Rozdział 89 - "Zaginiona"

Przed nami ostatnie rozdziały. Oczywiście droga do szczęścia wcale nie jest prosta i jeszcze wszystko może się zmienić jak w kalejdoskopie. Obiecałam jednak happy end i taki też będzie.

Dziękuję Wam za komentarze :*

W tym rozdziale Magda, aby poukładać sobie uczucia, zatrzymuje się w  tajemnicy u Toma, a jej przyjaciele z siostrą na czele organizują poszukiwania.

~*~

W mieszkaniu Toma Madzia jeszcze nigdy nie była. Miejscówka Jaya wypadała nad wyraz schludnie w porównaniu do porozrzucanych wokoło brudnych skarpetek, koszul i paczuszek po gotowych daniach, które najwyraźniej chłopak spożywał, kiedy nie miał czasu upichcić chilli z mięsem. Zdziwił się, widząc niespodziewanego gościa. Grał właśnie na konsoli w samej bieliźnie i popijał piwo, ale uśmiechnął się szeroko.

- Jak tam po kolejnej szalonej imprezie, Maggie? - zapytał, ściskając ją za wszystkie czasy. - Wejdź, Kelsey nie ma.

Lubiła dziewczynę Toma, ale w tym momencie cieszyła się, że jest on sam. Kiedyś w upojeniu alkoholowym Tom zabrał jej telefon i wbił w niego swój adres mieszkania w Londynie, stwierdzając, że w razie kłopotów może zawsze tutaj wpaść. A ona miała kłopoty. Czuła, że trójkąty są na stałe wpisane w jej egzystencję. Najpierw miotała się w uczuciach do wolności i do Natha. Potem do Natha i Liama. A kiedy uczucia do Liama uleciały i zastąpiła je czysta przyjaźń (co ostatecznie wyjaśnili sobie na imprezie, kiedy zdecydowali, że randka nie jest dobrym pomysłem) i wszystko mogłoby być łatwe, jak na złość zastąpiły je uczucia do Harry'ego, których sama nie rozumiała. Był przecież wszystkim tym, czym gardziła, Casanovą robiącym z siebie idiotę, którego często miała ochotę zatłuc. A jednak nie potrafiła odpowiedzieć Nathowi bez zająknięcia, że też go kocha, a jego pocałunki zostawiły w jej sercu krater, bo gdzieś tam był jeszcze Harry. Wiedziała, że uczucia do niego są o wiele słabsze niż te do najmłodszego członka The Wanted, ale nie było fair wobec Natha angażować się z nim, skoro jej myśli zaprzątał ktoś jeszcze.

- Czy mogłabym zostać u ciebie przez jakiś czas, Tom? - spytała niewinnie, a jej smutna mina mówiła sama za siebie.

- Och, Meggs... W porządku?

Chłopak z troską objął ją ramieniem. Przypomniała sobie, że zawsze trzymali razem sztamę, tak jak Max z jej siostrą, i zrobiło jej się ciepło na sercu. Nie chciała rozmawiać z Moniką na temat uczuć, bo czuła, że jej siostra ma własne sprawy wymagające poukładania. Tom był szczęśliwy w związku z Kelsey, mógł więc posłużyć jej radą. No i od początku znał większość szczegółów dotyczących jej postępującego związku z Liamem, nic nie stało na przeszkodzie, żeby powiedziała mu o Harrym.

- HARRY STYLES?! - wrzasnął przeciągle Tom, kiedy usłyszał całą opowieść, z wyjątkiem kilku pikantnych szczegółów. - MAGGIE, DLACZEGO?!

Nastolatka z oszołomieniem poczuła, jak przyjaciel łapie ją za ramiona i wstrząsa kilka razy zażarcie. Wzruszyła ramionami.

- No nie wiem, Tom. Idealnym chłopakiem z pewnością by nie był.

- To już chyba Payne'a wolałem! Ten przynajmniej jest uprzejmy i nie złamie ci serca. No... ale do Młodego nadal coś czujesz, tak? - spytał, aby się upewnić.

