Rozdział 85 - "W ciemnościach"

Nadszedł rozdział, który zapoczątkuje podjęcie decyzji przez Madzię i zorientowanie się w uczuciach Moniki. Wielkimi krokami zbliżamy się do końca.

Dziękuję Wam za komentarze. Nie mam nikomu za złe, jeśli uważa, że jest nudne, fabuła nie trzyma się kupy itp. Ważne, żebyście były szczere, bo dzięki temu będę mogła się rozwijać i pisać lepiej :)

Rozdział dedykuję E. za wspaniały i długaśny komentarz :*

W tym rozdziale Madzia przeżywa zadziwiającą przygodę w egipskich ciemnościach, a Monika spędza trochę czasu z Jayem.

~*~

Dziwacznie było dzielić się wrażeniami z tak szalonych przygód. Madzia była bardziej wymowna i kiedy siostry zasiadły w mieszkaniu przy herbacie, przyznała się, że w wyniku nadmiaru wrażeń, miała halucynacje, a raczej jakieś urojenia odnośnie pocałunku Natha. Monika się tym nie przejęła.

- Spodziewałam się, że do tego dojdzie - wyznała sucho, a Madzia zmierzyła ją wzrokiem.

- A niby po czym to wnioskowałaś?

- Po prostu musisz się w końcu zdecydować na któregoś - poleciła starsza siostra.

- To może sama się zdecyduj! Kuba cały czas do ciebie wydzwania, a ty jedziesz na ślub z Maxem, przy czym okazuje się, że jest to ślub kogoś z rodziny Jaya - prychnęła nastolatka. - To jest dopiero materiał na telenowelę.

- Nie widzę w tym nic dziwnego. Zresztą, ja nie muszę się decydować. Wieczorem wychodzę z Kubą do kina - rzuciła od tak sobie Monika, a Madzia się zakrztusiła.

- Wczoraj balowałaś z Jayem, a dzisiaj idziesz z Kubą na randkę?

- Nie na randkę. Do kina.

- Acha. Bo to duża różnica - westchnęła Madzia.

- Mniejsza z tym. Chcę ci pokazać, że decydowanie to porządkowanie życia, a tobie najwyraźniej się to przyda. Powinnaś w końcu przemyśleć sobie, który z chłopaków ci się podoba i poczynić jakieś kroki, bo inaczej Nath na dobre spiknie się z Dionne, Liam wróci do Danielle, a Hazza... cóż, na niego nic nie mam, bo po prostu za babiarzem nie nadążam. - Monika wzruszyła ramionami. - I nie mówię tego złośliwie, ale z troski o ciebie.

- A niby jak mam się zdecydować? Na jakiej podstawie mam dokonać wyboru?! - uniosła się nastolatka.

- Bo ja wiem? Umów się z każdym i oceń, jakby to było.

Madzia nie chciała tego robić, bo dobrze wiedziała, jakby to było. Nath zrobił dla niej coś pięknego, przyniósł lampiony, na których napisała swoje marzenia i które mogli puścić wspólnie w przestworza. Liam wysłał jej na Barbados dziewięćdziesiąt dziewięć czerwonych róż, czym zdobył sobie tytuł "Księcia z Bajki". A Hazza... Monika miała rację, że jego ciężko było określić. Wizyta w "Parówach" do najlepszych randek świata na pewno nie należała, ale jednak było coś, co ciągnęło ją do chłopaka jak magnes. I najwyraźniej nie tylko ją, bo milion dziewczyn na świecie sikało w majtki na jego widok. A czym była ona wobec miliona?

- Muszę to sprawdzić - powiedziała po dłuższej chwili milczenia Madzia, a Monika spojrzała na nią zdziwiona, bo zapomniała, o czym rozmawiały.

- Co sprawdzić? - spytała, oblizując łyżeczkę, którą jadła jogurt.

- Eee... No wiesz. Wypróbować towar przed zakupem. Żeby nie dostać kota w worku.

- Acha.

Ta jedna lakoniczna wypowiedź była jak przyzwolenie i Madzia ani się obejrzała, a wieczorem jechała autobusem w stronę domu Harry'ego, mając nadzieję, że go zastanie. Zadzwoniła do niego dla pewności, ale nie odbierał. Potem wysłał jej wiadomość, że jest na próbie, ale przyjedzie za godzinę, a ona może "wejść tak jak poprzednim razem". Przyjęła to ze skrzywioną miną, ale już piętnaście minut później przeskakiwała przez mur, co szło jej opornie bez jego pomocy, ale jakoś znalazła się na posesji, w nadziei, że nie napadnie jej jakiś pies strzegący majątku albo miny przeciwpiechotne.

- To takie... w stylu Moni - powiedziała pod nosem zakradając się do drzwi od strony patio w nadziei, że będą otwarte. Miała szczęście.

