Rozdział 88 - "Emocjonalny kac"

Chciałabym po raz kolejny obwieścić, że lubię One Direction i moje działania wcale nie są na ich szkodę. Fakt, że Monika zareagowała w ten sposób na pocałunek z Niallem płynął z faktu, że miała sporo procent alkoholu we krwi i wszystko było dla niej wyolbrzymione. Niall to chłopiec w porównaniu z Jayem, dodatkowo już na przywitanie ją rozdrażnił komentarzem na temat jej stroju. Osobiście nic do niego nie mam, po prostu pasuje mi do niego taki wizerunek.

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze! 
Z okazji pierwszego dnia wiosny kolejny rozdział przed nami :)

W tym rozdziale Madzia próbuje się dowiedzieć, co zaszło poprzedniej nocy, a Monika staje oko w oko z włamywaczem.

~*~

Muszla klozetowa była znacznie lepszym obiektem do przytulania niż Niall. Mimo iż miliony fanek na całym świecie mogły się z tym nie zgodzić, Monika miała co do tego stuprocentową pewność. Zwymiotowała i poczuła się znacznie lepiej, ale nadal obejmowała sedes i czekała aż rewolucja w jej żołądku całkowicie ustanie. W końcu podniosła rękę, by dosięgnąć do spłuczki. Obracając się, ujrzała, że nie jest w łazience sama.

- Jak długo tu jesteś? - spytała Jaya, podciągając się na umywalce i spoglądając w stronę lustra.

Chłopak stał oparty o kabinę prysznicową i cierpliwie czekał, aż skończy wymiotować.

- Od początku - wyjaśnił.

- Cóż, mogłeś chociaż włosy przytrzymać - odpowiedziała z przekąsem i wypłukała usta, a stwierdzając, że to nie starczyło, wzięła szczoteczkę i zaczęła myć zęby.

- Coś często to robisz - zauważył.

- Polecam - rzuciła zdawkowo i wyszczerzyła się w stronę lustra, w którym mógł oglądać jej odbicie.

Poczuła się lepiej, kiedy zwymiotowała, ale nadal ledwo stała na nogach. Kiedy pochyliła się, by wypłukać usta, poczuła zawroty głowy i omal nie wywaliła się na kafelki, gdyby ją nie przytrzymał.

- A jednak się na coś przydałeś - stwierdziła z rozbawieniem, ale uśmiech zszedł jej z twarzy, kiedy chłopak jednym ruchem podniósł ją na ręce, widząc, że ledwo stoi sama. - Hej, postaw mnie! Coś sobie naciągniesz!

- Nie jesteś gruba - odpowiedział spokojnie.

- Chodziło mi raczej o fakt, że to ty jesteś za słaby, żeby mnie nosić, ale dzięki. Zresztą, chcesz dostać przepukliny, proszę bardzo - westchnęła i pozwoliła mu zanieść się do swojej sypialni, nieświadoma, że w pokoju jej siostry po drugiej stronie mieszkania w szafie odbywały się szokujące deklaracje.

Poduszka była miękka i chłodna. Przynosiła ulgę wymęczonemu alkoholem i szalonymi przeżyciami organizmowi. Monika położyła się pod kołdrę i przyłożyła do niej głowę, żeby schłodzić rozpalone policzki.

- Nie zarzygałam sobie włosów? - spytała Jaya prosto z mostu, kiedy ten poprawiał jej poduszki.

- Nie, wyglądają dobrze.

- To dobrze. Jutro mi powiesz, jakiego używasz szamponu.

Mówiła bez sensu, ale nie zdawała sobie z tego sprawy. Chciała tylko spać.

- W porządku - roześmiał się rozbawiony. - Potrzebujesz czegoś jeszcze?

- Tak! - ożywiła się i złapała go za rękę, zmuszając, żeby przysiadł na brzegu łóżka. - Przez ten incydent z Niallem będę miała koszmary do końca życia. Mógłbyś mnie pocałować, żeby zmazać ten obraz? - spytała z nadzieją i zamrugała oczami w jego stronę, a on nerwowo potarł kark, bo nie wiedział, jak na to zareagować. - Proszę... To nie będzie nasz pierwszy raz - ponagliła.

Chciał wstać, ale nadal trzymała go za rękę, choć był to tak delikatny chwyt, że z łatwością mógłby wyjąć z niego rękę. Ale nie chciał.

- Jesteś pijana, jutro będziesz tego żałować - odezwał się w końcu, a ona pokręciła głową tak, że jej rude włosy zatańczyły rumbę wokół zarumienionej twarzy. - No to nie będziesz tego pamiętać.