- On zawsze będzie miał specjalne miejsce w moim sercu, ale okłamał mnie i zrobił ze mnie idiotkę. Chyba dlatego nie potrafiłam od razu mu odpowiedzieć, jak na mnie działa.

- Więc jest jakaś nadzieja. Ale Styles? Meggs, proszę cię. To, że ci się podoba i czujesz coś w rodzaju pożądania, nie oznacza, że powinnaś rezygnować z miłości, którą oferuje ci Nath. - Tom zaczął chodzić w kółko i rwać sobie włosy z głowy.

- Uspokój się - poradziła mu Madzia.

- Nie mogę! Dlaczego dziewczyny zawsze lecą na bad boyów?!

- Nie wiem, zapytaj Kelsey - odpowiedziała Madzia z uśmiechem, a on opadł na zagraconą kanapę i wskazał jej nie mniej zagracony fotel.

Przysiadła.

- Nie możesz pytać mnie o radę w tej kwestii, bo jest ona oczywista. Trzymaj się z daleka od Stylesa i daj szansę Nathowi. To dobry dzieciak i bardzo mu na tobie zależy. Jeśli byłabyś jego dziewczyną, traktowałby cię jak księżniczkę i nigdy, ale to przenigdy, nie zdradził. Nawet w myślach. Znam go lepiej niż jego matka. Ma serce na dłoni, a jego drugie imię to Romantyk.

Madzia w milczeniu pokiwała głową, bo wiedziała, że Tom ma rację. Nath byłby idealnym chłopakiem, mimo iż nie zawsze zachowywał się idealnie. Kiedy ją pocałował, czuła, jakby serce miało wyskoczyć jej z piersi, ale nie chciał się przyznać do pocałunku w lesie ani do tego w ciemnościach. Sprawił, że uknuła plan poznania prawdy, jak idiotka bawiła się w Sherlocka Holmesa.

- Styles nie może być miłością twojego życia - powiedział nagle Tom, a ona spojrzała na niego zdziwiona.

- Miłością życia? Ja mam siedemnaście lat! - zaparła się. - Obojętnie co zdecyduję, nie będą to oświadczyny.

- Wiem, Meggs. Ale jaki jest sens spotykania się z kimś, kogo nie widzisz w roli osoby, z którą mogłabyś się zestarzeć? - spytał retorycznie, a ona się uśmiechnęła.

Zgrywał twardego, ale miał też delikatną stronę i dawał naprawdę dobre rady. Mógłby powiedzieć, żeby się wyszalała, ale znał ją dobrze i wiedział, że jest wrażliwą dziewczyną, której romanse nie latają po głowie.

- Możesz tu zostać, jak długo chcesz - wyrwał ją nagle z rozmyślań. - Zaraz zrobię chilli.

- Tom... - zawołała za nim, kiedy ruszył w stronę kuchni.

- Tak, słońce?

- Wolałabym coś innego - odpowiedziała z niewinnym uśmiechem, a on uniósł palec w górę, bo wpadł na pewien pomysł.

- Gofry?

Skinęła głową i dołączyła do niego do kuchni. Dlaczego nie przyszła tutaj wcześniej? Życie w męskiej jaskini Toma wydawało się o niebo łatwiejsze.

*

- Jak ci się podoba w mieszkaniu Jaya i Neytiri? - zagadnął Loczek, kiedy obserwował jak Monika maltretuje swoją porcję sałatki warzywnej na talerzu. - Nie smakuje ci?

- Smakuje. Ale nie mam apetytu - wyjaśniła, podpierając głowę ręką. - Przykro mi, że pozbawiamy cię łóżka. Kolejny raz.

- Kanapa jest naprawdę wygodna. No i będę miał Neytiri do towarzystwa - roześmiał się,  a Monika rzuciła mu blady uśmiech.

- Muszę napisać do Madzi, że nasze miejsce zamieszkania chwilowo uległo zmianie.

- Chwilowo? Możecie tu zostać jak długo chcecie.

- Ale nie chcemy nadużywać gościnności. Poszukam czegoś dla siostry, a sobie zabukuję lot do Polski. Nie mam tutaj co robić.