Kiedy Harry przyjechał jakiś czas później do swoich włości, ujrzał ją na kanapie z szampanem w dłoni.

- Godzina, tak? - spytała, kiedy mierzył opróżnioną butelkę, która stała na stole.

- No... trochę się zeszło. Ale za to przywiozłem Liama! - oświadczył entuzjastycznie, a ona wypluła szampana na szklaną ławę, kiedy do salonu wszedł jej drugi przyjaciel z rękoma wciśniętymi do kieszeni.

Uśmiechnął się do niej i machnął ręką. Pięknie. Ciekawe, co sobie teraz myślał? Że czekała na swojego kochanka zwarta i gotowa? Potrząsnęła głową, bo te słowa nawet dla niej były niedorzeczne.

- Eee... A gdzie Louis? - spytała, żeby ukryć zażenowanie.

- Z Eleanor. Zakochani musza spędzać ze sobą każdą wolną chwilę - wyjaśnił Liam.

- Zayn jest z Perrie, a Niall na jakiejś imprezie - dodał od siebie Harry. - Widzę, że się zadomowiłaś?

- No... trochę długo czekałam i... - wyjaśnienia przerwało czknięcie. Pijacka czkawka. No pięknie. Do czego to dochodziło? Robiła sobie obciach w stylu własnej siostry. No ale nie było odwrotu, a alkohol przynajmniej ją odprężał.

- To o czym chciałaś ze mną porozmawiać? - spytał Harry, rzucając się na kanapę, a nogi wyzute z butów układając na szklanej ławie.

Liam dla kontrastu przysiadł na brzegu sofy, jakby szykował się do ewentualnej ewakuacji w razie potrzeby.

- Tak pogadać - skłamała. - Fajnie, że jesteście obaj. - Znowu kłamstwo. O krok bliżej do charakteru siostry, ale nic nie mogła na to poradzić. Informacja "sprawdzam wszystkie opcje" albo "towar przed zakupem" wydawały się tak nieodpowiednie, że miała nadzieję, że nic takiego nie palnie.

- O czym? - spytał Harry, wyszczerzając zęby, ale kiedy otworzyła usta, by coś powiedzieć, przerwał jej, unosząc palec w górę. - Przyniosę coś do jedzenia, bo piłaś na pusty żołądek i może ci odwalić.

Wyszedł do kuchni, a atmosfera zrobiła się tak gęsta, że można było w powietrzu powiesić siekierę.

- Może mi odwalić - prychnęła Madzia pod nosem. - Wypiłam jednego szampana, a nie całą gorzelnię - oświadczyła w stronę Liama i żeby nie topić się pod wpływem jego spojrzenia, złapała pustą butelkę i drugą pełną i ruszyła do kuchni.

Kuśtykała, bo nogę nadal miała w gipsie. Po drodze potknęła się o jakiś zwój kabli i wywinęła orła. Z impetem uderzyła o ziemię, rozbijając obie butelki, a szampan z tej pełnej zalał wzmacniacz do sprzętu grającego, powodując strzelające wokoło iskry. Liam nie zdążył do niej doskoczyć, więc stłukła sobie dupę i rozcięła dłoń. No i spowodowała zwarcie, przez które cały dom pogrążył się w egipskich ciemnościach.

- Hej, podgrzewałem zapiekankę!!! - zawołał z kuchni Harry. Nie usłyszał odpowiedzi, więc podreptał do salonu, nadziewając się na rozbite szkło. - Cholera jasna! Co tu się stało?! - spytał ze złością.

- Maggie się przewróciła i oblała wzmacniacz szampanem. Było zwarcie - wyjaśnił spokojnie Liam.

- Super. Nie obejrzymy X Factora - westchnął chłopak. - Są ranni?

- Chyba przecięłam sobie rękę - rozeznała się Madzia.

- A ja nogę, cholera! - zaklął Harry. - Znajdę apteczkę, a wy... Nie ruszajcie się stąd. Tu jest najjaśniej.

Pokiwali głowami w ciemności, ale nie byli pewni, czy Harry to widział, bo zajęty był przeklinaniem i próbą dotarcia do łazienki. Rzeczywiście w salonie było najjaśniej, bo duże okna wpuszczały do pomieszczenia nikłą poświatę księżyca w nowiu, która jednak nie była w stanie uczynić domu bardziej funkcjonalnym w ciemności.

- Podaj rękę, pomogę ci wstać - zaoferował się Liam, a Magda wymacała jego dłoń i próbowała wstać, ale drugą, już skaleczoną ręką podparła się o podłogę i ponownie zraniła. Pisnęła z bólu. - Co się stało? - zapytał chłopak z troską.

- Znowu się przecięłam. Przez moje gapiostwo jest tu pełno szkła.

Gdyby nie była trochę pijana nic takiego nie miałoby miejsca. Za każdym razem powtarzała sobie, że nie będzie już pić, ale nie mogła nic na to poradzić, że była bardziej rozluźniona po procentowych trunkach.