- Więc w czym problem? - spytała, przygryzając wargę, a on westchnął ciężko. Powoli zaczął pochylać się nad nią jak nad Śpiącą Królewną, ale kiedy od jej ust dzieliło go kilka centymetrów, zdał sobie sprawę, że zasnęła.

- Problem w tym, że ja będę pamiętał - powiedział pod nosem i cmoknąwszy ją w czoło, przykrył kołdrą i ułożył się na fotelu przy łóżku.

Tak zasnął zmęczony przeżyciami tego dnia, który dla niego też był szalony.

*

Poranek nastał leniwie. Słońce zapukało do pokoju Madzi i pogładziło ją po twarzy. Przeciągnęła się rozkosznie. Dawno nie spała tak dobrze. Obróciła się na drugi bok i przytuliła do poduszki, którą miała tuż obok siebie. Poduszka ta jednak pachniała bynajmniej nie płynem do płukania, który z Moniką kupiła w TESCO. Pachniała nastolatkiem.

- Niall? - spytała Madzia zachrypniętym głosem, ale chłopak spał zbyt twardo, by go usłyszeć.

Nic nie rozumiała. Nie była pijana, doskonale pamiętała grę w butelkę i szokujące wyznanie Natha, który najwyraźniej wyznał jej uczucie w szafie i ją pocałował. Ale skąd, u licha, Niall w jej łóżku?

Nastolatka wciągnęła kapcie i wyszła z pokoju. Budzenie się w towarzystwie znanych członków zespołów przestało ją dziwić, więc nie zrobiła żadnej awantury. Na kanapie w salonie spali przytuleni Tom i Kelsey. Uchyliła drzwi do sypialni Moni i ujrzała, jak ta śpi smacznie, przytulając się do własnej kołdry, a Jay kima w fotelu z nogami wyciągniętymi i opartymi na łóżko. Poruszenie sprawiło, że się przebudził, przetarł oczy i spojrzał na Madzię.

- Dzień dobry, Meggs - przywitał się.

- Cześć. Dzięki, że się nią zająłeś - odpowiedziała.

- Nie było kłopotów. Od razu zasnęła.

- To świetnie. A wiesz może, co działo się potem? - spytała Madzia, mając nadzieję, że nie bierze po raz kolejny udziału w jakimś "Kac Vegas".

- Właściwie to siedziałem tutaj cały czas, ale o drugiej Louis przyszedł powiedzieć, że on i Eleanor wracają razem z Zaynem i Liamem.

- A co było wcześniej?! - spytała zszokowana nastolatka.

Gra w siedem minut w niebie miała miejsce przed pierwszą. Ci, którzy chcieli wyjść, mogli wyjść wtedy. Głównie miała tu na myśli Harry'ego i Liama, którzy ewentualnie mogli poczuć się zazdrośni o to, że poszła migdalić się w szafie z Nathem. Tyle że ona nie miała takiego zamiaru, kiedy tam z nim szła. Chciała po prostu wszystko wyjaśnić, chciała się dowiedzieć, czy to on pocałował ją w ciemności i... poznała prawdę. A to wywróciło jej świat do góry nogami, bo kiedy zdawało jej się, że będą mogli być przyjaciółki, on burzył jej krew w żyłach i zapierał dech w piersiach.

- No a Nath? - spytała pospiesznie.

- Nath wyszedł niedługo po tym, jak przyniosłem tu Monicę. Myślałem, że wiesz.

- Och.

No tak, tego mogła się spodziewać. Że też zachciało jej się migdalenia! Pamiętała, że po pocałunku wyznał jej uczucie i czekał, aż na nie odpowie, ale ona stała osłupiała i nie potrafiła wykrzesać z siebie ani słowa, czym najwyraźniej go zraniła. Jej czyny świadczyły o czymś zupełnie innym niż wypowiadane przez nią słowa. Miała nadzieję, że nie zepsuła relacji z Nathem. Nie była gotowa na takie deklaracje, no i przecież w końcu będzie musiała wrócić do Polski, co wtedy? Ale z drugiej strony, to wszystko przez niego. Po co ją okłamał, że nie pocałował jej wtedy, na polu golfowym? Zrobił z niej idiotkę, więc nic dziwnego, że nie wyznała uczuć od razu. No a fakt, że Liam i Harry również zaprzątali jej myśli nie był sprzyjający do wchodzenia z kimś związek.

- A Harry? - dopytywała.

- Nie mam pojęcia. On z Niallem zostali i chyba jeszcze piliście, bo przyszłaś po mnie, ale już przysypiałem, więc... - Jay wywrócił oczami.

