Rozdział 17 - "Świat jest mały"

 

I mamy sobotę, więc kolejny odcinek dla Was :) Tym razem nieco nudny, ale niesie za sobą nadzieję na lepsze, haha.

Moj adres mailowy to jaycee.hollander@gmail.com

Miłego czytania :*

W tym rozdziale Magda podejmuje ważną decyzję, której nie jest do końca pewna i przypadkowo natyka się na znajomą.

 

~*~

 

Była zła, zmęczona i bezsilna. Całą drogę powrotną do hotelu wysłuchiwała kazań Julii Warner.

- Jak mogłaś dać się ponieść emocjom?! Wdać się w bójkę?! Naprawdę?! Romans z Liamem zrozumiem, to uroczy chłopak, nie mogłaś się oprzeć, bla, bla, bla… Ale bójka?!

- Cóż, to nie była zupełnie moja wina – oświadczyła Madzia, przeglądając się w samochodowym lusterku i stwierdzając, że wygląda okropnie.

- Wiem. I tylko i wyłącznie dlatego nie zwolnię cię z pracy. Zresztą, twoi rodzice przesłali dokumenty. Możemy sfinalizować naszą współpracę.

- Właśnie… jeśli chodzi o to… to chyba spasuję. – Madzia przez długie godziny w areszcie zdążyła przemyśleć kilka kwestii i stwierdziła, że najlepszym rozwiązaniem będzie trzymanie się od tego rozgardiaszu jak najdalej.

- Co masz na myśli?

- Rezygnuję z tej pracy – powiedziała zdecydowanie nastolatka, a Julia zahamowała gwałtownie na środku ulicy i spojrzała na nią zszokowana.

- Nie możesz mi tego zrobić. Nie teraz, kiedy wszystkie formalności są załatwione. Potrzebuję cię! Zbliża się wielki dzień, chłopcy wystąpią w finale X-Factor razem z JLS!

Nadarzała się okazja, żeby poznać kolejny zespół, który lubiła, ale nie miała zamiaru z niej korzystać. Miała dość pieniędzy, by wrócić do domu, nieważne, co miało się dziać później. Za dużo się działo, nie tego się spodziewała, przyjmując ofertę Joe. W życiu nie przewidziała, że będzie stałą bywalczynią portali plotkarskich, mimo iż przebywała w Londynie dopiero od tygodnia. O więzieniu wolała nawet nie myśleć.

- Przykro mi. Podjęłam już decyzję. Wracam do Polski - powiedziała.

Julia ze złością wcisnęła pedał gazu i odjechała, odkorkowując ulicę, którą zablokowała. Zaparkowała przed hotelem, niemal wyrzuciła nastolatkę ze swojego samochodu i odjechała, nie wspominając nic o zapłacie za miniony dzień. Madzia nie zamierzała się o nią upominać. Wjechała windą na górę, starając się ignorować wścibskie spojrzenia recepcjonistki, która komentowała jej plasterki.

W pokoju spakowała wszystkie rzeczy i na i’Phonie sprawdziła połączenia lotnicze. Zamówiła bilet na kolejny dzień i pozostało jej tylko czekać na nieunikniony koniec przygody z Wielką Brytanią.

Postanowiła pożegnać się z chłopakami, żeby nie powtórzyć sytuacji sprzed kilku dni. Zapukała do ich drzwi. Otworzył jej Louis.

- Słodki Jezu, a więc to była prawda! – przeraził się nie na żarty, widząc poharataną twarz koleżanki. – Nieźle cię ta Fruzia urządziła.

- Sama też oberwała, więc jesteśmy kwita. – Madzia machnęła ręką. – Mogę wejść?

- Jasne, zapraszamy.

Wszyscy siedzieli właśnie przed laptopem i oglądali materiały z Jingle Bell Ball. Naśmiewali się z  The Wanted i zajadali popcorn. Jakby w ogóle nie przejęli się, że trafiła do więzienia. Nie było z nimi tylko Liama.

- Odchodzę – oznajmiła, przerywając miłą atmosferę.

- Dokąd? – spytał zdziwiony Harry. Najwyraźniej źle się wyraziła, więc sprostowała swoje wyznanie. – Rzucam tę pracę i wracam do domu.

- Co? – spytał Zayn, zatrzaskując laptopa prosto na palce Nialla, który próbował coś wpisać w wyszukiwarkę. Pisnął cicho, żeby nie przerywać poważnej konwersacji. – Dlaczego?