- Powinniśmy stąd iść. Może w kuchni Harry ma zapałki?

- Ale powiedział, że mamy tu zostać.

- Ale to nie on jest  w niebezpieczeństwie przez te przeklęte ostre kawałki szkła - słusznie zauważył Liam i pomógł Madzi szerokim łukiem ominąć odłamki, świecąc po drodze swoim telefonem.

Szybko jednak zorientowali się, że nie tak łatwo skręcić w odpowiedni zakamarek domu, mając tylko metrową widoczność. Madzia żałowała, że nie wzięła swojego telefonu ze szklanej ławy, byłoby znacznie mniej niezręcznie. Tymczasem Liam obejmował ją dłonią niebezpiecznie blisko tyłka i cierpliwie czekał, aż dokuśtyka na miejsce.

- Nie powinnaś forsować nogi - powiedział nagle. - Pójdę sprawdzić, gdzie jest Harry. Chyba poszedł do łazienki na górze.

- Dobra - przystała na tę propozycję. Nie uśmiechała jej się podróż po schodach ze zranioną dłonią i nogą w gipsie. No i w stanie alkoholowego upojenia.

- Tylko nigdzie się stąd nie ruszaj - polecił Liam.

Obiecała, że zostanie na miejscu. Stała oparta o ścianie na korytarzu prowadzącym prawdopodobnie do kuchni, ale nie można było wykluczyć pewności, że może sturlać się po schodach do schronu i skręcić sobie kark. Chociaż może to by było lepsze niż życie w nieustannym upokorzeniu i niezdecydowaniu co do własnych uczuć?

Czuła metaliczny zapach krwi albo po prostu rozum płatał jej figle. Chciała przysiąść na ziemi, ale to było ryzykowne, bo mogłaby zostać zdeptana przez Hazzę lub Liama. Stała tak więc jak kołek do czasu, kiedy ktoś nie zapukał dwa metry od niej w ścianę.

- Liam? - spytała, ale nikt jej nie odpowiedział.

Wydawało jej się, albo słyszała hałasy z góry, pomyślała. Usłyszała jednak pukanie bliżej siebie i nie był to hałas błądzenia po omacku a raczej wystukiwanie jakiejś melodii.

- Harry? - spytała o wiele mniej pewnie, ale i tym razem nie usłyszała odpowiedzi.

Pukanie zbliżało się aż w końcu usłyszała czyjś oddech tuż na wyciągnięcie ręki. Chciała wymacać żartownisia i go pacnąć, albo ewentualnie wytrzeć w jego drogą koszulę krew ze swojej dłoni, żeby odechciało mu się żartów, ale zanim zdążyła to zrobić, została przyciśnięta do ściany i pocałowana. Niezidentyfikowany osobnik uderzył w jej usta tak szybko, że nie mogła pomyśleć ostatnimi szarymi komórkami, które jej pozostały. Myślenie wyłączyło się przez krążące w krwioobiegu procenty i endorfiny. Całował zachłannie, jeszcze bardziej napierając swoim ciałem i przygniatając ją do ściany, a ona jak w transie oddawała każde muśnięcie warg do chwili, kiedy przez jej głowę przebiegła jedna trzeźwa myśl... Kto to, do diabła, jest?! Oderwała się od całującego ją nieznajomego i wyciągnęła ręce w ciemnościach w celu zmacania punktów strategicznych i późniejszej identyfikacji. Jej dłonie natrafiły jednak na puste powietrze.

- Kto tu jest? - spytała, łapiąc oddech, którego niemal jej zabrakło. - KTO?

Przez jej głos przebijała frustracja, kiedy tak po omacku zaczęła przesuwać się po korytarzu i machać rękoma. Nagle ujrzała smugę światła, która rozświetliła większą część pomieszczenia. Na schodach stał Liam z latarką.

- To ty??? - spytała zszokowana, a on dziwacznie się uśmiechnął.

- Pewnie, że to ja. Harry chyba zabłądził w ciemnościach, bo na górze w łazience go nie było. Ale znalazłem latarkę - oświadczył zwycięsko.

- Długo tu jesteś?

- Od kiedy prowadzimy tę konwersację - wyjaśnił chłopak. - A co się stało?

- Nic, nic. Wydawało mi się, że ktoś tu był... Na pewno nie przyszedłeś wcześniej i nie pukałeś w ścianę?

- Nie, Meggs. Szukałem latarki - chłopak zamachał w górze przedmiotem.

A więc... Hazza? A może tylko i wyłącznie jej chora wyobraźnia? W końcu była przekonana, że na polu golfowym pocałował ją Nath, no ale piła piwa na ognisku, a brała jeszcze leki ze względu na swoją nogę, które w pomieszaniu mogły uczynić jego przeżycie jej przeżyciem. Wiedziała, że stracił dziewictwo na polu golfowym i jej wyobraźnia zadziałała w dość zboczony i krępujący sposób.