Znowu się nawaliła i nie pamiętała, co się działo. Opowieść przyjaciela poukładała jej w głowie prawie wszystko. Nastroje gości pozostawały tajemnicą, ale to było łatwe do rozszyfrowania. Natomiast fakt, dlaczego wylądowała w łóżku z Niallem, a Harry zaginął, pozostawał tajemnicą. Dla pewności zajrzała jeszcze do łazienek, czy czasem nie upodobał sobie wanny jako wygodnego łóżeczka, ale go nie było. Poszła więc obudzić Nialla, bo w końcu był to jego kumpel i może coś wiedział.

- Gdzie ja jestem?! - spytał blondyn, przecierając zaspane oczy, które zlepiły mu się w małe szparki.

Madzia z przerażeniem spojrzała na wybrzuszenie na kołdrze, które jasno świadczyło o porannym wzwodzie. Zaczerwieniła się, ale udawała, że tego nie widzi. Najwyraźniej słabo, bo chłopak się zorientował, spłonął rumieńcem i zmienił pozycję, by ukryć swoją "chłopięcość" przed jej wzrokiem.

- Dlaczego spaliśmy w jednym łóżku? - spytał zawstydzony Niall, kiedy doszedł do siebie po upokorzeniu.

- Pytaj mnie, a ja ciebie - westchnęła Madzia. - Podobno ty, ja i Harry piliśmy jeszcze po drugiej, a teraz on zaginął.

- Zaginął? - zaniepokoił się chłopak.

Powoli docierały do niego wydarzenia poprzedniego wieczoru, ale wypił tak dużo, że niewiele z nich pamiętał. Po upokarzającym go pocałunku, który doprowadził Monikę do wymiotów, całkiem urwał mu się film.

- No nie wiem, czy zaginął. Po prostu go... nie ma. A ty i ja spaliśmy w jednym łóżku, a to dość niepokojące...

Niall zrobił zdziwioną minę, ale kiedy zrozumiał, o co jej chodzi, roześmiał się i machnął ręką.

- Och, nie! Ja tak mam zawsze rano! To znaczy... czasami. Rzadko. Zdarza się raz po raz.

Madzia wywróciła oczami i westchnęła ciężko. Na pewno nie uprawiała z nim seksu. Nawet po pijaku nie dałaby się mu uwieźć, zważywszy na swoje silne uczucia do kogoś innego. 

- Ubierz się - poleciła.

Niall zrobił się czerwony jak burak, a ona wyszła. Po drodze zahaczyła o nogę Kelsey i ją obudziła.

- Hej - odezwała się zaspana dziewczyna.

- Cześć, Kels. Wiesz może, gdzie jest Harry?

- Zgubił się? Powiem szczerze, że przespałam drugą część imprezy, więc nie mam pojęcia.

- Och, no trudno.

- Ale mogę zrobić śniadanie w rekompensacie za moją amnezję. - Blondynka uśmiechnęła się szeroko.

- Chilli con carne - wydukał Tom przez sen, a one się roześmiały.

- Nie, żadne chilli - odpowiedziała mu Kelsey i cmoknęła go w usta. - Ale jakieś kanapki mogę zrobić.

Madzia uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością, a sama zaczęła ogarniać pokój po imprezie. Nie był to tak szalony wieczór jak ten z pożarem firanek w tle, ale i tak zapadał w pamięci.

Hałasy powodowane przez Kelsey w kuchni i Madzię w salonie, obudziły Monikę, która zamrugała kilka razy oczami, nie będąc pewna, czy nadal śni. Przed sobą miała Jaya.

- Byłeś tu całą noc? - spytała zdziwiona i przetarła oczy.

- Żebyś nic nie zbroiła - odpowiedział rozbawiony.

- A zbroiłam?

- Tak trochę.

- Chryste... Myślałam, że wszystko pamiętam - westchnęła dziewczyna i usiadła, by się rozciągnąć.

Miała na sobie wczorajsze ciuchy i makijaż i czuła się niebywale nieświeżo.

- Nawet niemoralną propozycję, którą mi składałaś? - drążył Jay.

- Tak, przepraszam za to.

Monika zrzuciła nogi z łóżka i podreptała do łazienki. W drodze do niej zauważyła jednak, że jej siostra trzyma się za głowę na pufie w salonie i zastanawia się nad czymś uparcie.

- W porządku? - spytała z troską.

- Harry zaginął.

- A próbowałaś dzwonić?

- Dzwonić?

- No wiesz... Brać do ręki taki sprzęt z guziczkami, wdusić odpowiedni numer i się połączyć w celu uzyskania...