- No a... Kuba? - zapytał zdziwiony Jay, a Monice przypomniało się, że miała do niego oddzwonić. Teraz jednak nie miała na to ochoty, więc pokręciła głową.

- Dobrze się tu bawię, ale tęsknię za rodziną i przyjaciółmi - powiedziała wymijająco. - I spokojem. Bo to, co wyczynia się z moim życiem tu, w Anglii, przechodzi najśmielsze oczekiwania.

- To chyba dobrze? - zapytał, ale ona nie odpowiedziała, bo zagapiła się na terrarium z Tią, która podeszła do szyby i wgapiała się w nią uporczywie swoimi małymi ślepkami.

- Chyba cię lubi. Zazwyczaj chowa się za swoją kłodą - poinformował ją Jay z uśmiechem. - Trochę mi ją nawet przypominasz...

- Co? - spytała dziewczyna zszokowana, a on pokręcił głową tak, że jego lokowana czupryna zatrzęsła się w zabawny sposób na wszystkie strony świata.

- No... nie w ten sposób... po prostu... Tia ma grubą skórę.

Co on usiłował jej powiedzieć? Że jest gruboskórna? A może dosłownie, miała skórę jak nosorożec i przydałby jej się porządny peeling?

- Ty też masz grubą skórę. Zgrywasz twardą, podczas gdy w środku jesteś wrażliwa. I to cię przeraża.

- Psycholog amator się znalazł - prychnęła Monika. - Nic o mnie nie wiesz.

- Coś tam wiem. Lubisz pić alkohol, bo czujesz się wtedy swobodnie. Z niewiadomych przyczyn nie lubisz swojego wyglądu. Złościsz cię wiele rzeczy, nie lubisz zwierząt, roślin, starszych ludzi... Pozujesz na gorszą niż jesteś w rzeczywistości, bo tak naprawdę masz dobre serce... - wyliczał Jay, a kiedy zobaczył, jak dziewczyna patrzy na niego z rozdziawionymi ustami, spytał. - No co?

- Ja nie mam dobrego serca.

- No i widzisz? Negujesz wszystko i uważasz, że zawsze masz rację, ale to tylko reakcja obronna. Na własne oczy widziałem, jak oddałaś tysiąc funtów na hospicjum, z własnej, nieprzymuszonej woli. Nikt o zdrowych zmysłach nie pozbył się takiej kwoty, gdyby nie zależało mu na dobrze tych dzieciaków.

- Przyszło ci do głowy, że może ja nie mam zdrowych zmysłów? - zapytała, a on roześmiał się swoim charakterystycznym śmiechem i odruchowo położył swoją dłoń na jej dłoni, ale tak gwałtownie ją cofnęła, że aż się zmieszał.

- Może piwa? - zapytał, odchrząkując, by ukryć zażenowanie.

- Kolejna rzecz o mnie: nie lubię piwa - obwieściła Monika. - Ale, jak już wspomniałeś, jestem pijaczką, więc... polej.

Chłopak wyszedł, by po chwili wrócić z dwoma butelkami jakiegoś angielskiego piwa, które sprawnym ruchem otworzył.

- Dziś mnie nie upijesz - stwierdziła Monika, biorąc od niego butelkę i ciągnąc łyk z gwinta, zanim zaproponował szklankę.

- Nie taki miałem zamiar. Szczerze, to wolę cię trzeźwą.

- Cieszę się, że chociaż ktoś - westchnęła i wstukała w telefon sms do siostry, w której napisała, że zostały eksmitowane i Jay przyjął je pod swój dach, więc to do niego ma przyjechać po swojej randce.

Miło pogawędzili i około jedenastej Monika poszła wziąć prysznic. Było jej głupio, że chłopak odstąpił jej i siostrze swoją sypialnię, a ona jeszcze nie dotrzymywała mu towarzystwa, tylko szła spać, ale nic nie mogła poradzić na wszechogarniające ją zmęczenie.

- Dobranoc, Jay - powiedziała, widząc, jak chłopak głaszcze swoją jaszczurkę.

Złapał jej łapkę i zamachał w stronę przyjaciółki, którą gościł, a ta się uśmiechnęła i weszła do sypialni, ale po chwili zawróciła na pięcie.