- Ta dam! Mam apteczkę! - oświadczył dumnie Harry, pojawiając się w poświacie z metalowym pudełkiem w dłoniach.

- Trochę ci to zajęło - powiedział podejrzliwie Liam, a jego przyjaciel się uśmiechnął.

- No co? Wiesz jak ciężko coś wymacać w ciemnościach? - zachichotał.

Madzia nie mogła się oprzeć wrażeniu, że te słowa miały dwuznaczny wydźwięk. Spoglądała po minach chłopaków, żeby zrozumieć, co tak naprawdę tu zaszło, kiedy rozległo się kaszlnięcie za jej plecami. Odwróciła się i zamarła.

- Nath? Co ty tu robisz?! - spytała zszokowana.

- Właśnie, Nath - prychnął Harry. - Czy określenie "prywatna posesja" coś ci mówi?

- Przepraszam, ok? Nie jestem włamywaczem - oświadczył Nath i zbliżył się do przyjaciółki. Zauważył, że ma zranioną rękę. - Maggie, w porządku?

- Nie, ale zaraz będzie - odpowiedział za Madzię Harry. - Mam apteczkę.

- Faktycznie pocieszające - westchnął Nath. - Bardzo boli? - spytał nastolatkę z troską, a ta pokręciła głową.

Nie bolało. Teraz mogła myśleć tylko o fakcie, że jego przybycie zmieniło wszystko. Teraz istniało prawdopodobieństwo, że to on skorzystał z egipskich ciemności, by skrzyżować z nią języki. Jakkolwiek dziwnie to brzmiało.

- No... a co tutaj robisz? - spytał Liam, który czuł się jak nieruchoma latarnia, statysta w przedstawieniu.

- Och, przepraszam. Byłem u Was w mieszkaniu, ale twoja siostra powiedziała, że cię nie ma. A chciałem oddać to. - Nath wyciągnął rękę w górę i zamachał jej przed oczami nieśmiertelnikiem, który podarował jej na gwiazdkę. - Dzwonili z klubu golfowego, znaleźli go w pokoju hotelowym.

- Nawet nie zauważyłam, że to zgubiłam - przyznała skruszona dziewczyna i odgarnęła włosy, by chłopak mógł jej zapiąć podarunek na szyi.

Była zbyt pijana, by obserwować miny chłopaków, z których mogłaby coś wywnioskować. Została pocałowana w ciemności przez jednego z trzech kawalerów, którzy mieszali jej w głowie. Liam wydawał się szczery, twierdząc, że to nie on ją zaskoczył, zresztą, pamiętała pocałunki, które wymienili, a ten był zupełnie inny. Harry robił dziwne insynuacje i byłaby gotowa stawiać na niego, ale pojawienie się Natha... To było ponad jej siły.

Była tak osłupiała, że nie zauważyła opatrzonej dłoni, wokół której Liam starannie zawinął bandaże.

- Jesteś nieobecna - zauważył Nath.

- Bo sobie wypiła i spowodowała spięcie - wyjaśnił Harry.

Zapanowała cisza, którą przerwał Harry swoim pytaniem.

- Dobra, powiem to. Po co jechałeś tutaj, żeby jej to oddać, skoro byłeś w mieszkaniu i mogłeś zostawić to jej siostrze?

- Eee... Twoja siostra była dość wkurzona. Coś wyprowadziło ją z równowagi i bałem się, że mi przywali, albo zepsuje wisiorek - wyjaśnił Nath.

- Trochę to naciągane. - Liam uniósł jedną brew i podejrzliwie spojrzał na przybyłego gościa.

- Nawet bardzo - potwierdził Harry.

- Nie musicie mi wierzyć, chciałem tylko się upewnić, że nieśmiertelnik trafi do Meggs. - Nath wzruszył ramionami. - Przepraszam za najście. Trafię do wyjścia.

- Ale jak ty się tu w ogóle dostałeś?! - uniósł się Harry, uderzając w stół, przez co latarka spadła i na chwilę zapanowały ciemności.

- Przeskoczyłem przez ogrodzenie - wyjaśnił chłopak jak gdyby nigdy nic.

- Chyba o tyczce - prychnął Liam.

Madzia musiała przyznać, że Nath nie byłby w stanie wykonać takiej akrobacji.

- Wszedłem na drzewo i skoczyłem. - Członek The Wanted pozostawał przy swoim zdaniu, więc dali za wygraną. - To... mogę już iść? Nie wezwiecie policji?