- Zamknij się! - warknęła Madzia i pobiegła do sypialni po swój telefon, ale szybko zawróciła, gdy natknęła się na nagiego Nialla. - O nie, moje oczy! Czy wszyscy z One Direction lubią chadzać nago? Pożycz telefon! - zawołała do siostry.

Jak na zawołanie z sypialni wyszedł Jay i podał dziewczynie jej dzwoniącą komórkę. Było przed dwunastą.

- Kuba, nie mogę teraz rozmawiać. Zadzwoń później - odezwała się Monika w słuchawkę i się rozłączyła, podając Madzi telefon.

Ta zaczęła z pamięci wbijać numer kolegi, przez co jej siostra spojrzała na nią spode łba.

- No co? Mam dobrą pamięć. W przeciwieństwie do niektórych.

- Jakbyś miała dobrą pamięć, to pamiętałabyś, żeby wstać dziś rano do pracy - prychnęła Monika i wyszła do łazienki, a Madzi oczy wyszły z orbit.

Praca! Zupełnie zapomniała, że urządza imprezę w środku tygodnia. Chłopcy mieli wolne, ale ona nie. Tym razem przegięła, było po niej... Po drugiej stronie słuchawki odezwał się głos Harry'ego.

- Słucham?

- Całe szczęście, ty żyjesz! - wrzasnęła Madzia.

- Dziękuję za troskę, ale nie rozumiem, z czego ona wynika.

- Jak to? Budzimy się, a ciebie nie ma... Myśleliśmy, że zaginąłeś!

Jay wyszedł z pomieszczenia, by nie podsłuchiwać i udał się do Kelsey, pomóc jej w robieniu śniadania. Nie podobało mu się, że Kuba dzwonił do Moniki, ale w końcu gra w butelkę nie czyniła z nich pary, więc nie mógł im robić wyrzutów. Tom natomiast przycisnął sobie do głowy poduszkę, ale nie była ona w stanie zagłuszyć kaca.

- Nie zaginąłem. Jestem w wytwórni - kontynuował Harry.

- Gdzie jesteś?

- W wytwórni. Naszej. Gdzie ty powinnaś być w pracy od jakichś czterech godzin.

- A ty co tam robisz? Chyba nie nagrywacie bez Nialla? Bez niego stracicie sporo fanek i...

- Nie, nie, spokojnie. Ja zastępuję ciebie.

- Co robisz?! - zszokowała się dziewczyna.

- Obudziłem się przy twoim boku około siódmej. Nie miałem serca budzić cię do pracy, więc postanowiłem pojechać tam za ciebie.

- Ale... dlaczego?

Zignorowała fakt, że obudził się przy jej boku. Czy poprzedniego wieczoru wspomniała, że jej się podoba, co zdenerwowało Natha i sprawiło, że wyszedł? Cholera, dlaczego kiedy inni odpoczywali w komplikowaniu jej życia, ona przejmowała pałeczkę?

- Nie udawaj, że po wczorajszym nie wiesz. Chyba, że przez alkohol masz amnezję, wtedy przyjadę i odświeżę ci pamięć. Dziś wieczorem? Obiecuję, że wymyślę coś lepszego niż "Parówy". - Harry roześmiał się w słuchawkę, a Madzia stała z telefonem jak osłupiała. Czy on właśnie zapraszał ją na randkę? Rozwiał jej wątpliwości swoimi słowami. - Wpadnę po ciebie o dziewiątej. Tak dla jasności, to randka.

Rozłączył się, zanim zdążyła o cokolwiek spytać. Stała tak z zaciśniętym w dłoniach telefonem aż w pomieszczeniu nie pojawił się Niall.

- Z kim rozmawiałaś? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.

- Harry się znalazł - wyjaśniła.

- Och, to świetnie. Dzwoniłaś do niego? Dobry pomysł, że też wcześniej na to nie wpadliśmy.

Niall wyszedł do kuchni już w pełni ubrany, a Madzia ukryła twarz w dłoniach. Że też ona wcześniej nie wpadła na to, że organizowanie takich imprez bardzo może skomplikować komuś życie. Co ona takiego zrobiła, że Nath wyszedł, a Harry zapraszał ją na randkę? Musiała się tego dowiedzieć i tylko dlatego zgodziła się na dziwaczne spotkanie z przyjacielem.

Niezbyt pewnie pozwoliła Harry'emu zawiązać sobie oczy, kiedy przyjechał po nią tego wieczora. Monika tradycyjnie już kazała chłopakowi trzymać fiuta w spodniach i przestrzegła Madzię przed tym Casanovą. Zapowiedziała też, żeby ta nie piła i zapamiętała cokolwiek, żeby móc później zdać relację. Sama zamierzała zrobić sobie wieczór z kąpielą, oddać się relaksowi i czynnościom upiększającym.