- Jay? - zagadnęła, zanim zdążył zabrać się za jakieś swoje zajęcia.

- Tak?

- Dziękuję, że dzisiaj mnie ratowałeś. Wiem, że to nie był prawdziwy włamywacz, ale gdyby jednak był... dobrze wiedzieć, że nie muszę się bać, kiedy jestem z tobą. - Powiedziała, obdarzając go ciepłym uśmiechem, a on w odpowiedzi uniósł kąciki ust ku górze.

- Nie ma sprawy - powiedział zalotnie. - Polecam się na przyszłość.

Zostawiła go w salonie i przysiadła na łóżku. Przygotowała sobie posłanie do spania. Telefon zostawiła na szafce nocnej, której szuflada była niedomknięta. Monika zawsze należała do osób ciekawych, więc cichutko uchyliła ją jeszcze bardziej i zajrzała do środka. Nic nadzwyczajnego, ot, rzeczy, które ludzie chcieliby mieć pod ręką. Już zamierzała zatrzasnąć szufladę, ale jej wzrok padł na jakiś papier, na którym w kolorze pomarańczowym odcinało się logo szpitala, do którego ona i Madzia trafiły nie tak dawno temu. Dziewczyna spojrzała w stronę drzwi, a widząc, że nie grozi jej obserwacja ze strony gospodarza, chwyciła papier, który okazał się fakturą uiszczenia zapłaty za pobyt w placówce medycznej.

- A więc to ty... - powiedziała pod nosem zszokowana.

Do tej pory była pewna, że to Hazza zapłacił za nie, bo czuł się zobowiązany. W końcu to on wiózł jej siostrę samochodem i spowodował wypadek. A tymczasem był to Jay... Już nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Tej nocy ciężko przyszło jej zasypianie, kręciła się z boku na bok, a fakt, że była godzina trzecia, a jej siostra jeszcze nie wróciła z randki z Harrym Stylesem sprawiał, że odchodziła od zmysłów. W końcu stwierdziła, że dłużej nie wytrzyma i wybrała numer siostry, ale ta nie odpowiadała. Napisała jej więc wiadomość i odczekała z piętnaście minut, ale i to nie przyniosło rezultatów.

- Tylko nie ze Stylesem... - powiedziała po cichu i wygramoliła się z łóżka, by poczłapać do salonu, gdzie na kanapie smacznie drzemał Jay. Szturchnęła go delikatnie, ale się nie budził. Podmuchała kilka razy w ucho, ale i to nie poskutkowało, więc zdecydowała się na mniej delikatną pobudkę. - Jay! - krzyknęła, a on niemal zleciał z kanapy.

- Włamywacz, gdzie?! - spytał, wyciągając pięści przed siebie, a zaniepokojona Monika, lekko się odsunęła.

- Schowaj oręż, rycerzu - poleciła, a on się uspokoił i przysiadł na kanapie.

- Coś się stało? Nie możesz spać?

- Nie mogę spać, bo moja siostra nie wróciła. I nie odbiera telefonu, a poszła na randkę z Harrym i bardzo się boję, że coś mogło się stać. Nigdy się tak nie zachowywała. Nie dała nawet znać, czy odczytała moje wiadomości. - Monika zakryła sobie usta drżącą dłonią, ale nie była pewna, czy drży z zimna, czy raczej z niepokoju.

- Spokojnie, może rozładował jej się telefon - zauważył Jay, a ona pokręciła głową.

- Ładowała przed wyjściem, niemożliwe.

- Może po prostu dobrze się bawi? No wiesz... Nie myśli teraz o informowaniu o swoim miejscu pobytu...

- Przestań, Jay, nie mogę tego słuchać. - Dziewczyna zatkała sobie uszy rękoma i zaczęła krążyć po pokoju. - Coś musiało się stać.

- Jeśli cię to uspokoi, rano pojedziemy do mieszkania, które wynajął dla was Danny. Może była zmęczona i wróciła tam, a gospodarze byli na tyle mili, że pozwolili jej zostać.