Chłopcy mieli odmienne zdanie co do postępowania w tej sytuacji. Harry chciał informować policję o wtargnięciu, ale miał rozciętą nogę, przez którą nie był w stanie dojść do telefonu. Liam natomiast oświadczył, że pójdzie zobaczyć, czy da się coś zrobić samemu z awarią prądu i odprowadzi Natha do drzwi. Madzia miała nadzieję, że nie pobiją się po drodze, bo byłoby to zbyt wiele jak na jej przesączony alkoholem, nastoletni organizm.

- Także... jak ręka? - zapytał Harry, kiedy zostali w ciemności. Nie odpowiedziała, więc włączył telefon i poświęcił w jej stronę wyświetlaczem.

- Może być - odpowiedziała lakonicznie Madzia.

- A noga?

- Też.

- Ok, to super. To możemy pogadać o tym, co chciałaś pogadać.

- Właściwie to teraz chciałabym porozmawiać o czymś innym - przyznała szczerze.

Odkaszlnął.

- Tak?

- Czy ty chciałeś mnie przestraszyć, kiedy rzekomo poszedłeś po apteczkę? - spytała prosto z mostu.

- Rzekomo? - zdziwił się.

- Nie było cię dość długo, a swój dom powinieneś znać, nawet w ciemnościach.

- Rzadko tu bywam - wyjaśnił chłopak, a ona spojrzała na niego spode łba i miała nadzieję, że nikła poświata mu to ukazuje.

- Czyli to nie ty wystukiwałeś melodie w ścianę i... takie tam?

- Takie tam? - roześmiał się.

- Takie tam... wygłupy - wyjaśniła, a on pokiwał głową, ale nie w geście przyznania, ale zrozumienia.

Zapanowała cisza. Madzia otworzyła usta, by powiedzieć coś jeszcze, ale w tym momencie wrócił Liam i oznajmił, że instalacja się przepaliła i nic nie da rady zrobić do przybycia specjalisty. Madzia miała więc powtórkę z rozrywki w chłodni, tyle że teraz nie tylko Nath zaprzątał jej głowę.

W mieszkaniu natomiast Monika dostała szału, kiedy Kuba w pół godziny po ich umówionym spotkaniu wysłał jej suchą wiadomość, w której informował, że nie wyrobi się do kina, bo musi zostać w pracy. Była tak zirytowana faktem, że dostała kosza, że kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, a na progu ujrzała Natha, chciała go udusić. Niemal zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, informując zdawkowo, że Madzia szaleje z Hazzą. Reszty musiał się domyślić.

Dziewczyna nie wiedząc za bardzo, co ze sobą zrobić. Usiadła na kanapie przed telewizorem i zaczęła przerzucać kanały, ale jak na złość, wszędzie emitowane były reklamy. Pukanie do drzwi wyrwało ją z wyjątkowo męczącej nudy. Była nawet gotowa przyjąć Sykesa z otwartymi ramionami, byleby dotrzymał jej towarzystwa. W odwiedziny przyszedł jednak nieco starszy od Młodego członek The Wanted.

- Cześć - przywitał się w progu Jay. - Szukam Natha. Miał pojechać do was tylko na chwilę, tymczasem nie wraca i nie odbiera telefonów.

- Bo dobrze się tu bawimy - zażartowała dziewczyna, a widząc, że Jay próbuje zapuścić żurawia do wnętrza, wyprowadziła go z błędu. - Był oddać Madzi blaszkę, ale powiedziałam mu, że pojechała do Harry'ego Stylesa i chyba zdecydował się do nich dołączyć.

- Serio? - zdziwił się Jay. - No to... dobra. Po prostu się martwiłem.

- To szlachetnie z twojej strony.

- No... a co ty porabiasz? - zagadywał dalej przez próg.

- Takie tam. - Machnęła ręką. Nie zdawała sobie sprawy, że jej siostra użyła takiego samego określenia.

- To nie będę przeszkadzał.

- Nie przeszkadzasz.

- To może pójdziemy na spacer?

- Nie mam ochoty. Jeszcze natkniemy się na jakieś twoje fanki - wypaliła Monika i skarciła sama siebie w duchu. Tak jej się nudziło, że była gotowa nawet obserwować, jak jej przyjaciel wypisuje autografy, a tymczasem odrzucała propozycję zajęcia ciągnącego się w nieskończoność czasu.

- Acha... No to... Pa. - Jay odwrócił się na pięcie i chciał odejść, a ona zagryzła wargę, w duchu modląc się, by sobie nie szedł. - A może przejdziemy się po korytarzu? - zaproponował.

- To dość głupie - wypaliła i niemal uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Chciała, żeby dotrzymał jej towarzystwa, a mimowolnie go zbywała. Musiała przejąć inicjatywę, żeby nie pomyślał, że go spławia. - Ae może wejdziesz? Mam tanie wino.

Uśmiechnął się i skinął głową. Chwilę później siedzieli przy krakersach serowych, ze szklankami w dłoniach (Monice nie chciało się szukać kieliszków) i wgapiali się w telewizor.