Harry sam powiedział, że wymyśli coś lepszego niż obskurna restauracja, w której byli po licytacji. Madzia czuła się okropnie od razu nie wyjaśniając z Harrym sytuacji, szczególnie że pocałunki, które wymieniła z Nathem w ciemności jasno utwierdzały ją w przekonaniu, że jeśli ktoś ma ją całować do końca życia, to tylko on. Póki co jednak zamierzała wyciągnąć z Harry'ego jak najwięcej odpowiedzi odnośnie imprezy poprzedniego dnia, bo nie wszystko pamiętała. Liczyła, że w zaciszu romantycznej restauracji usłyszy wszystko, co tak ją intrygowało. Niestety, szybko przekonała się, jak bardzo się przeliczyła.

- Zabierasz mnie do domu? - spytała z nutką zawodu. W miejscu publicznym łatwiej byłoby jej się kontrolować przed tymi dziwacznymi uczuciami, którymi wbrew sobie nadal go obdarzała. Zorientowała się, gdzie ją zabiera, bo opaska niedokładnie zasłaniała jej oczy. Kiedy chłopak to zauważył, poprawił niedopatrzenie.

- Zrozum, nie mogę się pokazywać w miejscach publicznych, bo paparazzi nie dadzą mi żyć. - Harry wzruszył ramionami i ponaglił ją do drzwi, żeby nikt ich razem nie zobaczył, a ona zmarszczyła brwi.

Tak miała wyglądać ich randka? Rozumiała, że ilość fanek Harry'ego w porównaniu do fanek Natha była o niebo większa, ale czy to oznaczało związek w ukryciu? Z Carą jakoś pokazywał się w klubie i nie przejmował się, że ktoś zrobi im razem zdjęcie. To prawda, przecież był idolem nastolatek i Casanovą. Z nim nie mogła liczyć na miłość romantyczną... Co innego z Nathem, którego najwyraźniej do siebie zraziła... Jezu, co się z nią działo? Wcześniej jej miłosne doświadczenia były prawie równe zeru, a Anglia czyniła z niej obiekt pożądania trzech członków znanych zespołów. Co gorsze, nie potrafiła jednoznacznie określić swoich uczuć i bała się, że ktoś przez to ucierpi.

- To może lepiej zaprosiłbyś tu swoją dziewczynę? - spytała nastolatka.

- Cara? Spotkaliśmy się kilka razy, ale to już przeszłość - wyjaśnił Harry i przepuścił ją w drzwiach.

Cały czas trzymał ją za rękę, bo nadal miała zawiązane oczy.

- Skoro już wiem, gdzie jesteśmy, to po co ta szopka? - dopytywała Madzia. - Mam poczuć nastrój awarii prądu?

Tylko nie ma Natha, więc kto mnie pocałuje w ciemności, pomyślała.

- Zobaczysz - roześmiał się Harry i zaczął prowadzić ją schodami w dół. Domyślała się, gdzie idą, ale nic nie mówiła. Wtedy ściągnął jej opaskę z oczu i ujrzała schron ratunkowy w jego piwnicy, cały obwieszony świątecznymi lampkami, które czyniły nastrój półmroku. Na stole paliły się dwie świece i stała zastawa obiadowa.

- Wow... - powiedziała cicho Madzia. Tego się nie spodziewała.

- A jednak potrafię zaskoczyć, co? - spytał dumny z siebie chłopak.

W milczeniu pokiwała głową i usiadła na kanapie, kiedy wskazał jej miejsce. Znikł na chwilę, by wrócić z półmiskiem z jakąś potrawą, którą postawił na stole. Spodziewała się, że włączy muzykę, ale on wybrał telewizję i film na DVD "Bambi". Szybko zorientowała się, że na rozmowę nie ma co liczyć, bo on wolał obserwować ją kątem oka, a kiedy usilnie próbowała skupić się na filmie, udał, że się rozciąga, po to tylko, by objąć ją ramieniem i nieco przybliżyć się do niej na kanapie.

- Harry, co ty robisz? - spytała w końcu, wduszając pauzę na pilocie.

- Jak to co? Jeszcze pieczeni? - zapytał, wpychając sobie kęs do ust i popijając go winem, które wlał do kieliszków.

- Nie mogę tak tu bezczynnie siedzieć bez żadnych wyjaśnień.

- Rozumiem, że kobiety lubią rozmawiać o uczuciach, ale nie rozumiem, co tu jest jeszcze do powiedzenia.

Nie miała pojęcia, czy udawał, czy naprawdę nic nie rozumiał.