Monika pokiwała głową, choć nie wydawało jej się to prawdopodobne. Wróciła do sypialni, ale wolała zrezygnować z położenia się na łóżku. Przysiadła na podłodze z telefonem w dłoni, czekając na odpowiedź od siostry, która wcale nie chciała być znaleziona. Zaszyła się bowiem w mieszkaniu przyjaciela, które było dla niej bezpieczną oazą spokoju, w której zamierzała raz na zawsze zrozumieć swoje uczucia i podjąć ważną życiową decyzję.

- Co on tu robi? - spytała Monika, kiedy ubrała się, by wspólnie z Jayem szukać siostry, a w salonie ujrzała rozgorączkowanego Natha. - Powiedziałeś mu?

- No... Maggie zaginęła, powiedziałem wszystkim - wyjaśnił skruszony chłopak.

- Chyba nie chciałaś tego utrzymać w tajemnicy? - spytał Nath, zakrywając sobie usta ręką. - Jezu, a jak coś sie stało?

- Nic się nie stało - zapewnił Jay. - Zaraz opracujemy plan działania i ją znajdziemy.

Zegar wskazywał godzinę siódmą, a nastolatka nadal nie dawała znaku życia, mimo iż jej starsza siostra wydzwaniała do niej uporczywie.

- No to na co czekamy? - spytała, rozkładając ręce.

- Raczej na kogo. Max jest w drodze, też chce pomóc.

Jay zaczął zbierać swoje rzeczy i upychać sobie do kieszeni od spodni.

- Pewnie, bo banda celebrytów będzie idealną ekipą poszukiwawczą - prychnęła Monika.

Wzięła telefon i napisała sms z groźbą Danny'emu, który tak przejął się losem Maggie, że zadzwonił.

- PRZEPRASZAM!!! - wrzasnął w słuchawkę. - Zapomniałem, że właściciele wracają i tak jakoś... Sporo na głowie, a ja jestem roztrzepany i... teraz Maggie zaginęła...

- Spokojnie, nie zaginęła przez ciebie - uspokoiła go Monika. - Ale daj znać chłopakom, może z którymś się kontaktowała.

Dziewczyna się rozłączyła i spojrzała na Natha, który również odrywał słuchawkę od ucha.

- Coś wiadomo?

- Tom nie odbiera, a Siva z Nareeshą pojadą przeszukać okolice mieszkania Jayne.

- A my co robimy?

- Ty zostajesz. Na wypadek, gdyby wróciła - polecił Jay.

- Nie będziesz mi mówić, co mam robić!

- Ale nie znasz Londynu tak, jak my!

- Ale mnie nie będą ścigać tabuny fanek!

Obie strony miały słuszność, a sprawa rozwiązała się sama, kiedy do drzwi zapukał zziajany Max.

- On zostanie! - zadecydowała Monika i pociągnęła Jaya za połacie koszulki.

Nath rzucił jeszcze Łysemu przepraszające spojrzenie i polecił, by ten zadzwonił, gdyby Madzia pojawiła się w mieszkaniu Jaya. Sam dołączył do swojej ekipy poszukiwawczej, z którą się rozdzielił. Monika i Jay mieli pojechać do domu Harry'ego Stylesa (z wiadomych przyczyn), a on miał pojechać do wytwórni One Direction, by sprawdzić, czy dziewczyna dotarła do pracy.

Otóż nie dotarła. Zadzwoniła do pracy, by powiedzieć, że jest chora, co było w sumie prawdą, bo trawiła ją choroba duszy, która nazywała się Mętlik lub Niezdecydowanie. Teoretycznie wszystkie szare komórki podpowiadały jej, że to z Nathem być powinna, ale z drugiej strony zawahała się przed wyznaniem mu uczucia, a miłość nie powinna opierać się na wahaniu. I masz babo placek.

- Oglądamy "Drogę Rozpaczy 2"? - zapytał uradowany Tom, wchodząc do salonu z pudełkiem z wypożyczalni w dłoni. - Podobno nie jest tak dobra jak część pierwsza, od razu wypuścili to na DVD, ale musimy dowiedzieć, co się stało z główną bohaterką. Straciła w końcu nogę i ukochanego.