- Powiedz coś zabawnego, bo mi się nudzi - oświadczyła w końcu, czując, że nie zniesie niezręcznej ciszy.

- Widzę, że jesteś bezpośrednia - roześmiał się.

- Nie powinno cię to dziwić. W końcu już trzy razy spaliśmy w jednym łóżku, widziałeś mnie prawie nagą, dwa razy cię pocałowałam... Sporo tego.

- To prawda.

- Jesteś jakiś małomówny. Zazwyczaj gęba ci się nie zamyka - zauważyła dziewczyna, a on przechylił szklankę wina i wypił ją duszkiem.

- Znowu ta bezpośredniość.

- Kolejna z moich zalet. - Wzruszyła ramionami i również opróżniła szklankę, sięgając po butelkę, by dolać sobie i jemu. - I chyba jedyna rzecz, której razem nie zrobiliśmy, to śpiew.

- Chodźmy więc na karaoke - zażartował, a ona podłapała.

- Dobry pomysł!

- Nie, to nie jest dobry pomysł - zgasił jej zapał, a ona założyła ręce na piersiach.

- No tak, bo taka gwiazda jak ty nie może się ze mną pokazać.

- Przecież proponowałem ci spacer - zaparł się.

- Yhm. Super. Chcesz coś jeść?

Wypiła szklankę wina dość szybko i już robiła dość gwałtowne ruchy, nie potrafiąc dokładnie ocenić odległości. Tak zamaszyście się odwróciła, że strąciła ze stołu szklankę z czerwonym winem, które zalało mu spodnie.

- Cholera, dywan! - zaklęła i rzuciła się po szmatę. W ogóle nie przejęła się, że jego jasne płócienne spodnie nadają się na śmietnik.

- Dzięki za troskę o mnie - powiedział pod nosem, a ona zorientowawszy się, że dywan pozostał nietknięty, przeniosła wzrok na jego krocze.

- A co, mam trzeć aż plama zejdzie? - prychnęła, ale widząc jego zszokowane spojrzenie szybko się zaczerwieniła i odkaszlnęła. - Ściągaj portki, przepiorę - poleciła, a on zaczął rozpinać klamrę od paska.

- Coś ostatnio często się rumienisz - zauważył.

- A ty rzadko - odgryzła się. - Po prostu po utracie wagi tak już mam. Ale spokojnie, ważę już prawie tyle co przed "dietą". Zdmuchnięcie przez wiatr mi nie grozi.

Dziewczyna przejęła od chłopaka jego spodnie i poszła do łazienki, wywabić plamę. Po kilku minutach wróciła do pomieszczenia, po którym kręcił się Jay w samych gaciach.

- Nie za wygodnie ci? Chcesz coś do przykrycia zanim wyschną spodnie? - spytała dziewczyna.

- Nie, dzięki. Tu jest ciepło.

Zmierzyła wzrokiem jego gacie.

- A nie zimno? - spytała, zasłaniając usta ręką i chichocząc.

- A co to niby miało znaczyć? - spytał, ale widząc, że ona się śmieje, i on się roześmiał.

- Mam wysuszyć ci spodnie suszarką, czy poczekasz aż wyschną w naturalny sposób?

- Wolę naturalne sposoby.

- No dobra. Ale to oznacza, że będziesz tu musiał długo zostać. Masz czas? - dopytywała.

Skinął głową, a potem wskazał na sprzęt leżący przy telewizorze.

- Partyjka na konsoli? - spytał, a ona pokiwała głową.

- Ale najpierw zrobię coś do jedzenia. Właściwie to masz szczęście, bo chyba mam w zamrażarce pizzę wegetariańską.

- Zupełnie jakbyś na mnie czekała.

- Bo tak było! - roześmiała się i znikła w kuchni, podczas gdy on włączył konsolę i kiedy wróciła, oznajmiając, że kolacja zaraz będzie już na nią czekał w samych gaciach i z padem w dłoni.

Zostawił jej też miejsce na kanapie obok siebie, ale wolała usadowić się na ziemi. Z niepokojem zaobserwowała, że on też przyznał, że dywan będzie bardziej wygodny niż kanciasta kanapa i usiadł koło niej.

- Żadnych forów - powiedziała, grożąc chłopakowi palcem, kiedy załączali grę, w którą niedawno Kuba ograł Jaya.

Chłopak uniósł ręce w geście poddania.

- Nie licz na to. Ogram cię ze wszystkich oszczędności!

- Ale ja nie gram na pieniądze. To hazard.

- No to na co grasz?

- Nie wiem... na kopniaki w dupę? - roześmiała się i wyszła, zanim rzuciłby niemoralną propozycję.

Wróciła, niosąc pizzę na drewnianej tacy, razem z ketchupami i dużymi talerzami. Nalali sobie winka, przekąsili po kawałku i zaczęli grać. Po kilku minutach grę wygrała Monika.