- Nie pamiętam, co się działo wczoraj, po grze w butelkę - oświadczyła w końcu Magda, zdając sobie sprawę, że Harry sam nie podejmie inicjatywy rozmowy.

- Zaraz potem jak weszłaś z Nathem do szafy, z której on wyszedł przybity? Nic takiego. Wypiliśmy kilka szotów, wtedy palnęłaś coś o moich seksownych loczkach, a Nath oświadczył, że wychodzi. Wybiegłaś za nim z mieszkania, krzyczałaś, że niepotrzebnie całował cię w ciemności, a potem wróciłaś do nas. Wszyscy po kolei się zmywali. W końcu zostaliśmy tylko w trójkę, ty, ja i Niall. Jego zmorzył alkohol, więc zasnął na ziemi, a ty zapytałaś, czy nie miałbym ochoty zostać z tobą... - wyjaśnił chłopak.

Madzia nie wierzyła własnym uszom. Zaproponowała Harry'emu wspólne spędzenie nocy?! Nic dziwnego, że teraz był niebywale ośmielony i nie miał ochoty na rozmowę, tylko na bardziej cielesne doznania. Co się z nią działo w tym Londynie?! Na pewno nie była sobą, ci chłopacy mieszali jej w głowach. I na domiar złego nagrabiła sobie u Natha, który mógł już więcej nie chcieć jej widzieć.

- Nic nie zaszło, spokojnie - zapewnił Harry, widząc jej przerażone spojrzenie. - Wstałem o siódmej i wyszedłem, oto cała historia.

- Czyli nie wiesz, jak Niall znalazł się w moim łóżku?

- Strzelam, że było mu niewygodnie na ziemi i po zwolnieniu miejsca, zdecydował się legnąć obok ciebie - wyjaśnił z rozbawieniem Harry. - Ale naprawdę dobrze się bawiłem.

- Nadal sobie wszystkiego nie wyjaśniliśmy - powiedziała sucho Madzia, widząc, że oblizuje wargi i zaczyna pochylać się w jej stronę.

- Co chcesz wiedzieć? Bo to, że mi się podobasz, już chyba wiesz.

- Od kiedy niby ci się podobam?

- Cóż, nie bez przyczyny wybrałem to miejsce na naszą pierwszą... drugą, ale pierwszą dobrowolną randkę. Po prostu wtedy, kiedy się tu zatrzasnęliśmy, zaczęły budzić się we mnie... uczucia, których istnienie spychałem daleko na obrzeża mojej świadomości. Kiedy trafiłaś do szpitala odchodziłem od zmysłów, a od kiedy cię pocałowałem w grze w butelkę... zupełnie nie mogłem przestać o tobie myśleć. No a potem poprosiłaś, żebym z tobą został, więc oczywiste stało się, że i ja nie jestem ci obojętny.

Chłopak chwycił dłonie Madzi w swoje i spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie oczekuję od ciebie żadnej deklaracji, ale chciałbym, żebyśmy dobrze się ze sobą bawili. Jesteśmy w końcu przyjaciółmi, nie widzę przeszkód, żebyśmy byli kimś więcej...

- Liam - przerwała mu, rzucając tylko to jedno imię.

- Liam?

- Tak, twój przyjaciel, który mógł o mnie do końca nie zapomnieć. Gdyby się dowiedział, że się spotykamy...

- Ale on nie musi o niczym wiedzieć!

- Harry... Właśnie dlatego nigdy nie będziemy razem. Nie możesz zamknąć mnie w bunkrze i pokazywać tylko wybranym. Nie jestem twoją własnością.

Dziewczyna wstała i wzięła swoją torbę. Spojrzał na nią zszokowany, kiedy wkładała buty i kierowała się do wyjścia.

- Meggie, zostań. Jeśli chcesz, powiemy mu o nas - poprosił.

- O nas? - prychnęła. - A jesteśmy jacyś my? Doceniam twoją inicjatywę, ale żeby mnie zdobyć potrzeba czegoś więcej niż urządzenia randki w ukrytym schronie.

- Mam wynająć Park Rozrywki?! Bo coś mi się wydaje, że w tym mnie już ktoś ubiegł - prychnął chłopak w złości, a ona zacisnęła pięści.

- Jesteś niemożliwy! - krzyknęła i wyszła, a on pobiegł za nią, ale szybko zdał sobie sprawę, że mimo świeżo ściągniętego gipsu, jeśli kobieta chciała kogoś unikać, zyskiwała super moce.

