak łatwo.

W sali kinowej natomiast atmosfera wyglądała na o wiele bardziej napiętą. Monika dała się namówić Kubie na randkę, mimo iż na poprzedniej ją wystawił przez przeciągającą się pracę. Film, który wybrał Kuba był beznadziejny, a opowiadał historię pewnego małżeństwa, które zakochuje się w przyjacielu rodziny.

- Nie no serio? - spytała Monika, gdy mąż oddawał się właśnie miłosnemu zapomnieniu z przyjacielem, który dzień wcześniej spał z jego żoną. - Innych filmów już nie było?

- Wydajesz się sfrustrowana - zauważył Kuba. Sam w ogóle nie oglądał filmu, tylko obserwował zniesmaczoną minę Moniki.

- Chyba poirytowana - poprawiła go.

- A czym, jeśli można spytać?

- Życiem - prychnęła.

Na sali kinowej byli niemal sami. Dwóch gejów zajmowało jeden z przednich rzędów, a starszy zgred zaszył się gdzieś po prawej, z sobie tylko znanych rzeczy zaśmiewając się do rozpuku.

- Wiesz, nie wybrałem tego filmu, bo pociąga mnie taki gatunek - kontynuował Kuba, widząc, że dziewczyna nie zamierza ciągnąć konwersacji. - Chciałem z tobą porozmawiać.

- Mogłeś to zrobić u mnie w mieszkaniu. Albo kilka dni temu, kiedy mnie wystawiłeś.

- Wtedy, kiedy Jay umilał ci czas? - spytał Kuba, patrząc na dziewczynę spode łba.

- Hej, to nie fair! Miałam siedzieć z założonymi rękami i czekać aż łaskawie skończysz pracę i przyjedziesz, by mnie zabrać na późniejszy seans? W ogóle jesteś tym gejem, czy nie? - kontynuowała przesłuchanie.

Geje mierzyli ją nienawistnym wzrokiem, ale zdawała się nie zwracać na nich najmniejszej uwagi.

- Co?! - spytał zdziwiony Kuba.

- Och, nie udawaj, że nie wiesz!

- Chodzi ci o to, że nie wykonuję żadnego kroku w twoim kierunku? - spytał, marszcząc brwi, ale ona nie odpowiedziała, bo było jej niewyobrażalnie głupio. Po co o tym wspomniała? Zaraz dowie się, że jest pasztetem, którego nie tknąłby nawet kijem, a nie żadnym gejem. - Po prostu nie lubię dostawać kosza. - Wzruszył ramionami.

- Co? - Tym razem to ona się zdziwiła.

- Posłuchaj, podobasz mi się i do tego nie trzeba być żadnym geniuszem. Wydaje mi się, że wiele razy dałem temu wyraz, już od naszego pierwszego spotkania w centrum handlowym. A ta cała historyjka z moją orientacją jest naciągana. Po prostu maskujesz swoje prawdziwe uczucia - wyjaśnił swoje stanowisko.

- W ogóle nie rozumiem, o czym mówisz, mimo iż rozmawiamy po polsku - parsknęła gniewnie rudowłosa.

- Nie? Posłuchaj, nasza przyjaźń jest dla mnie zbyt ważna, by psuć ją jakimiś romantycznymi deklaracjami, skoro wiem, że zaloty zostaną odrzucone.

- Odrzucone? Dla twojej wiadomości, ty też mi się podobasz.

Kuba roześmiał się poczciwie.

- Dziękuję, to mi pochlebia. Ale nie mogę wchodzić pomiędzy ciebie i Jaya - westchnął ciężko.

- Mnie i Jaya? Czyś ty zgłupiał?! Przecież ta dziwna scena, której byłeś świadkiem to nieporozumienie. Przylazł do mieszkania, a ty mnie wystawiłeś, to polałam wino, które na niego rozlałam i... - wyrzuciła jednym tchem Monika, ale Kuba jej przerwał.

- Nie chodzi mi o to. Chodzi mi fakt, że ty jesteś w tym głupku zakochana. Po uszy. I to odkąd zobaczyłem was razem w jednym pomieszczeniu. - Kuba dokonał analizy, a ona parsknęła.

- Ty... myślisz... że ja i on... Haha, to dopiero zabawne! - Monika zaczęła się śmiać akurat w momencie, w którym dwaj mężczyźni w objęciach wyznają sobie miłość.

Geje siedzący z przodu mrozili ją wzrokiem, ale ich ignorowała. Kuba przeprosił za zachowanie przyjaciółki i wrócił do poważnej rozmowy.

- Ja mówię serio - odezwał się, odchrząkując. - To się nazywa chemia. Jedni to mają, inni nie. Sama sympatia nie wystarczy.

- To, co mówisz, jest niedorzeczne - prychnęła Monika. - Chyba lepiej wiem, co czuję, a co nie.

- No to udowodnij. Pocałuj mnie - polecił Kuba, a dziewczyna, nieco zbita z tropu, zbliżyła się do niego, ale na kilka centymetrów przed jego ustami, coś jej się przypomniało.

- Jadłam popcorn i całowanie mnie teraz, z łupinami kukurydzy między zębami nie jest dobrym pomysłem - zauważyła, a on wywrócił teatralnie oczami.

- Lubię popcorn - oświadczył, a widząc, że ona nie wykona pierwszego ruchu, ręką przyciągnął jej głowę do swojej i zderzyli się ustami.

Po kilku sekundach odkleili się do siebie. Ona patrzyła gdzieś w podłogę i zastanawiała się nad czymś uparcie. On wpatrywał się w nią, z lekkim rozbawieniem.

- Nic - stwierdziła w końcu Monika. - A u ciebie?

- Zero iskry - przyznał szczerze.

- Na pewno nie jesteś gejem?

- Nie, Monia. Po prostu nie ma chemii. To się zdarza, jesteśmy po prostu przyjaciółmi.

Zrezygnowana dziewczyna opadła na fotel w kinie i skupiła się na ekranie. Żona mężczyzny nakrywała go w łóżku z obiektem swoich westchnień i płakała rzewnie, a dwóch homoseksualistów jej wtórowało.

- To wszystko jest  bez sensu - westchnęła, a on się uśmiechnął w półmroku.

- Zgadzam się - przytaknął.

Zapanowała chwila ciszy, po której ona odwróciła się do przyjaciela i palcem wskazującym wycelowała w jego twarz.

- Ale nie wmówisz mi, że czuję coś do McGuinessa! - oświadczyła twardo Monia, a Kuba wzruszył ramionami w geście poddania.

Dla obu sióstr był to szalony wieczór, który zakończył się zupełnie inaczej niż się tego spodziewały. Jednej zaczynały się klarować uczucia, które od dawna oddalała od siebie, a druga czuła jeszcze większy mętlik.

~*~