- Nie wytrzymuję presji! Otaczają was paparazzi, którzy wciągają mnie w to całe gówno. Ciągłe plotki, domysły… Chora psychicznie tancerka przekonana o moim romansie z jej chłopakiem i czyhająca na moje życie. Od kiedy tu jestem dzieją się same chore rzeczy. Właśnie wróciłam z aresztu.

- No i? – zdziwił się Niall. – To się nazywa życie. Co robiłaś w rodzinnym mieście? Przeżyłaś chociaż jedną setną tego, co w Londynie?

- Nie. Ale to nie ma żadnego znaczenia. Nie mogę dalej dla was pracować, wiedząc, że dziewczyna Liama może w każdej chwili na mnie napaść.

- Wydaje mi się, że po dzisiejszym wyskoku nie będzie już dłużej jego dziewczyną – zauważył Lou, a chłopcy pokiwali głowami ze zrozumieniem.

- A mi się wydaje, że przyjdzie na mnie nawrzeszczeć za to, że ją sprowokowałam, a ja tego dłużej nie zniosę. Było wiele momentów, w których chciałam jej przywalić, ale dzisiaj przebrała miarkę. Nie może mnie tak bezkarnie obrażać. Oby włosy, które jej wyrwałam nigdy nie odrosły! – wypaliła Madzia jednym tchem, a ze zdenerwowania łzy ponownie napłynęły jej do oczu.

- Amen! – podsumował Louis, podchodząc do dziewczyny i ją przytulając. – Wiesz, że my jesteśmy po twojej stronie, nie?

- Wiem – przytaknęła, ocierając pojedynczą łezkę na policzku. – Ale to nie sprawi, że poczuję się bardziej komfortowo.

Rozumieli, choć było im przykro. Uściskali ją serdecznie i oferowali, że odwiozą na lotnisko, ale odmówiła. Jak mogła powiedzieć im, że samolot ma dopiero jutro, a do tego czasu przekima się w terminalu? Nie wyrazili by na to zgody. Nie wspominała też o zapłacie. Wróciła do swojego pokoju, gdzie na ziemi zastała kopertę z czekiem. Ktoś wsunął jej ją pod drzwi.

- Pięknie – westchnęła, zdając sobie sprawę, że jej przygoda z Anglią dobiegła końca. Wzięła walizkę na kółkach i cicho powlokła się do windy, nie widząc Liama, który zziajany pukał właśnie do drzwi jej pokoju.

Wsiadła w taksówkę, kazała wieść się na lotnisko, gdzie usiadła w nadziei wypatrując ścigających się bolidów i Sivy ze stoperem. Nic takiego się nie stało. Przysnęła z głową na walizce na kółkach, przytulając bardziej podręczną torbę. Obudziło ją burczenie w brzuchu.

Nie chciała wydawać zbyt wiele pieniędzy w kafejce na lotnisku, gdzie wszystko było nieziemsko drogie. Widziała niedaleko market, postanowiła więc udać się tam w celu zakupienia czegoś do przegryzienia no i prowiantu na drogę.

Ciągnęła ze sobą walizkę, bo nie chciała zostawiać jej w przechowalni bagażu na lotnisku. Czuła się niewyobrażalnie głupio i nieco zawiedziona, że chłopcy nie byli bardziej skłonni do płaczu podczas pożegnania. Liczyła chociaż na jedną łzę, jedno padnięcie na kolana, jedną pożegnalną piosenkę. Żałowała też, że nie pożegnała się z Liamem, choć w tamtej chwili wydawało jej się to najlepszym rozwiązaniem. Bądź co bądź, sporo ze sobą przeżyli. Spędziła z nim chyba najwięcej czasu ze wszystkich i zebrała świetny materiał na ewentualną autobiografię.

- Maggie, co ty tutaj robisz? – usłyszała za sobą znajomy kobiecy głos i upuściła paczkę chipsów, którą zamierzała wpakować do koszyka.

- Beverly? – zdziwiła się, rozpoznając mamę Natha. Świat był taki mały, że też musiały na siebie wpaść w sklepie.

- Przyjechałam do miasta na zakupy z córką. - Kobieta wskazała jakąś nastolatkę, która czekała przy wózku, zajęta zażartym esemesowaniem. – A tobie co się stało?