Madzia odjechała bowiem pierwszym autobusem, który zajechał na najbliższy przystanek. Zdała sobie sprawę, że źle ubrała swoje myśli w słowa. Teraz Harry mógł pomyśleć, że rzuciła mu wyzwanie do zdobycia jej serca, a nie to było jej intencją. Po prostu zrozumiała, że nigdy przenigdy nie poczuje się tak naprawdę jak jego dziewczyna. Zawsze będzie musiała się nim dzielić, a co gorsza, on też nie będzie w całości oddawał się jej. To, co do niego czuła, było zwykłym pożądaniem, czymś zupełnie normalnym, choć konfundującym i powodującym same zamieszania. Tak się składało, że autobus jechał w kierunku mieszkania jej przyjaciela, więc wsiadła do środka i postanowiła przemyśleć, w jaki sposób ułożyć swoje sprawy uczuciowe i nikogo nie skrzywdzić.

Jej starsza siostra, która poddawała się różnym zabiegom upiększającym w zaciszu łazienki nie miała pojęcia, jak przebiegła randka Madzi. Napuściła sobie do wanny wody i narobiła piany, w którą z rozkoszą się zagłębiła ze słuchawkami na uszach. Zapomniała o Bożym świecie i nie słyszała, że ktoś panoszy się po domu. Stwierdziwszy, że wymoczyła się wystarczająco, wstała z wanny i zaczęła wycierać się ręcznikiem, nadal nucąc piosenkę McFly, którą miała wgraną na swoim odtwarzaczu.

Nagle poczuła na nagim ramieniu czyjąś dłoń i tak się przeraziła, że gwałtownie się odwróciła, w wyniku czego straciła równowagę i wywinęła orła z wanny, spadając na osobnika, który ją zaskoczył, a przygnieciony jej ciężarem wylądował na kafelki, w które grzmotnął ze sporą siłą.

- Au... - odezwał się chłopak, rozmasowując bolący tył głowy, bo loczki nie były w stanie zamortyzować upadku.

Loczki...

- Jay! - wrzasnęła Monika. - Co ty... - zamierzała w jego stronę puścić siarczystą wiązankę najbardziej wyszukanych przekleństw, które były jej znane, ale zatkał jej usta ręką, a drugą ręką pokazał, że ma siedzieć cicho.

- Ktoś jest w mieszkaniu - poinformował ją szeptem, a ona zbladła.

Było to dość korzystne rozwiązanie, bo wcześniej spłonęła rumieńcem, jako że wlazł jej do łazienki, zastając ją nagą. No i jeszcze, jakby tego było mało, leżała na nim w tym stroju Ewy, który mimo upływu wieków nie wychodził z mody. Ale ona czuła, że wyjdzie z siebie.

- To pewnie Madzia - odpowiedziała dziewczyna, ale mówiła szeptem, co jasno zdradzało, że nieco się zaniepokoiła. - Zresztą, skąd wiesz?

- Powiem ci, jak ze mnie zejdziesz. - Zrobił błagalną minę.

- Nie mogę! Zapewne zauważyłeś, że jestem goła - oświadczyła, ponownie się czerwieniąc. - Podaj ręcznik!

- Nie dosięgnę, kiedy mnie przygniatasz - westchnął z rezygnacją.

- No a ja nie wstanę, bo będziesz się gapił!

- Nie będę się gapił.

Dziewczyna zagryzła wargi ze zdenerwowania i rozejrzała się po łazience. Zauważyła ręcznik, którym wycierała się, kiedy ją zaskoczył. Był prawie na wyciągnięcie ręki, wystarczyło się tylko wysilić.

- Nie zerkaj, bo cię wykastruję - poleciła, a on uniósł ręce w geście poddania, kiedy wygięła się, by koniuszkami palców podać sobie ręcznik, którym się szczelnie owinęła. - No to gadaj - westchnęła, gdy była już zakryta przed jego wzrokiem.

- Przyszedłem w odwiedziny i zauważyłem, że drzwi są uchylone... Wszedł tu jakiś koleś, więc pomyślałem, że...

- Również w odwiedziny? - dokończyła dziewczyna za niego, widząc, że się ociąga, a on skinął głową.

- Ale on miał ze sobą torbę, więc stwierdziłem, że istnieje prawdopodobieństwo...

- Myślisz, że to złodziej? - Monika zatkała sobie usta ręką. Jay skinął głową. - Dlaczego nie powiedziałeś wcześniej? - Pacnęła go w ramię.

- No... byłaś goła. Nie było okazji.

- Och, nieważne. W ogóle jak się tu wkradłeś?

- Wszedłem, kiedy mężczyzna na chwilę wyszedł.

- A dzwoniłeś po policję?

- Nie... - przyznał skruszony Jay i podrapał się po głowie.

Trzask drzwi dał im do zrozumienia, że nie są w mieszkaniu sami. Kimkolwiek był tajemniczy mężczyzna, wrócił.