- Dałeś mi fory! - oświadczyła obruszona.

- Nie, przysięgam. - Uniósł ręce w geście poddania, ale uśmiechał się, więc wiedziała, że nie wygrała uczciwie.

- Ech, nic w tym dziwnego. Jestem w tym kiepska, wcześniej za każdym razem mnie ogrywałeś.

- Jeśli to poprawi ci nastrój, byłaś naprawdę blisko uczciwej wygranej - oświadczył, sięgając po wino.

- No to pocieszające. - Monika się roześmiała i ugryzła kawałek pizzy. - Wiesz, co przydałoby się na cieście?

- Brukselka? - zapytał Jay zadziornie, a ona zmierzyła go wzrokiem.

- Szynka! - uderzyła go pięścią w rękę.

- Będę miał siniaki! - Chłopak zaczął rozmasowywać część ciała dłonią.

- Gówno prawda. Aż taki delikatny nie jesteś.

- Ty też do najsubtelniejszych nie należysz - prychnął. - Ale to właśnie zawsze w tobie lubiłem.

Wino było opróżnione, a jej wirowało w głowie, bo popijała nim pizzę i czuła, że alkohol zamienia jej mózg w gąbkę. Zresztą, on siedział w gaciach tuż obok niej, co niewątpliwie ją krępowało. A jeszcze gorzej zrobiło się, kiedy najwyraźniej postanowił przejąć inicjatywę i zaczął pochylać się w jej stronę, znacząco oblizując wargi.

- Ten spacer to dobry pomysł! - oznajmiła żywiołowo. - Chodźmy się przejść po klatce schodowej!

Klasnęła w dłonie sama nad swoim pomysłem i podniosła się, by się szykować. Jay łypał na nią oczami i unosił jedną brew, kiedy krzątała się i sprzątała ze stołu.

- No co? - spytała w końcu zirytowana.

- Jestem w bieliźnie - oświadczył, wskazując na swoje ciasne bokserki.

- Ale mówiłeś, że ci ciepło - zauważyła, ale w myślach uderzała głową o ścianę. Jej sprytny plan zgubienia go po drodze i zatrzaśnięcia się z powrotem w mieszkaniu nie wypali. Widziała jego nadal uniesioną w górze brew, więc odgarnęła włosy z czoła. - No dobra, wysuszę ci te spodnie suszarką.

- Ale ja nie chcę się ubierać.

- A co, może chcesz się rozebrać? - prychnęła.

Atmosfera była niezręczna, więc Monika wyszła z pokoju i udała się do łazienki, gdzie powiesiła jego spodnie. Wyciągnęła suszarkę i skierowała ciepły strumień powietrza na mokrą plamę, gdzie wcześniej wylała wino. Jay, jak na złość, podążył za nią. Wyciągnął jej z rąk suszarkę.

- Myślisz, że tak łatwo mogę stąd wyjść? - spytał. - Praktycznie dopiero wszedłem.

- Ale to trwa już dość długo, jestem zmęczona.

- Myślałem, że dobrze się bawisz.

- Tak... Ale to zaczyna być kłopotliwe.

- To nic takiego. Jesteśmy w końcu przyjaciółmi. Pizza, wino, wspólna gra... Już dwa razy ze sobą spaliśmy, a wypadki zdarzają się każdemu... - Jay urwał, słysząc pukanie do drzwi do łazienki.

Monice oczy wyszły z orbit. Wyszła z pomieszczenia, wciskając przyjacielowi suszarkę. W korytarzu stał Kuba, który usłyszał ich rozmowę i najwyraźniej mógł inaczej zrozumieć ich rozmowę.

- A co ty tutaj robisz? - spytała zdziwiona. - Nie powinieneś być w pracy?

Zegar wskazywał dziewiątą wieczorem, a umówieni byli na szóstą. Teraz stał jak gdyby nigdy nic w koszulce z dekoltem w serek i dopasowanych dżinsach. Cholera, nic dziwnego, że brała go za geja. Z tą fryzurą... Otrząsnęła się, by wysłuchać odpowiedzi.

- Zerwałem się i miałem nadzieję, że zdążyły na seans o dziesiątej. Ale jak widzę, jesteś zajęta.

Kuba wbił dłonie w kieszenie, a Monika, której szumiało w głowie, zmarszczyła brwi.

- Jak ty włożyłeś nogi w te ciasne spodnie? - spytała zaintrygowana, a drzwi do łazienki się otworzyły i stanął w nich Jay, w samych gaciach.

- Cześć - przywitał się.

- Cześć - odpowiedział Kuba.

- Przepraszam, że wszedłem, ale drzwi były otwarte, a nikt nie odpowiadał na pukanie. - Kuba wzruszył ramionami.

- Nic się nie stało. I tak już kończyliśmy. Za długo to trwało. - Jay wykonał taki sam gest.