Madzia się uśmiechnęła. Tom zawsze potrafił poprawić jej humor. Przypomniała sobie autokarowy wypadek, kiedy to Tom zachwycał się pierwszą częścią tego horroru, gdy Monika i Jay złapali stopa.

- Możemy obejrzeć - pokiwała głową. Spojrzała na wyświetlacz swojego telefonu, który podświetlał się, dając znać, że dzwoni jej siostra. Nie chciała odbierać, potrzebowała odpoczynku.

Nie miała pojęcia, że jeden z jej nastoletnich adoratorów udał się właśnie do wytwórni płytowej, w której pracowała i dowiedział się, że  "jest chora" i "dziś nie przyjdzie", ale nikt nie potrafił udzielić mu informacji, skąd dzwoniła. Monika i Jay natomiast pocałowali klamkę w domu Harry'ego, a kiedy dziewczyna puściła siarczystą wiązankę, Louis akurat zajechał swoim samochodem na podjazd i powiedział, że co prawda Madzia miała wpaść do Harry'ego, ale na pewno nie została na noc, co zaniepokoiło ich jeszcze bardziej.

- To już bym wolała, żeby uprawiała seks z tym zbokiem - westchnęła Monika, ukrywając twarz w dłoniach.

- No... a w wytwórni? - spytał zaniepokojony Louis.

- Nath wysłał wiadomość, że tam jej nie ma. Jedzie na przedmieścia, żeby sprawdzić, czy nie wpadła do Beverly - wyjaśnił Jay.

- Wsiadajcie, poszukamy razem - zaproponował Tomlinson, a oni z ciężkim westchnięciem wpakowali się do wozu, Jay z przodu, Monika z tyłu.

Dwóch piosenkarzy ze znanych zespołów i ona na krucjacie. Pięknie.

- Gdzie ty jesteś, Madzia? - westchnęła Monika pod nosem, zaniepokojona i nieświadoma, że jej siostra zajmuje się właśnie oglądaniem horroru ze swoim przyjacielem.

Razem z Louisem Monika i Jay zjeździli wszystkie miejsca, które mogłyby się nastolatce kojarzyć z jakimiś wspomnieniami. Obdzwonili całe One Direction, które stanęło w gotowości jako alternatywna ekipa poszukiwawcza. Danny z McFly obdzwaniał wszystkie więzienia, uparcie twierdząc, że skoro nigdzie jej nie ma, to na pewno jest w areszcie.

- Zamknij się! - warknęła w słuchawkę Monika, zaciskając palce na siedzeniu w samochodzie Tomlinsona.

- Co powiedział? - zaciekawił się kierowca, skręcając właśnie pod restaurację "Parówy", bo jego przyjaciel stwierdził, że tam Madzia mogła się udać.

- Że moja siostra jest na pewno w areszcie.

- Cóż, nie byłby to pierwszy raz - zachichotał Louis, a widząc zmrużone oczy Moniki, które ciskały gromy w jego stronę, dodał tylko: - Harry obdzwania szpitale, ale jestem pewny, że nic jej nie jest.

Jay również skończył rozmawiać przez telefon.

- Dzwoniła Kelsey, pytając, czy nie widziałem się dzisiaj z Tomem - oświadczył Loczek, chowając telefon do kieszeni.

- Tom też zaginął? Trochę podejrzane, nie sądzisz? - Monika założyła sobie ręce na piersiach.

- O tym samym pomyślałem. - Jay podał Tomlinsonowi adres swojego kumpla z zespołu, a ten pokiwał głową ze zrozumieniem i skręcił w jedną z ulic, by dotrzeć na miejsce, gdzie mieli nadzieję odnaleźć Madzię.

I tak jak się spodziewali, po kilkukrotnych łomotach do mahoniowych drzwi, otworzył im Parker we własnej osobie, konkretniej, w samej bieliźnie. Dłonią otarł łzy, a Monika nie czekając na zaproszenie, wparowała do jego męskiej jaskini, by ujrzeć swoją siostrę, również rozpłakaną na dywanie. Tom poczuł ostre uderzenie z pięści w klatkę piersiową.