- Jesteś pewien, że to nie Danny? On lubi wchodzić bez pukania - zauważyła Monika. Ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć "tak jak i ty".

- Wiem, jak wygląda Danny. Uwierz, to nie on. - Jay wywrócił oczami, a Monika wstała i nadstawiła ucha przy drzwiach.

- Jay, co robimy? - spytała, zasłaniając sobie usta ręką i patrząc na niego z przerażeniem.

Potarł sobie kark i zagryzł wargę. Ona westchnęła, oparła się plecami o drzwi i zsunęła się po nich. Nagle otworzyły się na oścież, a ona grzmotnęła głową o ziemię. Złodziej, którego widział Jay stał nad nią zszokowany i łypał wzrokiem na jej obfity biust, który prawie wypadał z ręcznika. Zacisnęła oczy, ale zamiast ciosu zobaczyła wyciągniętą w swoją stronę dłoń. Nie dowiedziała się jednak, co miał oznaczać ten gest, bo Jay poderwał się i prawym sierpowym znokautował włamywacza, który zwalił się na ziemię w miejscu, z którego w ostatniej chwili dziewczyna zdążyła się podnieść. Schowała się za plecami przyjaciela, który strzepywał właśnie bolącą pięść, która ogłuszyła mężczyznę.

- Jay... on chyba nie był włamywaczem - powiedziała dziewczyna cicho, a on spojrzał z niepokojem na nieprzytomnego i wzruszył ramionami.

- Ups - powiedział tylko i oboje przeciągnęli mężczyznę do salonu, gdzie stały dwie torby podróżne i elegancka kobieta, która łypała na nich zszokowanym wzrokiem.

- Co wyście zrobili?! - spytała spanikowana. - Zabiliście mojego miśka!

Okazało się, że para nie była włamywaczami, a jedynie właścicielami mieszkania, tylko Danny zapomniał przekazać dziewczynom, że wracają.

- Miało nie być nas przez dwa miesiące, ale skróciliśmy pobyt, bo nabawiłam się choroby - wyjaśniła kobieta, przyjmując od nadal nieubranej Moniki paczkę z mrożonym groszkiem, którą przyłożyła mężowi do podbitego oka.

- Przepraszam za to - skruszył się Jay, przygryzając tym razem pięść. - Myślałem, że to włamywacz.

- Rozumiem, broniłeś swojej dziewczyny - roześmiał się mężczyzna, a Monika i Jay w tym samym momencie mu odpowiedzieli.

- Nie jestem jego dziewczyną.

- To nie jest moja dziewczyna.

Spojrzeli po sobie zdziwieni i się roześmiali, ale jej szybko mina zrzedła.

- Zabiję Danny'ego! Przez tą akcję z włamaniem widziałeś mnie nago i znokautowałeś niewinnego człowieka! - wściekła się Monika.

- Nie widziałem cię nago - poprawił ją Jay.

- A mi nic nie będzie - zapewnił mężczyzna.

- Ale i tak muszę spakować manatki i się wyprowadzić - westchnęła Monika, podpierając głowę ręką. - Mogę chociaż zaczekać aż moja siostra wróci z randki?

- Maggie jest na randce? - zaciekawił się Jay, a ona rzuciła mu lodowate spojrzenie i przeniosła wzrok na małżeństwo.

- Oczywiście, że możesz. Przykro nam, że tak wyszło.

- Lepiej zatrzymajcie się u mnie - zaoferował się Jay, a Monika zamrugała nerwowo w jego stronę.

- To nie jest dobry pomysł... - powiedziała. - Lepiej sprawdzę połączenia lotnicze z Polską i od razu wrócimy do domu.

- Mowy nie ma. Nie możesz wyjechać. Maggie ma przecież pracę - słusznie zauważył Jay, a ona pokiwała głową, choć nie była w pełni zadowolona z zaistniałej sytuacji.

Dwie godziny później spakowała rzeczy swoje i siostry i z pomocą nowych znajomych wpakowała je do taksówki, która razem z Jayem zawiozła ich do jego mieszkania w Londynie.

- Dawno tu nie byłam - westchnęła Monika, zerkając na terrarium, w którym w świetle lampy grzała się jaszczurka chłopaka.

- Neytiri się stęskniła - oświadczył ze śmiechem, a ona odwzajemniła się tym samym. - Czuj się jak u siebie w domu.

Dziewczyna kiwnęła głową i złapała telefon, by poinformować siostrę o tymczasowej zmianie mieszkania. Nie miała pojęcia, że jest to najmniejsze zmartwienie, które Madzia mogła mieć na głowie.

~*~