Kiedy stali obok siebie doskonale widoczny był kontrast między nimi. Jay był nieco wyższy, a burza jego włosów potęgowała to uczucie. Kuba za to miał śniadą cerę i niemal czarne włosy oraz ciemne oczy. Monika stała pomiędzy nimi jak w jakiejś kanapce i patrzyła to na jednego, to na drugiego i ze zmrużonymi oczami dokonywała w głowie jakiegoś tajemniczego bilansu, który sprawił, że zrobiło się jeszcze dziwniej.

- Nie uwierzysz, co się stało! - oświadczyła Madzia, wchodząc do mieszkania i rzucając klucz na stół.

Jej wzrok padł na dziwaczny trójkąt i zdębiała.

- Eee.... Przeszkadzam?

- Nie - odpowiedzieli zgodnie, a dla równowagi Jay i Kuba w tym samym czasie odezwali się:

- To ja już pójdę.

- W gaciach? - spytała nastolatka przyjaciela, wskazując na jego ubiór, a on się zaczerwienił i wszedł do łazienki, by przywdziać spodnie.

Plama została wywabiona i spodnie były prawie suche. Pozostał tylko wilgotny ślad w okolicy krocza, który wyglądał jak plama po wytrysku, ale nikt tego nie skomentował. Jay spłonął rumieńcem, Monika chichotała równie różowa, a Kuba nadal trzymał ręce w kieszeniach i się pożegnał. Minutę później w mieszkaniu zostały tylko siostry.

- Czy ty chcesz mi o czymś powiedzieć? - spytała Madzia, ściągając buty, a Monika pokręciła głową. - Ale ty najwyraźniej chcesz coś opowiedzieć mi.

- Dobra, powiem to, bo nie mam komu, a my za rzadko rozmawiamy na takie tematy... - zaczęła enigmatycznie Madzia. - Pojechałam do Harry'ego, wywaliłam instalację elektryczną, a w ciemności ktoś mnie pocałował.

- Ktoś? - prychnęła Monika. - Harry nie chciał się przyznać i zwalał na Duszka Kacperka?

- Nie byłoby to tak skomplikowane, gdyby nie fakt, że w domu Harry'ego był jeszcze Liam i nasłany przez ciebie Nathan.

- Nasłany przeze mnie?

- Tak. Chciałaś się go pozbyć, żeby oddawać się igraszkom z Jayem i Kubą, no to praktycznie włamał się na posesję. I któryś z nich mnie pocałował.

- A nie wydawało ci się to czasem? - Monika spojrzała na młodszą siostrę spode łba.

- Nie. Wypiłam trochę, ale... najwyraźniej mniej niż ty - oznajmiła nastolatka, widząc nieobecne spojrzenie siostry.

- Nie jestem pijana. Ale wypiłam za szybko i... No wiesz. Było zabawnie. Choć nie. Wcale nie było zabawnie.

- Wiesz, po czym poznać, że jesteś pijana? - Madzia objęła siostrę ramieniem i zaczęła ją prowadzić do sypialni. - Powtarzasz wtedy, że nie jesteś pijana. A Jay bez spodni tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że ciebie nie można zostawić samej.

- To nie zostawiaj. Najwyraźniej na lepsze wyjdzie nam, kiedy nie będziemy się rozdzielać. Zwróciłaś uwagę, że wszystkie dziwne przygody zdarzają się, kiedy jesteśmy z dala od siebie? - Monika opadła na łóżko. Chciała się umyć, ale uznała, że lepiej będzie poleżeć i wytrzeźwieć, zanim wpakuje się pod strumień wody.

To była po części prawda. Awaria prądu w hotelu została spowodowana kiedy Madzia zostawiła Monikę i poszła jeść kolację z The Wanted. Pożar na Barbadosie wybuchł, gdy młodsza z sióstr była na plaży i nie chciała pojawiać się na imprezie w pianie.

- A sztorm i burza? - spytała Madzia, przypominając sobie te wydarzenia.

- Ale one skończyły się dobrze, a nie jakimś długiem albo potężną kłótnią - słusznie zauważyła Monika i przeciągle ziewnęła. - Teraz już zawsze będziemy razem.

Objęła siostrę i leżały tak obie na łóżku, dopóki starsza nie zasnęła, a młodsza biła się z własnymi myślami. Kto, do cholery, pocałował ją na korytarzu?! Liam powiedział, że nie był to on i mimo iż była zaskoczona, dostrzegała subtelne różnice w pocałunku z nim i tajemniczym chłopakiem. Najbardziej prawdopodobnymi kandydatami pozostawali więc Harry i Nath. Dziewczyna za punkt honoru obrała sobie dowiedzenie się, komu zachciało się takich przyczajonych zalotów. Wiedziała, że inaczej nie zazna spokoju.

~*~