- Drobny wypadek – skłamała.

- A co tutaj robisz? Zakupy dla chłopców? – Beverly najwyraźniej nie zauważyła bagażu.

Było niebywale niezręcznie. Nath na pewno poinformował matkę o tym, jak ich „zdradziła”, wybierając kolejny zespół. Przyznanie się, że nie ma się gdzie podziać i spędzi noc na lotnisku nie wchodziło w grę.

- To twoja walizka? – spytała kobieta, nie słysząc żadnej odpowiedzi na poprzednie pytanie, a dostrzegając stojący z tyłu bagaż.

- Tak.

- Wybierasz się gdzieś?

- Niezupełnie.

- Na święta do domu?  - Beverly kontynuowała to śmieszne przesłuchanie.

- Na święta też. Na zawsze – odpowiedziała w końcu Madzia, zdając sobie sprawę, że szczerość jest najlepszym rozwiązaniem.

- Jak to? A co z twoją pracą? Coś nie wyszło? – zatroskała się kobieta, a Madzia nie wytrzymała i zaczęła płakać.

- Cały czas wypisywali bzdury na plotkarskich stronach i dziewczyna Liama mnie zaatakowała i stąd te rany na twarzy i… zrezygnowałam z pracy, bo już nie mogłam wytrzymać tej presji.

- Już, już, kochanie. – Kobieta objęła dziewczynę ramieniem. – Zapakuj te chipsy do naszego wózka. Masz jeszcze czas przed odlotem?

- Tak. Do jutra. – Madzia pociągnęła nosem, a mina Beverly przybrała jeszcze bardziej zatroskany wyraz.

- No to dlaczego od razu nie mówisz?! Och, pewnie nie chciałaś robić kłopotu. Jess, skarbie! – Kobieta zamachała ręką w stronę czternastoletniej córki. – To jest Maggie, o której ci opowiadałam.

- Och, ta przez którą Nath wpadł w depresję? – spytała oschle dziewczyna, a matka rzuciła jej mordercze spojrzenie.

- Bądź miła, Maggie nie ma się gdzie podziać, więc dzisiaj będzie nocować u nas. – Kobieta przeniosła wzrok na Madzię. - Ostatnio nie poznałaś siostry Natha, bo była na szkolnym obozie – wyjaśniła, ubiegając pytania dziewczyny. – A w swoim pokoju nie pozwala nikomu spać, dlatego musiałaś zadowolić się sypialnią mojego syna.

Madzia pokiwała głową na znak zrozumienia, ale nie mogła przestać myśleć o słowach kobiety. Wpędziła Natha w depresję? Było aż tak źle? Wiedziała, że wszyscy członkowie zespołu się na nią obrazili, ale miała nadzieję, że nie będą chować urazy za długo.

Zanim się obejrzała, siedziała już w samochodzie kobiety zaraz obok dziewczyny, której imię brzmiało tak samo jak imię napalonej na Zayna siostrzenicy Joe. Tyle że tamta przynajmniej ją lubiła. Siostra Natha natomiast spoglądała na nową znajomą z pogardą i nie odzywała się sama przez całą drogę na przedmieścia, chyba że mama ją o coś zapytała.

- Będziesz spała w pokoju Natha – oświadczyła Beverly, jakby właśnie witała krewną, a nie obcą dziewczynę, która na dodatek sprawiła jej synowi przykrość. – Zawsze lepsze to niż lotnisko.

Madzia uśmiechnęła się i otarła z oka łzę. Najwyraźniej na świecie byli jeszcze dobrzy bezinteresowni ludzie. Umyła się szybko, żeby nie zużyć za dużo wody, zjadła kolację, opowiadając o traumatycznych przeżyciach tego dnia i przepraszając za obrót spraw, na co Beverly machnęła ręką, a Jess ostentacyjnie wyszła z pokoju. Trudno, nie można się przyjaźnić ze wszystkimi.

Dawno nie spało się Madzi tak dobrze jak tej nocy. Łóżko do najwygodniejszych nie należało, ale świadomość, że znajduje się w domu Beverly była bardzo pokrzepiająca. Do chwili kiedy nad ranem nie obudził ją trzask podłogi i nie ujrzała nad sobą ogarniętej szałem Danielle, która stała nad jej łóżkiem z wyciągniętą do góry ręką uzbrojoną w nóż kuchenny. Serce jej zamarło.

~*~