- Po co wy macie telefony komórkowe jak nie odbieracie?! - wrzasnęła Monika. - Wszystkie brytyjskie boysbandy was szukają, a wy sobie chlipiecie przy jakiejś siepance?!

Na ekranie telewizora psychopata odcinał właśnie jedyną pozostałą nogę głównej bohaterce.

- Nie patrzcie! - zawołał Tom, zakrywając telewizor plecami. - Zepsujecie sobie efekt!

- Wy w ogóle nie przejmujecie się, że odchodziłam od zmysłów? Danny obdzwania wszystkie więzienia! - wyjaśniła Monika, a Jay pokiwał głową, kiedy przyjaciel dla pewności na niego spojrzał.

- Przepraszam... - powiedziała cicho Madzia. - Potrzebowałam spokoju, by oczyścić myśli.

- A na jednego smsa do już żałujesz kasy?

- Rzeczywiście mogłaś zadzwonić - wtrącił Louis. - Harry martwi się, że to przez niego uciekłaś.

I słusznie, przemknęło nastolatce przez myśl, ale nic nie wypowiedziała na głos.

- Gówno nas Harry obchodzi, ja prawie zawału serca dostałam! - zawołała Monika. - A tobie też czas do namysłu potrzebny??? - spytała ze złością Toma, który wzruszył ramionami.

- Telefon mi się rozładował.

- To lepiej zadzwoń do Kelsey, bo zeświruje - polecił Jay, ale dziewczyna jak na zawołanie pojawiła się w drzwiach i odetchnąwszy z ulgą, pocałowała swojego chłopaka.

- Płakałeś? - spytała zszokowana, a wszyscy spojrzeli po sobie i roześmiali się beztrosko, bo cały stres i niepokój minął.

Monika była zła na siostrę za dostarczenie jej takich emocji, ale cieszyła się, że zguba się znalazła. Obejrzeli wspólnie od początku drugą część horroru, która jednak nie była tak dobra jak poprzednia.

- Klasyka - chlipał Tom, kiedy doszli do sceny z odcinaną nogą. - Ciekawe, co się wydarzy w trzeciej części.

- W trzeciej? - zaciekawiła się Madzia. Horror pomagał jej zapomnieć o problemach.

- Tak, kontynuacja już potwierdzona. - Tom wyprężył pierś jako największy znawca w temacie. Kelsey zachichotała i pocałowała go w szyję.

- A ja już nie mam ochoty oglądać dalej - westchnęła Monika.

- No to wracajmy. - Jay zatarł ręce, ale ona pokręciła głową.

- Nie, nie, zostańcie do końca. Ja po drodze wpadnę jeszcze do studia nagraniowego i powiem chłopakom z McFly, że nie mają się o co martwić.

Louis zrobił duże oczy. Tak wciągnął się w film, że zapomniał poinformować Harry'ego i reszty, że zguba się odnalazła. Wyciągnął z tylnej kieszeni telefon i wysłał wiadomość hurtowo. Jay zawstydzony podrapał się po głowie, bo zapomniał, żeby dać znać Nathowi i Sivie.

- Spokojnie, ja już wszystkim napisałam, że żyję. - Madzia wywróciła oczami. Chociaż tyle mogła zrobić.

- No ale jednak wpadnę do McFly - kontynuowała Monika. - Danny dostanie ode mnie pogawędkę, jakiej w życiu nie słyszał.

Zakasała rękawy, pożegnała się i wyszła. Wpadła do studia, ale chłopaków nie zastała, więc autobusem zajechała do mieszkania Jaya, gdzie zostawili Maxa. Drzwi były otwarte, więc weszła do środka, zdziwiona, że chłopak mimo informacji o odnalezieniu się jej siostry, nadal tu był. Co jeszcze dziwniejsze, siedział na kanapie, milczący i zaczytany w jakąś książkę. Monika uśmiechnęła się pod nosem, ale przebiegająca przez jej głowę myśl szybko zdmuchnęła uśmiech.

On czytał jej książkę.

~*~